“bu toprakta kalır adın/ tohumların karasında” oxir be sırrı abe.

abartılı oyunculuklara rağmen gayet iyi ilerliyordu, ta ki son sahneye kadar. toplantı sırasında, hacer’in sosyalist feminizm bağlamında şiddet gören kadınların kocalarına karşı nasıl mücadele edebileceklerini anlatmasını beklerdim. bunun yerine, cafer’i örnek gösterip “kocamın beni dövme sebebi de kapitalizm” diyerek aile kurumunu yeniden kutsallaştırması canımı sıktı.
film o kadar yorucuydu ki… inanılmaz sıkıcı bir kurgu, bayat diyaloglar (maria’nın ilk saniyeden son ana kadar sarkastik cevapları tat kaçırdı bi süre sonra) ve narsisizm üzerinden karikatürize edilen onassis’in maria ile aralarındaki ilişkinin herhangi bi bağlama oturtulmamasını da (sadece estetik kareler yakalayalım film öncesi güzel pr yapılır denmiş) eklersek sanki angelina için hollywood geçmişine dair bi anma övgü karışık bi film yapalım diye anlaşmışlar ortaya da bu iş çıkmış.