In the Mouth of Madness izledikten sonra ilgim tekrar Lovecraftian temalar tarafına kaydı. birkaç yerde bu filmin "en iyi adaptasyonlardan biri" olarak anıldığını gördüğümden izleyeyim dedim. evet, gayet iyiydi: sessiz sakin, kendine has bir atmosfer kurmuş; dönemin ve sinemasının getirdiklerine sadık kalan ama ötesine geçemeyen bir yorum ortaya koymuş. fakat Lovecraft'ın özündeki bilinemez ve anlatılamaz olanın dehşetini neredeyse tamamen göz ardı eden, bunu yüzeysel bir tarikat estetiğine indirgeyen yaklaşımı eserin barındırdığı atmosferik ve tematik potansiyeli heba etmiş ve sonuç olarak bu deneme dönemin psikedelik B-korku örneklerinin ötesine geçememiş.

iki filmi de extended cut izlememe rağmen daha çok şey anlatılabilirmiş, anlatılması gerekiyormuş gibime geliyor. filmler 3-4 saattense 5 saat olsa daha yerinde olurmuş fakat yine de yaratılan evrenin epikliği ve baş kötünün ırk fark etmeksizin bürüdüğü karanlığın yansıtılışı çok başarılı. yalnızca her an çekilebilecek bir tetik değil de kişinin umutlarına, hayallerine, geleceğine hükmeden bir zehir gibi hissettiriliyor. savaş sahnelerinin boyut ve destansılığının yanında içsel çatışmalar ve ruhsal buhranların da arta kalır yanı yok gibi. ilk filmin bıraktığı yerden titiz ve becerikli biçimde devralıp bir sonraki film için köprüyü oldukça sağlam kuran bi yapıt.

''Art could be a means of liberating people. Atraining to see oneself and other more clearly. That is why a film can be very simple, too. Film, for instance, is a combination of the muffledness of wool and the clear echo of glass.''