Herkesin yaşamı uzun bir kaldırım gibidir.Bazılarının taşları iyi döşenmiştir.Benim gibi diğerlerininkiler gibi çatlaklar muz kabukları ve izmaritlerle doludur.Senin kaldırımın da benimki gibi ama muhtemelen benimki kadar çatlaklı değil.Umarım bir gün kaldırımlarımız kesişir ve bir kutu koyulaştırılmış şekerli sütü paylaşabiliriz…
Dizideki iç çatışma kadar iyi anlatılmış ki sanki bir parçası da bizmişiz gibiydi.Bir kimlik benimseme aşamasındaki kararsızlıklar onu benimsediğini öyleyken huzurlu olduğunu sanarken içindeki huzursuzluk,dışarıdaki herhangi bir konuya yapılan eleştiriye karşı tarafsız kalmaya çalışmak ve iç huzurunun daha da güçsüzleşmesi insanı o kadar yıpratıyor ki bunu dizide de önemsizmiş gibi gözüken küçücük anlarda bile görüyoruz.Zehra’yı anladığımız için yada onun gibi hissettiğimiz için sorunlu bir birey olmuyoruz çünkü bize dayatılan da bu zaten,bence bir kalıba sığmaya çalışırken oluşan düşünceleri engelleyemeyişi zaten…
Bazen en ağır savaşlar mermilerle değil, açlıkla, unutulan çocukluklarla,yalnızlıkla veriliyor. Ateşböcekleriyle aydınlanan o karanlık, aslında birer veda olduğunu elimizden kayıp gittiğinde anlıyoruz.Seita kendine annenin ölümünü atlatmaya bile izin vermeden kardeşin için çok çabaladın gurur duyulacak bir abisin😭💖
