4v291o

Keira Knightley ve o mistik, her dönem filminin eksik parçasını tamamlarcasına " o yapboz parçası " oluşu.

Joe Wright'ın 3 tane filmini izlemişim farkında bile değilim kutsal Keira dönem filmleri üçlemesini bitirdiğimi gururla duyuruyorum. Eğer bir film kitaptan uyarlamaysa önce kitabınu oku şunu sonra izle diyorum kendime ama yine birden kendimi filmi açmış şekilde buluyorum çok ani oldu. Bu filmi neye benzettim biliyor musunuz Aşk-ı Memnu'nun alternatif bir evrende geçtiği Farah Zeynep uyarlaması film vardı ya onu izlememiş olmama rağmen ona benzettim tiyatral, sanatsal ama bir o kadar da duyguyu geçirme konusunda, içsel özgürlükçü bir film içine girmekte zorlandım mı evet.. Özellikle 1 saatte, ondan sonrasında güzel açıldı, Anna tamamen histerik bir ruh halinde kendini kaybediyor ve kaçınılmaz sona hazırlanıyor sonda yine bir şok geçirdim ki zaten ilişki üçgeni çok tartışmalı her zamanda öyle olacak Anna'yı bambaşka açılardan savunurken, çok farklı noktalardan da yermek mümkün. Aaron'un gözleri parlıyor bu arada masmavi o kadar mavi ki yani ışık gibi böyle disko topu gibi bu arada Jude Law'ı da kel yapmışlar yaşarken öldürmüşler adamı.

Yine " Spencer "da olduğu gibi bu filmde de benzer melankolik duygular içerisine girdim Anna Karenina you will always be famous..

~ Arkada Azelia Banks 212 çalıyor ~ Aman tanrımm Paris Hilton bu gece parti veriyormuş baksana adresine evi neredeymiş let's go girlsss Paris Hilton'un evini talan edip ikonik anlar yaşamaya gidiyoruz. Aman tanrımm Jude Law bana mesaj atıp duruyor galiba buluşacağım - Kızım 1 yıldır adama yazıyorsun takıntılı gibi - Hayır yok öyle bir şey saçmalama o bana yazıyor. Paris Hilton'da buradaaa gecede OMGGGG Kirsten Dunst'ta partileyenler arasında yaaa bu arada Lindsay Lohan yine sarhoş yakalanmış ve 2.5 milyon dolarlık kolye çalmak ile suçlanıyor biliyor muydunuzz yaa sence bu bana yakıştı mıı daha mı uzun bir şey ister altına yoksa böyle yüksek topuklu bir louboutin mi giysem? Bugünde Megan Fox'un evini patlatmaya gidiyoruzz 2013-2016 pinterest, tumblr havası sanki bütün film hafif silik 2015 efekt havası ile çekilmiş gibi. Paris Hilton ve Lindsay Lohan'a olan takıntım bu film ile birlikte daha da perçinlendi ikonik ünlülerde ilk sırayı oynarlar.

Celebrity crush ünlü dünyası ve " ulaşılamazın " Merkezinde olan para, şan, şöhret olgusundan bir ısırık almak isteyen genç grubumuz dolaylı yollardan istediklerine ulaşıyorlar, neticede reklamın iyisi veya kötüsü yoktur ün, ündür ama bu film koca bir HAYIR! Sofia'nın o kadar tarzı değil ki yani no - name bir yönetmenin elinden çıkmış gibi hiçbir şekilde anlam veremedim yakaladığı melankolik kız neşesi estetiğinin tam zıttı yönünde bir film bilemedim gerçekten

"Acısız uyandığın gün, artık dansçı değilsindir"

Biyografi olduğunu bilmeden izlediğim ve kendimi balenin engin sularına attığım bir film oldu.15 yaşında Bolşoy Akademisine giriş hakkı kazanan ve kırmızı diploma ile de mezun olan ilk Amerikalı kadının öyküsünü anlatıyor.

Diane Kruger (Öğretmen) ve Talia Ryder (Joy) uyumları ve güzellikleri ile beni büyülediler. Performanslar gerçekten çok güzeldi ve bale anları dahil olmak üzere giyilen tasarım kıyafetler tek kelime ile kusursuz. Joy ile öğretmeni arasındaki ilişki bazında ; "Gözlerin neden kapalı,dans ederken kendini kaptıramazsın" söylemi, kontrol manyaklığı ve mutlak hakimiyet göstergesi, kimse onun çizdiği çemberin sınırlarına çıkıp ruhsal bir astral seyahat misali kendisini balenin mistik anına kaptırmasına bile izin vermeyecek seviyede bir kontrol dürtüsü aslında öğretmenin tavrı. Sonrasında ilişkileri şaşırtıcı bir şekilde düzeliyor ama dikkat çeken bir değer nokta ise Rusya-Amerika arasındaki ayrımı ve birbirlerine karşılıklı uyguladıkları " insan " sınırının altı çiziliyor çünkü Joy sırf Amerikan olduğu için , etnik kökeni yüzünden bale hedeflerine veda etmek zorunda kalıyor kasıtlı bir şekilde yok sayılıyor. Ama o hiç pes etmiyor , herkese kendisinin kim olduğunu gösteriyor. Bale yıllardan beri aslında arkaplanda tamamen kadınların kullanıldığı, balede belirli bir konuma ulaşabilmek için '' patron " veya " sponsor " adı verilen adamlara pazarlandıkları ve bu yolu tercih etmeyenlerinde bir kenara atıldığı benmerkezci bir noktada duruyor ve bu o kadar mide bulandırıcı ki, Joy'da bu durumla belirli noktada maruz kaldığı için " vatan haini " olarak ilan ediliyor. Rus olmadığı için ve ne yaparsa yapsın akademide kolay bir şekilde seçilemeyeceğinin farkında olduğu için ailesinin aramalarına cevap vermeyerek onları yok saymayı bile göze alarak " mükemmeliyetçi " tutkunun pençelerine yakalanıyor ve aslanın pençesinin darbelerine alışmayı da başarıyor. Filmin orijinal ismi " Joika ". Amerikan Joy'u, Rus Joika'ya dönüştürmeye çalıştırdılar ama o kendisini asimile olmaktan kurtardı. Bale'de gelinen politikalaşmanın ne denli ileri gittiğini ve başarının ve özsaygının arka planda kaldığınında altını çizer nitelikte bir isim.Ne olursa olsun pes etmeyen, özellikle de bu konumda olanlar kadınlar olunca o kadar mutlu oluyorum ki gerçekten bir ayrı seviniyorum. Black Swan ile olan benzerliğine bence değinmeme bile gerek yok, zaten bir yerde bale varsa oradan Black Swan esintisi almak kaçınılmaz.

Vatan haini olarak ilan edildikten sonra katıldığı, öğretmenininde desteği ile birlikte turnuvada gümüş madalya elde ederek, kısa bir süre sonrada prima, yani baş balerinliğe yükselmiş ve bir daha asla Rusya'da performans sergilememiş. En basit tabirle küçük insancıkları oynayan Rusya'ya haddini bildirmiş bir annedir bizim için.

Planet Terror - Death Proof bir de Grindhouse aynı evrende geçen ama hikaye noktasında bir benzer devamlılık sağlamayan bir seri ve olaylar birbirinden bağımsız. Planet Terror'den iki oyuncu yine doktor ve polis karakterlerini canlandırıyorlar en basitinden ama ana akışa pek bir katkıları yok.

Açıkçası ben bu filmin odak noktasını kafamda bir mantık çerçevesine oturtamadım 10 dakikalık aksiyon ve " female rage " ikonik intikam sahneleri dışında tüm film kuru diyalogdan ibaret hatta öyle bir kuruluk ki tam olarak bir açlık duyduğumu hissettim. Yine Tarantino'nun ayak fetişi gözler önüne seriliyor belki en çok " ayak " seansına maruz kaldığım filmi bu olabilir gerçi ona çok takılmıyorum , kötü karakterin motivasyonuna dair hiçbir bilgi yok, bunu neden yapıyor gibisinden. Kızları neden seçtiğini az çok kız gruplarının meslek ve zevk konusundaki benzerliklerinden anlayabiliriz ama film beni bununla sınırlı bıraktı. Hoşuma giden kıısmlardan biri en sevdiğim filmlerden biri olan " Marie Antoinette"nin kapak sayısının dergi raflarında kadraja yansıması ve Tarantino'nun o ikonik Kill Bill " ıslık " melodisinin telefondan zil sesi olarak duyulması detayıydı. Rose Mcgowan kendisine bu filmde de yer buluyor ama çok kısa gözüküyor ve karakterine çok üzüldüm, Tarantino'nun kendisi de filminin içinde kısa bir parça tutmuş.

Sonda gösterilen isimsiz gerçek kesit fotoğraflarından kaynaklı filmin gerçek hayattan bir anlatım olduğunu düşünmedim değil çok merak ettim bunu araştıracağım.

Filmi aslında kafamda bambaşka bir şekilde canlandırmıştım. Kartellerin veya mafyaların eline düşen kadın bir kenara atılır ve intikamını almak için geri döner tadında bir " female revenge " filmi olduğunu düşünüyordum ama zombi salgını temalı bir film çıktı çok şaşırdım ama aradığım güçlü kadın karakter figüründen eksik kalmadım o konuda çok mutluyum.

Filmin verdiği hava konusunda gerçekten bir Tarantino filmi havası aldım, kan, vahşet, öldürülme, kan fışkırma sahnelerinin ve efektlerinin abartılı olması ve bunun komedik unsurlarla da bir şekilde harmanlanması bana bir " Kill Bill " hissiyatı verdi ve film boyunca cızırtılı bir ekran eşliğinde filmi izliyoruz bu da o gerilim hissini arttıran bir etken. Zaten Tarantino'da filmde kısa bir rol alıyor ama rolü evlerden ırak çok tiksindirici bir rol bilerek seçtiğini düşünüyorum ve bu filmin devam filmi varmış aynı evrende geçen ve onu da Tarantino yönetmiş bu yüzden ilk filmden aldığım " Tarantino " havasının doğru çıktığını söyleyebilirim. Bir de " Fergie " faktörüne değinmek zorundayım filmde kısa bir rolü var off ben kadının sesine o kadar bayılıyorum ki müthiş bir şarkıcı ve 2000'lerde çıkardığı şarkıların hepsi günümüzde çok bilinen ve dinlenen hit'ler onu bu filmde ani bir şekilde görünce çok sevindim.

Rose McGowan gerçekten artık bir kraliçedir benim için tam bir öldürücü güzellik, kırmızı ruj inanılmaz yakışıyor ve kendisinden bir Merve Boluğur enerjisi alıyorum ifadesi bana Merve'yi anımsatıyor. Aksiyonda filmde bir an olsun durmuyor tek bacaklı terminatör bir Rose izlemek isterseniz filme göz atabilirsiniz.

ROSE MCGOWAN SUPREMACY!
"Birini güzelleştirdin diye ona sahip olamazsın, makyaj gerçeği saklayamaz"

Cady = Fern
Gretchen = Julie
Regina = Courtney
Karen = Marcie

Rose O kadar güzel bir kadın ki insan izlerken gözlerini alamıyor. Senaryo olarak " Mean Girls" ile inanılmaz benzerlikler var sanki farklı bir versiyonunu izliyor gibiydim o yüzden izlerken çok zevk aldım. Sonuna kadar aslında her şey çok iyiydi, sonu da yine idare eder ama çok daha tatmin edici bir son bekliyordum filmin akışına göre sönük kaldığını düşünüyorum. Kesinlikle oldukça ikonik bir film.

İlk 30 dakikası o kadar yavaş geçti kii filmin içine girmekte inanılmaz zorlandım bir de ilk 30 dakikasını 1 veya 2 gün önce falan izledim geri kalan 1 saatini de az önce bitirdim o geri kalan 1 saatte öyle bir açıldı ki zirveye çıktı.

Zaten ben müzikal çok severim o eski şarkıların büyülü havası, dinlerken beni alıp sanki 70'lere 80'lere götürdü onlar dans ederken ikili arasındaki harmoniyi dehşet hissettim gerçekten " dirty dancing " dedikleri bu olsa gerek. Filmin yükselmeye başladığı kısımda zaten aşklarının filizlenmeye başladığı ve beraber dans etmeye başladıkları zaman oldu. " Baby " çok tatlı bir isim aslında isminden bile ailesine olan bağlılığı yüzünden benliğini de tam olarak ortaya çıkaramadığını, kendisi olarak hareket edemediğini ve hayatını yaşayamadığının çıkarımını yapabiliriz. O her zaman uslu, babasının kızı olmuştu ama babası sevgilisi ile olan birlikteliğini kabul etmeyince Baby bütün gerçekleri yüzüne vurdu ; " Sen aslında herkese aynı değeri ve saygıyı vermeliyiz derken senin gibi bir yerlere ulaşmış insanlardan bahsediyormuşsun, benim senin gibi bir meslek edinmemi, Harvard'a gitmemi arzuluyormuşsun ama bizden aşağı da olan insanlara tavrın aynı şekilde değilmiş, sende beni hayal kırıklığına uğrattın, baba" Babası ile olan ilişkisinde ki kırılma noktasını yaratmayı başardı. Sondaki dans sahnesi ise tek kelime ile muazzamdı ikili birlikte dans ederken herkes neşe içinde kendilerini anın heyecanına ve ahenge kaptırmıştı, " ordaymışım " gibi hissederek filmi bitirmek gerçekten müthişti. Johnny ve Baby'nin uyumunu da zaten bahsetmeme bile gerek yok ikisi de o kadar tatlı ve kusursuz ki yani çok yakışıyorlar. " Be My Baby " ve " The Time of My Life " şarkıları da filmin dokusunu sarmalayan mihenk taşı şarkılardan izlerken seyir zevkini yükseltiyor.

Bu filmi Ela'nın incelemesinden sonra görüp izlemeye karar vermiştim bu yüzden kendisine çok teşekkür ederim.

Sırf Nicole Kidman başrolü diye izlediğim bir filmdir " ataerkil tarafından baskı altına alınan kadınların direnişi" Teması sayesinde benim için oldukça ilgi çekici olduğunu hissediyordum. İşleyiş olarak Companion, Get Out , Don't Worry Darling titreşimleri oldukça hissediliyor.

Joanna reality show'lar yaptığı işinden bir skandal sonucu kovulduktan sonra kocası ile birlikte evliliklerini rayına oturtmak için " Stepford Kasabası " adı verilen yere taşınırlar ve orada başlarına gelmeyen kalmaz. Temelde kadınların kendilerinden ekonomik, sanatsal, akademik kariyer noktasında daha başarılı olmasını çekemeyen erkeklerin küçük egolarını tatmin etmek için kadınları içine sokmaya çalıştıkları köle mekanizmasını anlatıyor. Eşleri bir dediklerini iki etmesin, yemek , alışveriş, temizlik yapsın ve sürekli onlara çalışsın isteyen bu kocalar aptal hırslarının kurbanı olmasını da çok iyi bilecekler. Kendilerinin " erkek " gibi hissetmediğini ve ilişkideki " kadın" durumuna düştüklerini de ifade edebilecek kadar yüzsüzler keza ilişki dinamiklerinde böyle bir ayrımın kabul edilebilmesi mümkün değil. Temel ayrım, sevginin dokunulmazlığı üzerine keza, partnerinizin kontrolü tamamen sizdeyken aslında karşılıklı bir şekilde bütün insani duygularınızı yitirdiğinizin, sevgiyi, aşkı ve o ruhu öldürdüğünüzün farkına varılması gerektiğinin altını çiziyor. Üzülerek inanılmaz derecede tahmin edilebilir olduğunu söylemek zorundayım her adımı önceden bildim ama sondaki hamle ile tamamen şaşırdım hakkını vermem gerekiyor. Abartılı püsküllü kıyafetler, şaşâa, parıltı, bahçelik güllük güneşlik evler, yemekler, güller, eşlerinin başarsını aleni bir şekilde çekemeyen "ezik" erkekler ve " Stepford Kadınları".

1975 versiyonunu da inanılmaz merak ediyorum onun hikaye akışı noktasında çok daha iyi olduğunu düşünüyorum, bu filmin eksiklerini o film kapatacaktır ve Nicole Kidman seni çok seviyorummm

" Amerika sevecekleri birini ister, ama nefret edecekleri birini de isterler"

Tonya Harding kesinlikle oldukça tartışmalı, ses getiren ve ünü dünyaya yayılmış sporcuların başını çekiyor. Küçük yaşlardan beri sergilediği müthiş artistik buz dehası ile aslında " nerelere" geleceğini daha küçükken belli ediyordu.

Film, Tonya Harding'in yükselişini ve eşi ile birlikte kendisinin hiçbir şekilde haberi olmadan karıştıkları rakibi Nancy'i dizinden yaralama skandalı ile birlikte geçtiği çöküş dönemini harmanlayarak anlatıyor. Annesi tarafından sürekli ama sürekli küçük yaşlardan itibaren " Mükemmelliyetçi" bir baskı altında kalarak en iyiye itilmesi, hatta bunun bazen annesinin ağzından da duyduğumuz üzere Tonya'yı bilerek aşağılayarak, kışkırtarak, buradan bir itici güç oluşturmaya çalışması, annesi ile arasında kapanması çok zor olacak gönül köprüsü oluşturuyordu. Eşi Jeff, bambaşka bir olay. Hem bir manipülatör, hem de Tonya'ya tanıştıklarından kısa bir süre sonra düzenli bir şekilde şiddet uygulayarak bunu uzun bir süre devam ettiriyor. Tetiklendiğimi söylemem gerekiyor çünkü yemek yiyorlar veya mutfaktalar diyelim, adamdan birden hamle geliyor "jumpscare" gibi bir etki bıraktı bende adam ruh hastası olunca böyle oluyor. Aslında her şey Jeff'in arkadaşının başının altından çıkıyor, kocası bile suçlu değil çünkü Tonya'ya gelen bir tehdit mektubunun ardından kocası tarafından karşı tarafa yani Nancy'e bir tehdit mektubu gönderilmek isteniyor ama, hayatı boyunca hiçbir başarı elde edememiş, kilolu, annesi ile birlikte evde tek başına yaşayan bir profil çizen Jeff'in arkadaşı, Tonya'nın rakibi Nancy'nin dizini parçalatıp suikast düzenleyerek, olayı geri alınamaz bir şekilde kaosa sürüklüyor ve bu olaylar silsilesi sonucunda Tonya'nın hayatını karartan adamlar sadece para cezasına çarptırılırken , Tonya artistik patinaj yapması yasaklanarak kariyerine sonsuza kadar set çekiliyor. Şahsen ben yaptığım işi en iyi bir şekilde temsil ediyorken 3. şahıs embesiller tarafından hayatıma mâl olacak bir şekilde kariyerim yok edilseydi, ne yapardım tahmin bile edemiyorum. Neticede yaptığınız iş sizin kimliğini temsil eder, " En iyi " yaptığınız işi artık yapamıyorsanız artık siz kimsiniz? Bu sorularla başbaşa kalmak bile insanı delirtmeye yeter. "Nancy'nin dizi parçalandı diye kıyamet koptu ve tüm dünya onun oldu, ben ise her gün dayak yiyordum" Tonya'nın ağzından çıkan bu uçurum etkisi yaratan sözler , Tonya'nın bilerek arkada bırakıldığını ve hiçbir zaman amerikan halkı ve ailesi tarafından kabul görmediğini, göremeyeceğini temsilize eder nitelikte. Tonya'nın inanılmaz bir şekilde kaymasına rağmen jüri camiası tarafından giyinişi, duruşu o " Cici kız" imajına kendilerince uymadığı için Tonya'ya hiçbir zaman hakettiği puanı ve değeri vermemeleride " Amerikan rüyasının geldiği hazin sonu temsil eder nitelikte. Annesi ise " Kaslı bir lezbiyen gibi dans ediyorsun, senden tiksiniyorum" derken Tonya'nın üzerinden oluşan bu gereksiz " imaj" baskısını kamçılar nitelikteydi ki zaten kadının Tonya'ya köstek olmaktan başka yaptığı hiçbir şey yok. Her şey bittikten sonra Tonya'nın boks'a yönelmesi, tebrik ediyorum seni savaşçı kadın. Kanla başla savaşmak bu olsa gerek, pes etmemeyi çok iyi bilenlerdensin. Mahkeme sahnesinde tek kelime ile elinden her şeyi alındı, kariyeri elinden alınacaksa bunun yerine hapis yatmaya bile razıydı, o kadar seviyordu işini, kadını hapis yatırmadan , ruhunu müebbet hapise mahkum ettiler. 90'lardaki bir sporcunun yaşadıkları, yapılan röportajlar, giyilen tasarım kıyafetler, parçalar ve Tonya'nın yüzü ve mimiğinin Margot Robbie ve nefis oyunculuğunda tıpatıp vuku bulmasına kadar her şey müthiş bir şekilde dizayne edilmişti.

Gerçekten Amerika her zaman kendilerini temsil edecek birini isterken, yerden yere vuracakları, avını yakalamış akbaba misali dedikodu leğenlerinde yoğuracakları bir kişinin hasreti ile de yanıp tutuşurlar. Amerikan rüyası yıkık beklenti ve hedeflerin, ideallerimizin vücut bulmuş halidir.

"What world are you living in?
I don't need friends, I need fans! "

Tiktokta popüler olan bu ikonik sözün sahibi Emma Roberts, filminde mihenk taşlarından. Scream 1'den sonra 4. Film benim için 1'in verdiği başlangıç ruhunun hazzına en yakın olanı. Gerek Sidney'in süper cesur "finalgirl' modunu açması, gerek ghostface'lerin bence tahmin edilemezliğiyle oldukça başarılı bir devam filmi. Ghostface'ler ortaya çıkarken annemle birlikte sanki ilk defa izliyormuşum gibi şaşırmayı da ihmal etmedim. Sonsuza kadar 4.filmi, Neve Campbell'ı ve Emma Roberts'ı övebilirim

Sidney'in etrafındaki herkes çatır çutur ölürken "o"nun her şeyi boşvermişlik. Soğukkanlılığımızı korumamız gereken kriz anlarında Sidney'den ders alabiliriz. " Sidney ile Kriz Yönetimi " adlı bir kurs açsa hemen yazılırdım.

" Sidney'in etrafındaki herkes ölüyor ama kendisi bir türlü ölmüyor her türlü kendisini kurtarıyor " İzlerken annem bu yorumu yaptı ve evet gerçekten öyle.

Mantık hataları olsun, klasik komik klişeleri olsun, o telefonla önceden aranıp haber verilmenin ve o atmosferin oluştuğu "bilinirliğin" getirdiği anksiyete atakları olsun müthiş bir seri . Herhangi bir şeyi tekrardan izleme taraftarı pek olmuyorum, sadece birileriyle birlikte tekrar izlersem ve onlara izletmeye karar verirsem seyir kat sayısı birden x5 oluveriyor. Sidney'in bu filmdeki sevgilisine çok üzülmüştüm ve bizim komşu çocuğuna çok benziyor bu aralar ben onları herkese benzetiyorum ama bu sefer ciddili çok benziyor onların yetişkin, büyümüş hali gibi bir şey Derek. Gale ve Dewey'in aşk hattının iyice sağlama alındığı bir noktada duruyor film .

Bu filmdeki " Ghostface "lerin tahmin edilebilirliğinin zorluğunun yanında motivasyonları da oldukça saçma olsada " kill " konusunda bir hayli iş çıkardıklarını söyleyebilirim.

"Küçük kadınlar" Daha küçükler, hayatlarına anlam bulmak, geleceklerini temelden inşa etmek için o kadar çok vakitleri var ki, ve bununda çok iyi farkındalar.

Hepsi birbirinin en iyi yanlarını ortaya çıkarmak için birbirlerinin gözlerinin içlerine bakıyorlar sanki, daima gelişim ve ilerleme halinde olmak istiyorlar, bunu yaparkende iç dünyalarındaki küçük kadınıda çocuksuluk ve sempatilerinin yanında yetişkinliğin alevi ile de harmanlıyorlar. Müthiş bir kendini bulma ve gelişim öyküsü aslında her karakterin kendine ait hoş bir dokusu var, dönem filminin egzotik , yeşil ağırlıklı atmosferi ile de birleşince bu tabloya hayran olmamak elde değil. Jo, hikayenin en keskin hatlarından biri , kendi seçimlerinin kurbanı oluyor aslında " Ben evlenmeyeceğim" modunda iken hikaye onu gerçekten öyle bir noktaya itiyor ki, kendiside şaşırıp kalıyor. Jo ve Laurie olacak diye düşünürken, hiç beklemediğim bir örgü ortaya çıktı ve şahsen olay örgüsünü inanılmaz karmaşık buldum, odaklanmakta zorlandım, sahne geçişleri çok hızlı ki ben bunu kitaplardan uyarlama olan yapımlarda değişmez bir kural olduğunu düşünmeye başladım. Kitabını almıştım, önce onu okuyup sonra filmlerini izleyeceğim diyordum ama okuyamadan filmlerini izlemiş bulundum. Jo aslında kendisini bulmak için can atan kardeşlerin başını çekiyordu, kendisinin de dediği gibi onun bir maceraya atılıp Avrupa'yı görmesi, yazar olması geleceğin dokularının onu şekillendirmesine izin vermesi gerekiyordu. Yazarlık noktasında bile aslında Jo'nun karakterinde güzel anektodlar çıkarabiliriz. Kâr sağlayan fantastik romanlar yazmaya eğilimli bir noktaya evrilmişken,bir ölümle sarsıldıktan ve profesörün ona neler yapabileceğini hatırlattıktan sonra,duygusal bir içe kapanma yaşayarak ,kendisini ve ruh halini yansıtan eserlere yönelmesi bile Jo'nun karakter gelişimini tamamladığını ve alınganlıklarından arındığını gözler önüne serer nitelikte,azmi hayran olunası. Laurie ve Amy'e inanılmaz derecede gıcık olduğumu söylemek zorundayım, ikisi de ne yaptıklarını bilmiyordu. Amy'nin küçüklüğünü oynayan Kirsten Dunst çok iyiydi ben kendisine zaten bayılıyorum ama yaş atlayınca karakterde yaş atladı sanırsam iticilik konusunda. Karakterler arasındaki ilişkilerin gidişatı konusunda çok keskin ters köşeler var filmin sonu hiç beklemediğim ölçüde şekillendi ama tabii ki bu yolculukta bütün kız kardeşler birbirlerine olan kız kardeşlik bağına her zaman sadık kaldılar ve içlerindeki küçük kadını hep kalplerinde bir köşede tuttular, "hatır" böyle bir şey olsa gerek.

Bu arada genç Christian Bale'yi gerek yüz , gerek mimik olsun Paul Dano'ya çok benzettim, bu film de adamın yüzü yuvarlak ama şu an falan hatları çok keskin genç haliyle arasında dağlar kadar fark var.

Cassandra gerçek bir DIVA. Ben bu kadına çok hak verdim ama şimdi hiç yalan falan söyleyemeyeceğim iki farklı versiyonu var ve her ikisi de birbirinden ikonik.

"Robotik" aktarım üzerinden yine kadınlık, annelik, eş, ev, çocuk, bu doğrultuda kadının toplumsal dayatmalar ve alınan kararlar doğrultusunda kendisine çizilen rolünün altını da çizen bir yapım ama bunlar dışında saçmalığından çok güldüğüm anlar oldu ki ben hiç takılmam böyle şeylere. Cassandra'ya çok çok üzüldüm, kız çocuğuna ayrı bir üzüldüm, Steve ve Fynn'in yarım kalmışlıklarına ayrı üzüldüm. Cassandra olayı dışında bence sahneleri en hoş ve ilgi çekici olan ikililerdi lütfen ikiliye özel bir yan dizi rica ediyorum sadece onlar. Tom Holland'ın poposuna yaptıkları şarkıda ciddili ağladım o gece beynimde pek çok kararlar verildi, kendimi adalet terazisinin ortasına oturttum. " Her zaman erkeklerdir" Derler ya yemin ederim katılıyorum David nefretliksin bir insan nasıl bu kadar akıl dışı hareket edebilir ve Samira da Cassandra ile birlikte gerçek bir ikondular diziyi taşıdılar.

Bu arada "Cassandra Sendromu" Diye bir olay varmış anlamı da bizim gördüğümüz ama insanları inandıramadığımız olayların sonunda ortaya çıkarak kötü bir felakete dönüşmesi durumu. Cassandra ismi buradan mı geliyor, demeden edemedim.

Bu seferde annemle birlikte baştan sona bütün seriyi izleyeceğiz bu ikonik seriden mahrum bırakamazdım onu. Ciddili uzun bir aradan sonra " korku filmi " olarak sayılayabilecek bir film izledikten sonra benim onun kul kölesi oluş, favorilerime bile ekleyebilirim o derece bayıldım. Annem katilleri doğru tahmin etti sayılır bu arada spoiler vermemiş olmama rağmen, delirdimm. "Cinayetli, kanlı bir film olmasını göze alaraktan 10 üzerinden 10 veriyorum" Dedi o yüzden 5 yıldız alnınızın akı gibi helaldir.

Müthiş bir serinin sonuna geldim . "Slasher" konusunda izlediğim ilk yapım Scream olabilir keşke bitmeseydi uff ama devam filmleri gelecek sorun yok.

Gözlerim baştan sona Sidney'i aradı neredesin sen Sidney kraliçem ya içimde bir boşluk hissiyle izledim filmi. Filmin New York'ta geçiyor olmasının etkisi ile birlikte kalabalık şehrin yalnızlarıyız misali, gerçekten kimseye güven olmadığını ve savunmasızlığı iliklerime kadar hissettim. Çünkü mekan "kasaba" olmaktan çıkıp geniş bir alana evriliyor ve gerek maskesiyle, gerek vahşet sahnelerinin korkutuculuğu olsun çok iyiydi. Vahşet ve o tekinsiz hissi en iyi veren film bence 6. Film çok farklı bir alana girip, deneysel bir şeyler yapmaları çok güzel. Kirby'i görmek bana o kadar zevk verdi ki size anlatamam 4. Filmin yıldızlarındandı ve bence kesinlikle bu filmde de yıldız parçalardan biri ve Samara Weaving'in o ikonik açılışı, tek kelime ile ağzım açık izledim en iyi açılış sahnelerinden biri olabilir kusursuzdu gerçekten. " Saplanan her bıçak darbesiyle, o artık insan olmaktan çıkıyor, gittikçe hayvanileşiyor, yabancılaşıyor" tadında bir söz geçiyor filmde, tüylerim ürperdi. Demesem olmayacak 4. Filmdeki prime Sidney kafamda öyle bir noktada konumlandı ki üstüne zor çıkılır, çok seviyorum oradaki cesur, müthiş evrimini.

Serinin sıralamasını yapmam gerekirse şöyle diyebilirim ;

1>4>6>5>2>3 şeklinde diyorum.

11 yıl aradan sonra günümüze kadar uzanan bir devam serisi gerçekten çok ikonik ya yıllardır devam ediyor ve bence üstlerine de bir şeyler katmayı başarıyorlar.

Scream'den Oscar'a ikona Mikey Madison ve Jenna Ortega'da bu filmde kendine yer bulmuş ben bu ikiliyi izlemeyi çok seviyorum. The Boys'daki Hughie'de burada ve ben adamı her gördüğümde sanki Hughie'yi oynuyor kaç filmde gördüm hala Hughie benim gözümde olmuyor yani çok komik.Sidney bu sefer arka planda kalmış ama hikaye her türlü Sidney'e bağlanıyor kısa süreli olarak gözükse bile finalgirl 20'sinde de 70'inde de finalgirl'dür. Üzüldüğüm ölümler yaşandı ve onunla birlikte ben bu filmdeki "ghostface'i bilerek izledim çok önüme çıkıyordu ama bilmeme rağmen gerçekten bilmeyerek izleyenler için bile katil inanılmaz tahmin edilebilir haraketleri çok falso veriyor spoiler yemesem de çok rahat tahmin ederdim ki bugüne kadar hiç tam emin olup katili tutturamadım hiç bir filmde .

Melissa Barrera'ya ısınamadım ya neden bilmiyorum sanki kadının mimikleri yok ama olsun son 1 tane film kaldı jüri kararı orada verecek,

"Sen hangi dünyada yaşıyorsun, benim arkadaşlara ihtiyacım yok, hayranlara ihtiyacım var! Anlamıyor musun?"

İlk filmin altında kaldığını hissettiğim sonraki iki filmden sonra bu 4. Film ilaç gibi geldi gerçekten senaryo bazında ilk filmin canlandırması tadında ilerliyor,aşırı benzerlikler var ve bu hoşuma gitti, Woodsboro kasabasının varlığı yeter.

Bu filmde Sidney'in başrol star enerjisini hiç hissetmediğim kadar iliklerime kadar hissettim. Bayıldığım Emma Roberts bile önüne geçemedi ki kendisinin " Scream Queens" dizisini de izlemiştim orada da efsaneydi Scream'de de oynadığını biliyordum bu filmde onu da izlemiş bulundum ama dediğim gibi Sidney bu filmde ben star'ım diye bağırıyordu resmen ya düşünsenize ilk film 1996 yılında çıkmış sonrasından gelen 3 film 15 yıl içinde çıkmış bulunuyor Neve Campbell yani Sidney 23 yaşından 38 yaşlarına geliyor ve çok güzel yaşlanmış ve şu an da 51 yaşındaymış şarap gibi yaşlananlardan Neve Campbell. Sidney evet sen gerçekten bir hayatta kalan,gerçek bir kahramansın, sen olmak isteyen özentiler, ilgi manyakları gibi de değilsin kendin olduğun için tam bir savaşçısın. Dikkatimi çeken vermek istediği mesaj doğrultusunda artık günümüz internet dünyasında hiçbir başarı elde etmeden üne kavuşmanın ne kadar kolay olduğunu ve tek yapmamız gereken şeyin aslında " kurbanı oynamak " ya da " başımızdan ibretlik, sansasyonel" bir olayın geçmesinin yeterli olabileceğine dair bir anlatım sunuyor ve bu durumun aslında normal değil, hastalıklı bir olgu olduğunun da altını çizmeyi ihmal etmiyor.

Sonuçta ün için insanın yapmayacağı şey yoktur diyerekten bu noktada sınırları aşındırabilirz mantığı ile hareket ediliyor ama sonunun hüsran olabilme ihtimali de maalesef ki kaçınılmaz, bile bile lades oynarsanız sonunuz ağır olur.

İlk film gerçekten efsaneydi izlerken beni tek kelime ile büyüledi ama devam filmleri için aynı şeyleri söyleyemeyeceğim o ikonik havadan uzak bir iki film izledim. Diyaloglarda boğuldum bu 3.filmde, bitmek bilmiyor yani ve bence katil konusunda saçma bir yere bağlandı finali çok daha iyi yapılabilirdi bir üçleme sonlanıyor sonuçta böyle bayağılı şaşırmayı bekledim ama olmadı, aksiyon sahneleri de yok denecek kadar az ölüm, vahşet, kan falan yok yani çok azdı diğer iki filme göre. Tekrardan söylemek istiyorum her türlü izletiyor kendisini 3 film kaldı geriye onlarda bambaşka farklı hikayeler Sidney'in hikayesi burada bitti yanılmıyorsam "finalgirl" Sidney ile tanışmak çok güzeldi.

Şimdi nereden başlasam gerçekten 1. Filmin o efsanevi havası kesinlikle yok, filmde de bahsettikleri gibi " Devam filmleri her zaman ilk filmden kötü olur ve hasılat olarak üstüne çıkamaz" Kendileriyle dalga geçmekte üstlerine yok.

Hikaye bir keresinde zayıf, cinayet sahneleri çok daha cesur ama katillerden birinin motivasyonu sağlam, diğerinin ki çöp kutusu gibi at çöpe gitsin. Alt metin noktasında, yetiştirilme noktasında ebeveyn ihmalinin ve sevgisinin sonucunda katile evrilme noktasının temelleri deşiliyor. Katil ruhunu buna dayandırabilir miyiz? Gibisinden ve bir şey söylemek zorundayım Gale ve Dewey benim favori çift ve karakterlerim muhabir Gale tam bir ikon ve ikilinin arasındaki kimya uyumu müthiş bir de ben bir baktım ki ne göreyim bunlar Scream çekimlerinde yakınlaşıp tam 14 sene evli kalmışlar ve 20 yaşında çocukları var bu da böyle gereksiz bir bilgi. Sidney zaten kraliçe, bu filmde Sidney'deki o sıkışmışlık dehşetini daha fazla hissettim . Açılış sahnesi ise tek kelime ile muhteşem derdimizi kimseler anlamaz içimizdeki yangını bir biz biliriz ya, tam olarak öyle bir sahneydi.
Negatifliklerine rağmen her türlü izlettiriyor bindim bir alamate gidiyorum kıyamete bütün filmlerini izlicem.

Bir korku filminde hayatta kalmanın altın kuralları ;
1- Asla seks yapamazsınız.
2- Asla içki içemez ya da uyuşturucu kullanamazsınız.
3- Asla, " hemen dönerim " Demeyin, çünkü dönemeyeceksiniz"
4- Ancak bir bakire katili aklıyla yenebilir.
5- Beyoncé'yi çağırabilirsiniz, anında sizi kurtarır ( Ben ekledim )

THESE GAYS, THEY ARE TRYING TO MURDER MEEE🗣️🗣️

Korku filmi izleyemiyorum dedikten sonra ben. En ufak bir korku öğesinin rüyalarıma musallat olma ihtimali oldukça yüksek.Hiç korkmadım, neden diye soracak olursanız ortada bir gerilim var ama parodizm ile birlikte kendimi gülerken buldum hatta bayağı güldüm izlerken bence bu da filmin kült olmasındaki en büyük etkenlerden ve bütün klişeler var ama çok güzel yerleştirilmiş,hiç sırıtmıyor. Korku sinemasında yer edinen filmlerden alıntılar veriyor, psikolojik alt metni de çok güçlü ve Jamie Lee Curtis'den bahsettikleri kısımda gülme krizine girdim evet Jamie gerçekten sen bir " scream queen"sin o konuda çok haklısınız. Çok fazla ters köşe yedim, hiç beklemediğim ağzım açık kaldığım anlar oldu bu arada ben orada olsaydım ilk ölenlerden biri olma potansiyeli %80 falan çünkü bende direkt kapıdan çıkıp kaçıp gitmek yerine üst kata, terasa falan çıkardım. Sonumda kaçınılmaz olurdu. Takip ettiğim oyuncuların gençliklerini bu filmde görmek süper bir histi ve film MÜKEMMEL

"Ama bir çocuğu mahkemede savunuyorsan, zaten o savaşı kaybetmişsindir, asıl savaş burada, sınıfta verilmeli"

Nereden başlayacağımı bilemediğim ama beni çok etkileyen bir film oldu. Irkçılık, mahalle kavgaları, çeteler, terör, yahudi öğeler halkası etrafında şekillenen , gerçek hayattan uyarlanan bir 90'lar sınıfının varlığına tanıklık ediyoruz.

Herkesin hayatında olmasını istediği, olanlarında ne kadar şanslı olduğunu bildiği ve kişinin geleceğine yön veren bir öğretmen figürünün varlığına inanıyorum. İşini öyle bir aşkla, sevgiyle ve öğrencilerine bağlılıkla yapar ki insan onu kırmaya bile çekinir, o da sizi kırmamak, sizi anlamak, dinlemek, kendinizi geliştirmenize yardımcı olmanız için elinden geleni yapar. Hayatımızın bir noktasında etkili bir öğretmene sahip olduysak bence onun kıymetini bilmeliyiz, işinin gerekliliğini fazlasıyla ve zorunda olmamasına rağmen "aşkla " yerine getiren öğretmenlere, eğitim kadrosuna saygım o kadar sonsuz ki... Çünkü sadece işini yapıp gidebilir, öğrencinin ruh hali veyahut gelecek beklentileri ile ilgilenmeden de işini yapabilirdi, ama bu yolu tercih etmeyenler o kadar gözde ki, onlar anlatılmaz yaşanır, değerli olduklarını bilmeleri gerekiyor. Hilary Swank öğretmen karakterine öyle bir hayat veriyor ki izlerken bir kaç sahnede ağlamadan duramadım, çocuklarla olan etkileşimi, onları eğitim zincirinin dokusuyla tanıştırması , ailesinin dağılmasını bile göze alarak, işini derin bir aşkla yapan bir öğretmen,bu sayede çocuklar içinde bulundukları kaostan bir bir sıyrılır ve kendisini öğretmenlerinin güvenli kollarına bırakırlar. Böyle hikayeler "klişe" olarak değerlendirilebiliyor ama benim, öğretmenlerininde dediği gibi " o çocuklar artık bir sınıf değil, aile oldu" sözüyle onların yuvasının bir parçası olmak çok hoşuma gitti . Çocuklara okuttuğu "Anna Frank'in Günlüğü" ve "12 Kızgın Adam" kitaplarından esinlenerek çocukların psikolojileri ve zihin dünyalarında yarattığı o u dönüşü keskin değişim gözden gelinemeyecek kadar kusursuz, o çocuklar öğretmenlerinden sonra engebeli yolculuklarla her zaman karşılaşabilirler, ama en zorlu anlarında içinde bulundukları, kendilerinin de öyle adlandırdığı " biz bu dünyaya ölmemek için, savaşmak için geldik" sözlerini hatırlayarak bundan güç bulacaklar, ki hepsi de çok güzel yerlere gelmiş.

Öğretmenlerinin kalplerinin amansız mağaralarına inerek yaktığı ışığı kaybetmeyip, o ışık doğrultusunda ilerleyen , savaşçı, isminin de hakkını veren hayatları doğrultusunda savaştıkları "özgürlük" ve hikayelerini günlük şeklinde yazarak, bir bütün haline getirdikleri " yazarlık " statüleri ile birlikte artık onlara " Özgürlük Yazarları " demek kaçınılmaz olacaktır.

Burayı düşüncülerimizi ifade etmek için bir alan olarak kullanıyoruz sanırsam, az önce Instagram'ı açtığım an Michelle'in ölüm haberiyle sarsıldım sadece 39 yaşındaydı, kendisini Gossip Girl'den Georgina karakteri başta olmak üzere pek çok ikonik filmi ile tanıyordum ve takip ediyordum. O kadar duru, saf, eşsiz bir ruh ve güzel bir yüzdü ki toplumsal konularda da her zaman sesini çıkarırdı beni bu derece şoka sokacağı aklımın ucundan bile geçmezdi. Endüstri tarafından sömürülüp bir kenara atılmış oyunculardan sadece biriydi, yüzünün solgunluğu ve cilt değişikliğinden kaynaklı sırf görünüşü yüzünden geçen sene ağır linç edildiğine tanık olmuştum. Kadın karaciğer rahatsızlığı ile boğuşuyormuş, pişman olur musunuz ki acaba o hadsiz yorumları yapanlar? 39 yaşında ya nedir ki 39 gencecik bir yaş ölüm var ölüm ne desem bilemiyorum beni bu denli etkileyeceğini tahmin bile edemezdim güzel ruh huzur içinde yat

Darren'in metaforik ve simgesel anlatımlarına bayılıyorum. Ele aldığı konu doktor Tommy'nin ölüm döşeğindeki karısını kurtarmak için " hayat ağacına" erişimini sembolize ediyor,aslında amacı ilk başta o doğrultuda değil, deneysel bir şekilde bir tedavi arayışında ama sonradan hikayenin akışı değişiyor.

Tabii ki bu hayat ağacı olgusunun temelinde ilk başta "bilgi" ve "hayat" ağacının var olduğu, Adem ve Havva'nın bilgi ağacından yasak meyveyi yedikten sonra bilgi ağacının yok edilmesi ve Tanrı'nın hayat ağacını saklamasını gösteriyor. Adem ve Havva'nın elmanın tadına baktıkları ağaç, cennetten kovulmaları, ölümün bir hastalık olduğu ve tedavisinin de bulunabileceğini öne sürerek felsefi dokunuşları da oldukça güçlü bir şekilde filmde tutuyor. Sevdiğimizi kaybederiz,o artık orada değildir, ama ölmesi onun gerçekten öldüğü anlamına mı geliyordur? Yoksa o insanı kalbimizde var edip sonsuza kadar yaşatabilir ve gereksiz hırsların kurbanı olmadan hayat ağacımıza tutunabilir miyiz?Sinematografi açısından tek kelime ile özenle dokunulmuş eski bir kilim gibi, o kilim etkisini bütün film boyunca gösteriyor. Yani elinizde siyah, sarı, beyaz, kahverengi gibi renkler varsa onlarla harika tasarımlar oluşturmanız kaçınılmazdır. "Mother!" Filmindeki gibi bu filmde de kutsal kitaplarda geçen farklı bir miti konu almış, görseller çok akıcıydı izlerken tüylerim ürperdi ve bunların alt metini de çok güçlü oluyor.

Kel bir Hugh Jackman ve Kraliçe Rachel Weisz görmek isterseniz bakabilirsiniz. Zeynep'in önerilerinden biriydi film bende ne zamandır izleyeceğim diyordum, tavsiye edince de hemen öne çektim.

Natalie Portman ışıl ışıl parlıyor, saç şekli o kadar çok değişti ki renkten renge girdi bayıldım ve çok saf duru bir güzelliği var.

Filme gelecek olursam gerçekten " Closer " yani ben ikili toksik ilişki gördüm de dörtlü toksik ilişkiyi ilk defa görüyorum hepsi birbirleriyle etkileşim halinde, o ona gidiyor, doymuyor, aldatmacalar gırla, daha da yakın! Gerçekten yakınlaşmalar zirve, oyunculuklar tek kelime ile mükemmel , Alice yani Natalie'nin karakteri dışında bütün karakterler nefretlik hiçbiriyle empati kuramadım yani neyi zorluyorsunuz gerçekten olmayınca olmuyor bu hayatın akışında olan bir şey bebek gibi ağlamalar, "lütfen bana dönnnn!" Tadında yalvalmalar neden yani ve işin garip tarafı izleten kısımları da oraları. Genelde bu tarz ilişki temalı anlatımlar yavaş ilerler ama bu film çok akıcı bir şekilde ilerledi yani striptizci ikona Natalie görmedim de demem dans sahnelerini çok beğendim inanılmaz ışıltılıydı,favorimde Natalie'nin pembe peruk saçları. Jude Law ve Natalie " My Blueberry Nights"da da beraberlerdi ama orada hiç sahneleri yoktu burada ikisine de doydum ve Jude'un karakterine çok gıcık oldum. Julia Roberts'ı da burada çok beğendim çok güzel bir kadın ya onun filmlerine başlamam lazım,dermatolog doktor Larry filmin en komiğiydi o dik sözlü olup sözlerinin arkasında durdukça ben ona çok güldüm . Tam editlik sahneler vardı galiba bu filme edit yapacağım ben.

İşin özü deneyip durdular, olmazları oldurmaya çalıştılar, aşık olmayanı zorla aşık ettirtmeye çalıştılar ve BİRBİRLERİNİ BİTİRDİLER o 4'ü, bu 4'lü çok güçlü.

" Amerikan rüyasının çöküşü" temasını merkeze alan yapımlara bayılıyorum, anlatmak istedikleri çok ilgi çekici.

Bu filmde de hayatı boyunca kendini dansa, gösteriye, fırfırlı, tüylü abartılı kulüp şovlarına adamış , bu esnada da terk edilmişlikler, görmezden geldikleri ve yapmayı tercih edip etmediklerini spot ışıkları altında ölçmeye çalışan Shelly'i anlatıyor. Kiernan Shipka, Jamie Lee Curtis de bu show dünyasında kendilerine parçalar buluyorlar. İkilinin karakterleri ve içinde bulundukları hüzünle empati kurabildim. Yaşlılığın getirisi sonucunda artık " kabul görmemeleri ve çöküşlerinin de kaçınılmaz olması, bu renkli dünyanın içerisinde artık bulunamayacak olmaları sonucunda ortada kalışları ve o beyaz, parlak ışıklardan, loş,karanlık ışıklara çekilişleri ve bununda çoğunlukla kırmızı, baskın bir tonla aktarılmış olması özellikle Shelly ve Annette'yi temsil eder nitelikte. Gösteri dünyası için evinden ayrılan Jodie, o eve bir daha dönüşü olamayacağını anlayınca yaşadığı buhran ve bu doğrultuda şok oluşu da genç hayallerin ve umutların bir çırpıda yok oluşunun ve " hayal emiciliğinin " de güzel bir örneği. Pamela Anderson'un oyunculuğu filmde en çok gözümü dolduran ve hoşuma giden kısım oldu ödül, adaylıklar noktasında kesinlikle görmezden gelindiğini düşünüyorum, özellikle son 15 dakikadaki dans seçmesi sahnesi ve yer yer kadrajlara yansıyan 32 diş gülümsemesiyle bana "Pearl"ı, ışıltılı spontane hayatlar ve Cindirella masalı noktasında da bana " Anora"yı çağrıştırdı, izlerken aklıma hep bu ikisi geldi.

Gia Coppola filmlerinde neden bilmiyorum ben hep bir eksiklik olduğunu düşünüyorum sanki o yapbozun eksik parçasını bir türlü bulamıyor, bu da filmlerinin herkes tarafından sevilmesini zorlaştırıyor ama Pamela için müthiş bir deneyimdi, anlatım sıradanlıktan çıkıp çeşitlendirilseydi çok daha beğeneceğimi düşünüyorum. Burak abi sonunda izledim Pamela'yı böyle bir rolde görmek çok zevkliydi.

O kadar güzel bir romantik komediydi ki gerçekten 2000'lerin verdiği o samimi hissiyatı ben hiçbir şey de alamıyorum artık olmuyor ya bir filmi gördüğüm anda anlarım onun 2000'ler yapımı olduğunu ışığı olsun, kamera kullanımı, olsun kıyafetlerin mükemmelliği olsun, müthiş bir evren gerçekten.

Kate Hudson düz saçıyla bambaşka güzel, kıvırcık saçlarıyla inanılmazz aşırı aşırı güzel , Matthew deyince aklıma Interstaller dışında bir şey gelmiyor özür dilerim onu kafamda bilim-kurgu adam diye kodlamıştım ama adam çok öncesinde romantik yapımlarda da hiç sırıtmadan çok güzel oynamış ve çiftin uyumu o kadar güzeldi ki Allah'ım sanki senaryodan ilerlemiyorlarda kendileri doğaçlama yapıyor, gülüyorlar, sohbet ediyorlar . Özellikle bazı sahnelerde gülmeleri o kadar gerçekçi ki ve çok çok komik bir filmdi izlerken çok güldüm oh iyi ki izledim ,Shalom Harlow, 90'ların 2000'lerin ikonik podyum kraliçesini "cezbedici" bir rolde görmek,Kathryn Hahn'ı tatlı mı tatlı şapşik bir rolde görmek,bitirdi beni iyi ki siz.

Tek pişmanlığım bu filmi 3 güne bölmek oldu romantik komedi severlere şiddetle tavsiye edilir efendim.

Filmi neredeyse hiçbir bilgim olmadan açtım, o kadar çok polisiye, teknik terim vardı ki yakalayamadım bir yerden sonra saldım aslında terimler basitti de ama işte bir kelime aklınıza takılınca kalıyor öyle.

2017 yılında ABD seçim sürecinde eski bir NSA ( Ulusal Güvenlik Ajansı) çalışanı olan Reality Winner'ın rusların, amerikan seçimlerine sızıp hile karıştırdığına dair olan belgeleri sızdırmasının ortaya çıkmasından sonra FBI tarafından sorgulandığı dakikaları anlatıyor ve bütün diyaloglar tamamen o 1 saat 20 dakikalık kayıtlardan birebir alınmış. Film ,Reality'nin evinin geneli ve hoşuna gitmediğini ve kullanmadığını söylediği beyaz, kasvetli odasında geçiyor. Sydney'in oyunculuğuna bayıldım ve kadının adı da gerçekte Reality'miş ve Sydney ile o kadar benziyorlar ki tıpatıp aynı. Sydney o içinde bulunduğu stresli durumun getirisi olan sıkışmışlığı, ne yapacağını bilememesini ve arada kalmışlığı çok güzel yansıtmıştı ama övebileceğim tek şey bu noktada Sydney'in performansı , oyunculuk noktasında bence çok küçümseniyor. Bir de bir şeye kısaca değinmek istiyorum , arada giren ve bir kaç nesne ve sahne üstünde hakim olan pembe tonları da aslında o masumluğu simgeler nitelikteydi ama pembenin arkasından neler gelir diye düşünecek olursak bunu da bize bırakmışlar.

İşte sonrasında ben işi gücü bıraktım bu Reality abla ne yapıyor diye merak ettim gittim kadının Insta'sını buldum kadın çok sevecen, crossfit yapıyor , ağırlık falan kaldırıyor, harbili spor yapıyor ve aile ve hayvan sevgisi, kedi köpek sevgisi inanılmaz derecede. Yaptığı bir paylaşıma yorum yapan bir vatandaşın yorumunu alıntılamak istiyorum çok beğendim ;
"Reality, sen kamu incelemesi altında kahraman mı yoksa kötü mü olduğun bilinmeyen ikilemin açık bir örneğisin. Ama benim için sen şüphesiz bir kahramansın. Yaptığın şeyin yasadışı olduğunu bilerek hareket ettin ama doğru şeyin bu bilgiyi halka açıklamak olduğuna dair kesin bir inancın vardı. Herkes gerçeği kendi güvenliğinin önüne koyacak cesarete sahip değildir . Harikasın "
Gerçekten bende kadının haklı olduğunu düşünüyorum işte politik doğruculuk ve korku egomanyası da burada devreye giriyor sırf bir daha kimse bu denli bir hamle yapmaya cürret edemesin diye kadına 5 yıl hapis cezası vermişler, kefaretle serbest bırakılmasını da ısrarla reddetmişler kadın yatmış hapisini,şimdi de gözlerden uzak bir hayat sürüyormuş, tam bir cesaret örneği.

Kraliçe yapıştırr bam bam bam yani sana intikam kraliçesi demeyende ne bileyim sonuna kadar hakkındır "onlar" sonuna kadar hak etti . İzlerken inanılmazzz bir seyir zevki ve tatmin içerisindeydim gidişatını heyecanla izledim.

İzlerken Coralie'ın tarzı beynimde iyice oturdu. Ciddili " The Substance " ile oldukça paralel benzerlikler var üstüne katarak Substance ile zirveye çıkmasını çok iyi bildi gerçekten. Yine kan, vahşet, ölüm, " tetikleyici " madde erkeklerin basmakalıp, geri kalmış düşünce ve eylemlerini yansıtma konusunda başarılı bir iş ortaya koymuş.

Cheesecake ve türevi pastaların günün sonunda tamamen tüketilmiş olması ama yabanmersinli pastanın hiç el sürülmemiş bir şekilde durması da aslında onun suçu değil, sadece tercih edilmedi, bu onun kötü, sevilmeyecek, hor görülecek ve yok sayılacak bir tarafı olduğu anlamına gelmiyor. Aslında çoğu olgu için de bu durum geçerli. Aşkta, almamız gereken hayati kararlarda, geleceğimiz ve geçmişimizin altın dokularını kabullenemesek,değiştirmek istesekte bu durum kimsenin suçu değil, o da iyisi ve kötüsü ile sürecin parçası ve bir şekilde geçip gidecek ve ben olsaydım o pastayı hapır hupur yerdim ve favori pastam yapardım.

Aslında bahsedilen ve filmde de somut olarak bulunan anahtar ve kapıların anlatmak istediği şeyi ele alacak olursam bana her zaman bir ikinci şansın var olduğunu, beklemediğimiz yerden müthiş fırsatların çıkabileceğini ve yapmamız gereken şeyin sadece o anahtarın ucundan tutup bize açılacak manzaranın tadına bakmak, içimize çekmek ve o dünyaya kapılmak olması gerektiğini düşünüyorum. Sarı, mavi, yeşil başta olmak üzere neon tonların hakim olduğu ve karakterlerimize ayrılan dakikalar içerisinde hepsinin birbirinden farklı " yol " parçalarına melankolik harmanlamalar ile tanıklık ediyoruz. Mirac sayesinde Wong Kar'dan ilk filmimi izlemiş bulundum , bu filmi tavsiye ettikten sonra bende hemen izlemek istedim çünkü içinde Natalie Portman var onu alengirli, kumarbaz,kart oyunları yapan bir rolde görmek beni müthiş tatmin etti.

Jude Law, Rachel Weisz ve Natalie Portman'ın varlığı filmi izlemem için beni daha da çok teşvik etti ama Natalie Portman çok az bir kısımda görünüyor onu çok daha fazla görmek isterdim ki öyle de olması lazım çünkü her karakterin hikayesi parçalar halinde anlatılıyor,sabit bir şekilde her sahnede olan tek karakter Norah Jones'un Elizabeth'i.
Jude Law'in bence 2007 dönemi kendisi açısından müthiş , yüzünün çekicilik açısından zirveye çıktığı zamanlar bence 2007 yılları...

İlk sahnedeki kan kırmızısı tonun hakimiyetiyle aslında ben hikayenin ardından gelecek olan o hüznün farkındaydım o sahne aslında gelecek olan dramın habercisi gibiydi.

Ryan Gosling ve Rachel McAdams'ın kimyası gerçekten müthişti ve çift olarak çok tatlılardı 40'ların dönem ruhu, ortam, mekanlar ve son derece normal durmasına rağmen dönem ruhuna ayak uyduran kıyafetlerle birlikte soluksuz bir aşk öyküsü. Bir yandan aşkta sınıf ayrımı noktasına kesin bir çizgi çekerken diğer yandan bu zengin-fakir ayrımı ile savaş halinde ilerleyen bir çatışması vardı filmin ve da temel dokuyu oluşturuyordu. İzlerken çok ağladım aslında o kadar kolayda ağlamam ama 10 dakika aralıklarla birden geldi öyle bende saldım gitti filmin içine daha da çok girdim ve bağ kurdum. Gelecek ve geçmiş arasında çok güzel bir şekilde gidip geldiler, kusursuzdu, hem gençlik hem yaşlılık hallerinde aşkın en saf halini hiçbir şekilde kaybetmemeleri ve birbirlerini ölümüne sevmeleri o kadar değerli ki izlerken beni pamuklara sardılar, sıcacık oldum.
Zaten ben Rachel'in romantik - drama filmlerinin çok sağlam olduğunu düşünüyorum Ryan'da yapınca gerçekten tam yapıyor yıllarca hatırlanacak bir etki bırakıyor insanın üstünde.

Son olarak bir sahneye değinmek istiyorum, sandalda kuğularla, kazlarla dolu gölette yüzdükleri o an o kadar keskin ve güzeldi ki orada aslında ilişkileri bakımından pek çok şeyi çözdüler ve olayların bundan sonraki gidişatı noktasında da bayıldığım bir estetik harikasıydı.

Çok güzel bir serinin sonuna geldim birbirinden güzel karakter akışlarıyla Tarantino'nun " çizgi romanvari" dünyasına giriş yapmış bulundum.. Neredeyse hiç çizgi roman okumuyor olmama rağmen bunu bana hissettirebildi gerçekten. İlk filmdeki ahengi ve aldığım o hazzı 2.film ile kıyaslarsam ilk film bence çok daha iyi, hem aksiyon bazında hemde işleyiş olarak. 2.film, olayların arka perdesine ve karakterlerin geçmişine odaklanıyordu. Bill, " Gelin"i bir çizgi roman süper kahramanına benzeterek, kendisinin başka bir seçeneğinin olmadığını ve her zaman bir katil olacağının altını çizerek, kendisine bir seçim şansı tanımıyordu ve " Gelin"in yeni bir başlangıç umuduyla attığı radikal adımlar hoşuna gitmemiş olsa gerek kadını hep o çizgi romana hapsetmek ve kendisine bağlamak istemiş anlaşılan. Bir nesli sallayan müthiş bir intikam öyküsü olduğu su getirmez bir gerçek ve tam bir sevgililer günü filmi bence yani " Kill Bill''i de bence o listelere sokabiliriz, olmayan sevgiliden intikam almaca ve bu şekilde kendimizi anti tatmin etme işi sevgililer gününde çok iyi gitti.

" İntikam soğuk yenen bir yemektir "

Tek kelime ile " Destansı " bir intikam öyküsü. Sürekli kendime izle artık şunu diyordum keşke çok daha öncesinden izleseymişim yerimden kalkmadan 2 saat boyunca koltuğa mıhlandım.

Bilerek ilk bu filmi seçtim izlediğim ilk Tarantino filminin özel olmasını istiyordum annemlerde bu filmin gençlik filmleri olduğunu söylüyorlardı, zamanında izlemişler. Hatta bir sahnede çalan ıslık melodisini herkes telefonunun zil sesi yapmış, çok popüler olmuş etkisini siz düşünün. The Substance'daki Demi Moore'un sarı kürküne Kill Bill'deki Uma Thurman'ın sarı takımı da eklendi iki ikonik parça, mükemmel karakterler. Her sahnesinde sanki bir çizgi romanın aktarımını izliyor gibiydim ve bu çok hoşuma gitti mesela savaş sahnelerindeki öldürme anlarındaki kan fışkırmaları, o absürtlük, buram buram çizgi roman kokuyor bayıldım. Görüntüleri, müzikleri, aksanlar, Japonca, Çince gerçekten müthiş bir bütünlük sağlıyor filme.

Bakalım intikam kraliçesi bundan sonra neler yapacak devam filmini de hemen izleyeceğim. Uma Thurman güzelliği diye bir şey var.

Sevgililer günüde yaklaşıyorken tam olarak o tatta çıkarılmış bir yapım ama ben anlatmak istediklerini de çok beğendim.

Mesela kadınlarımızın, en basitinden " ev hanımlığı" olgusu ile birlikte tamamen erkek egemen bir sistem üzerinden onun etkisi altına girip, onun için yemek olur, düzenleme olur yeri gelince birlikte olma olur bunların hepsini sadece erkek için düzenli olarak yapar ve artık kendi varlığını unutacak bir noktaya gelerek " Robotik " , ruhsuz bir seviyeye indirgenir. Tek ihtiyacı olan " tam kontrolü" elde etmesini sağlayacak içindeki parıltıyı ortaya çıkarması ve bu düzene son vermesi aslında işin özü. Kadınlarımızın kendi özdeğerini bilmeleri ve bunun farkında olmaları gerektiğinin üstüne basan " Objeleştirme"nin saçmalığını farklı bir yaklaşımla ele alıyor.

Sophie gerçekten çok güzel bir kadın izlerken hayran kaldım kendisine ve karakteri yansıtış şekline bir de bu Jack Quaid , kendisini The Boys'dan Hughie olarak biliyorum ve burada da sanki Hughie gibi ama çok daha saldırgan, kendini bir şey sanan, hayatta hiçbir şey elde edememiş, dengesiz bir rolde .

Bu aralar Nicole Kidman'a olan obsesyonum arşa çıkmaya başladı ve dizide uzun zamandır izleme listemdeydi zaten bayağıdır da hiç dizi izlemiyorum hazır Nicole'da içinde neden olmasın diyerek başladım.

Dizi aslında beklediğimden çok daha güçlü bir imaj çizdi değerler konusunda ince ama ustaca dokunduğu pek çok güzel nokta bulunuyor ve " Kadın dayanışmasının" yoğun bir şekilde varlık gösterdiği, yaşanmış travmalar ve olaylar sonucunda birbirlerine destek olan ve ortak bir sırrın gölgesinde birbirine daha da sarılıp sağlam bir zincir oluşturan güçlü kadınların öyküsü. Her birinin kendine has ve ölçülemez travmaları olmasına rağmen yine de kendilerinden ödün vermeyip neysem oyum tarzında sergiledikleri duruş çok hoşuma gitti. " Ufak Tefek Cinayetler " in bu diziden uyarlama olduğunu hatta çalıntı olduğunu söyleyenler bile var. O noktada benzerlikler dikkatimi çekti ama ben bizim dizimizi de kimseye yedirmem bence dizilerimizde ilk 10'a girebilecek seviyede aksiyon ve kargaşanın eksik olmadığı müthiş bir diziydi. İçinde bulundukları yaşam alanın temellerini sarsan, halı altına süpürülmüş, unutulan olayları ve paralel doğrultuda ilerleyen yaşanmışlıkları ve travmaları yüzüne yüzüne vuran köpür köpür gelecek olayların yangınını besleyen dalgalarda dizide oldukça büyük bir yer tutuyordu. Çok küçük bir detay ama hoşuma gitmişti.

Bu dizi ile birlikte odağımı da toparlamaya başladığımı düşünüyorum. Karakterlerin her biri o kadar incelikli ki bence tek tek değerlendirilmeyi hak ediyor.

Celeste

Yaşadığı anca şeye rağmen müthiş bir şekilde ayakta duran , çocuklarına müthiş bir şekilde destek çıkan bir anneydi. Bu kadın çocukları ile sınanmayı asla haketmiyordu ki kocasının iyiye gideceğine, " iyileşeceğine " olan inancı o kadar yüksekti ki kocası ile olan iyi zamanlarını düşünerek kocasının kendisini etkisi altına soktuğu şiddeti, her türlü saldırıyı görmezden gelen savunmasız bir yapıdaydı ve bu yüzden suçlanmayı hiç hak etmiyordu. Her şey onun için çok daha iyi olacak Nicole ile birlikte karakteri çok ince çizgide ve değerli buluyorum ve bu dizi ile de birlikte aslında Nicole hep cesur roller seçiyormuş " Babygirl " de kendisini müthiş bulmuştum rol seçme konusunda çok başarılı.

Madeline

Çok komplike bir karakter . Öznel bir bakış açısıyla insanı yargılamaya iten pek çok tarafı var bir taraftanda kendisini desteklemeden edemedim. İçinde bulunduğu şartlar sonucunda bence o da kesinlikle çok iyi bir anneydi ve belirli bir ölçüde iyi bir eş olmaya çalıştı. İzlerken Reese'e hayran kaldım karakterle bütünleşmişti. Düşündükçe aslında dizinin " annelik " imajı konusunda nelerle karşılaşabileceğimizin birbirinden farklı örneklerini de sunduğunu fark ettim. Birbirinden güçlü kadın karakterler...

Jane

Tarifsiz bir saldırının eşiğinde çocuğu ile birlikte yeni bir hayatın pencerelerini aralamak amacıyla taşındığı kasabada kendisini hiç bozmadı ve travmaları ile muhteşem bir şekilde yüzleşerek çok güzel ilerleme kat etti. Anne - çocuk ilişkisi konusunda bayıldığım karakterlerden.

Renata

İçinde bulunduğu kasabada, diğerlerinin tabiri ile birlikte sadece " Anne " olan kadınların yanında sıfırdan çalışarak başarı elde etmiş ve içinde yüzdüğü para mirasının yegane sahibi, hepsini kendi emekleri ile başarmış ve bu noktada diğer anneler tarafından dışlanıyordu ama sonrasında ortak zincirin halkası olmayı çok iyi bildi. Renata'yı izlerken kendisine diğerleri tarafından yansıtılan soruyu düşünmeden edemedim. Elde ettiğin başarının getirisi sonucunda " aileni" arka planda bırakıp görmezden gelmenin yıkıcı etkileri kaçınılmaz mıdır yoksa her ikisi birlikte "çocuklarıma da bakarım, kariyer de yaparım" doğrultusunda bir denge yakalanabilir minin örneğiydi aslında ve dizide arkaplanda durmasına rağmen alt metni çok hoşuma giden ve beğendiğim bir karakter.

Bonnie

Ahh Bonnie vah Bonnie gerçekten mesela bu karakter UTC'deki Burcu'ya inanılmaz benziyor direkt o hatta ama bizdeki hiçte masum değildi buradaki Bonnie çok hoş ve sağlam bir şekilde ilerledi ve kendisi ve çevresi için " olabileceği ölçüde " dengeli ve anlayışlı bir yapıdaydı. Annesi ile olan sahneleri de oldukça spiritüel ve dramatikti.

Mary Louise

Merly Streep manyaksın kadınnnn ,müthişsinnn o kadar itici ve gıcık roldeydi ki delirtti beni müthiş bir oyuncusun. 2.sezondan sonra diziye dahil olması ile birlikte dizide eksilen o karşıt karakteri çok güzel doldurdu hemde öyle böyle değil. O mimikleri, duruşu, karakterler üzerinde bıraktığı ezici üstünlük ve baskın yapıda bir Merly rolü izlemeye bayıldım. Sırf bunun için bile izlenir gerçekten.

Ziggy

İnanılmaz tatlı bir çocuktu dizi boyunca çocuğu suçlayıp durdular ona sıkı sıkı sarılmak istedim. Annesi ile olan ilişkisi de çok sağlam onları kimse yıkamaz buna eminim.

Josh - Max

Celeste'in çocukları da bir ikilemi temsil eder nitelikte aslında. Şiddet uygulanan ve buna şahit olan çocuklar, ileride şiddet uygulama konusunda nasıl bir tavır sergilerler? Acaba şiddete meyilli bir yapıda mı olurlar yoksa sevgi ve kucaklama ile küçüklük yaşlarında tanışırlırsa şiddetten bağımsız, çevresinde gülücükler mı bırakırlar noktasındalardı ve çocuk oyuncularda çok güzel oynadılar.

Perry

Her ne kadar sorumlu, çocuklarını çok seven, eşine değer veren bir adam gibi görünse de aslında hiçte öyle değilsin ve kendini kandıran bir ikiyüzlüsün. Sen kimsin ki izni dışında birine dokunuyorsun, şiddet uyguluyorsun ve bunu kendinde hak görüyorsun hayırdır..

Corey

Jane'e çok güzel destek çıkan, anlayışlı, Jane'nin hayatında bir yer edinebilmenin Jane için olan zorluğunun farkında olarak hep ılımlı ve destekleyici bir konumdaydı daha ne olsun.

Nathan

Hayatı boyunca kendisi için hiçbir şey yapamamış ve karısının başarısı ve emekleri altında " Ezildiğini " düşünen bu doğrultuda birbirinden absürt yanlışlar yapan ve eşini hak etmeyen biri.

Ed

Çoğunlukla hak verdiğim ama hakkı olmayan yerlerde üste çıkmasını da çok iyi bilen, net kararlar veremeyen ve birazda pasif bir duruş sergileyen evlilik ve aile dinamikleri konusunda " olumlu ' dursa da olumsuz bir evreye kayan yine de toparlamasını iyi bilen " Bilinçli " bir yapıda.

En temel hatlarıyla incelenmeyi hak eden ve yorumlamaya açık karakter bunlardı. Oyuncu kadrosunu o kadar çok beğendim ki yani bence bir dizide veya filmde bu kadar değerli, oyunculuk konusunda döktüren ve renkli oyuncular zor bulunur . En az 3 kadının Oscar'ı var mesela geri kalanlarıda bilmiyorsam benim cahilliğimdendir bu divaların içinde bulunduğu bir kaç tane filmlerini de izlemek bana şart oldu. 3. sezon acilinden çıkman gereken konular var hikayenizle tekrardan bütünleşmek için sabırsızlanıyorum.

Miraç'ın önerisi ile izledim kahkaha atarak izledim ya müthiş bir şeydi kadın bu işi yapıyor diğer filmlerine de bakacağım kuvvetle muhtemel

Konuşmanın önemine dair, zor durumda kaldığımızda, bedenimize, ruhumuza, yaşanmışlıklarımıza karşı yapılan her türlü saldırı da konuşamıyorsak bile " Dünyadan öcünü iki eli ile alan Picasso " gibi ne kadar zor olsada bu iğrençliği, pisliği yapanlara karşın cezasını bulması için asla ama asla susmamalıyız, kimse sizi susturamaz çünkü, hakkını aramak istiyorsan gerçekten konuşmak zorundasın, keşke öyle olmasa dünya hassas kalpler için cehennem demeden edemiyorum.

Benimde lise zamanlarım oldukça, sakin, sesini çıkarmayan, bir köşede oturan ve minimum etkileşimde olduğum bir 4 seneydi. Geriye bakıp düşündüğümde aklıma " Güzel bir anı " olarak getirebileceğim görüntü sayısı bir elin parmağını geçmez. Ben Melinda'nın yaşadığı gibi ağırlığı oldukça büyük ve içinde verdiği savaştan sağ çıksa bile belki de o hazin savaşın yaralarını ömür boyu taşıyacağı bir durumda olmamama rağmen onu çok iyi anladım. Benim yapamadığımı yaptı, konuştu, susmadı. Hakkını bağıra çağıra, savuşturarak almasını çok iyi bildi onun için o kadar mutlu oldum ki. Çünkü bundan sonra artık ileriye bakabilmesi için müthiş bir ışık belirdi ve bunu da kendisi yaktı. Karakterle müthiş bir şekilde empati kurdum belkide bugüne kadar izlediğim yapımlar arasında en çok empatik hissettiğim karakter olabilir. Kristen Stewart'ın 14 yaşında böylesi bir karaktere hayat vermesini takdir etmek zorundayım, bu kadar küçük bir yaşta bu denli travmatik bir rolün altından gerçekten ustaca kalkmış.

Aslında okul zamanlarımızı çoğunlukla iyi bir mercekte ele alırız ama bu maalesef ki herkes için öyle olmuyor, lisenin bu doğrultuda kasvetli havaya uyum sağlaması ve diğer çocukların zorba tavırları, baskıları ve sana " Konuş " demelerine rağmen aslında hep susmanı istemelerinin vücut bulmuş haliydi aslında o okul.

Bu kadının radarıma yeni girmiş olmasından utanıyorum bana hem müziğiyle,hem danslarıyla müthiş bir " Body horror " deneyimi yaşatıyor. Kendisini izlerken " Love, Death & Robots" dan bir bölüm izliyor gibiyim. " Eusexua " ile yakaladığı ivme sonucunda yeni bir Charli XCX mi doğuyor? Demeden edemiyorum. " The body is art " gerçekten

Nicole'ün sınırları zorlayan, yaşının ağırlığı karşısında duruşunu hiç bozmayarak mükemmel bir özgüven örneği ile kabul edip sergilediği , kendisi için çığır açan bir performans aslında.

Kadın cinselliği, eski çağlardan beri gelen pek çok " hayvani " dürtülerimiz ile bir bütün oluşumuzu, onu kabul etmeye karar verdiğimiz an neler olabilirin egzantrik bir örneği. Kadınların gelecek açısından teşkil ettikleri önem, hem gelecek hem de günümüz olağanlığında durdukları konum, kendini tamamen bir yabancının kollarına bırakıp, dürtülerine teslim olmanın vahşi sonuçlarıyla yüzleşiyoruz." Babygirl" , aslında isim bazında da tamamen bir teslim oluş durumu var. Bunlar filmin anlatmak istediği mesajlar filmden bunları çıkarabildim ama işleyiş ve senaryo bazından pastanın büyük bir kısmı yenmiş, geriye kalanlarda anlatılan mesajlar ile süslenmiş bir şekildeydi.

Nicole bu sıradışı ve kendisini zorlayıp, karşımıza beklenmedik bir rolle çıktığı için ve onu bu şekilde izlediğime bu yüzden çok sevindim. Filmi izlememin yegâne sebeplerinden biri Nicole Kidman Hot MILF rolündee!!

Anne olmak, annelik, kadınlık, kız kardeşlik bunların hepsini duymuşuzdur, görmüşüzdür ama gerçekten bir yandan "onu " yaşamak ve parçası olmanın tadının da tarifi yok.

Pedro'da aslında tam olarak bunu yapıyor, izlediğim diğer filmlerinde her zaman toplumsal açıdan " kadınlar " üzerinden çok güzel mesajlar ve değerler içeren filmler çekiyordu ve bunları da ekşi soslu leziz bir komedi unsuru ile süslemeyi başarıyordu, bu filmde aynı tatta ama bu filmden anlatmak istediği bana o kadar geçti ki gerçekten o mesaja doğru kendimi çekilir ve içine kapılmış bir şekilde buldum. Filmin başında anne ile oğlumuz " All About Eve " hakkında bir film izlerken çevirisinin " Çıplak Eve " biçiminde yapılmasından rahatsız olmuşlar ve doğrusunun " Eva Hakkında Her Şey " olduğunu öne sürmüşlerdi. Aslında olay bütün bu durumun tüm " çıplaklığı" ile anlatılmasında ve bu noktada hiçbir estetik kaygı ve çekince duyulmamasında ve bunu öneminde. Anneler, anne olmak isteyenler, içinde " Annelik" olgusundan herkes için çok nadide bir anlatım tarzı. Rosa, zor durumda olanlara çare bulan bir rahibe konumunda iken kendisini bir annenin, Manuela'nın kanatlarına atmış,"rahibe" olmasının getirdiği keskin ayrımlada aslında kendisi bambaşka bir temsiliyet noktasında.İyileştirici ve konumda iken yaralı konumuna düşüyor. Annesinin bencilliği ve umursamazlığı altında ezilmiş. Agrado, bütün koyvermişliği ile kendisi ile sonuna kadar barışık ve özgürlük marşı söylercesine çekince duymayan, Manuela ise her yerde " anne" olduğunu ve bunun önemine ve kutsallığına dikkat çeker nitelikte zor durumdaki bir kıza kol kanat germeyi ihmal etmeyen ve büyük kaybı ile boğuşan ama bir yandan da insanların imdadına koşan müthiş bir kadın. Lola, hayatı boyunca kaçmayı huy haline getirmiş ve yaptıklarının sorumluluklarını almaktan çekinen, Nina ise tüm bu değerler yargısı içinde aykırılığı temsil eder nitelikte. Trans kimlik, AIDS hastalığı ile boğuşanlar ve annelik üzerine bir seranat. Ailemize, sevdiklerimize, en çokta annemize yeri geldiğinde söyleyemediğimiz, her şey için çok geç olduğunu düşündüğümüz, söylenemeyenlere, annelerimize bir mektuptu aslında . İçimizi kemiren o söyleyemediklerimizin sinematik yansımasıydı. Pedro'da buna sonda çok güzel ve incelikli bir şekilde değindi. " Pedro ve Gidik Kızları " Demeden edemeyeceğim gerçekten bu tarz aktarımlarda o kadar başarılı ki sanki kendisini izlerken 2000'lerden fırlamış, içimi kıpır kıpır eden ve güldüren ama sonda da beklenmedik bir ters köşesi ile beni ağlama komasına sokan yapımlar izliyor gibiyim.

Ece'nin şiddetli ve yoğun önerisi ile birlikte filmi öne çekmiş bulundum. Kendisi içinde filmin anlamı oldukça büyük, ona çok teşekkür ederim

Lola, içinde ufakta olsa kabare dansçılığı ile birlikte kısa süreli müzikal ritimlerde barındıran, hayattan tam anlamı ile bıkmış ve anlam ararcasına ortalıkta gezinip kendisini seyahatlere vurmayı düşünen Roland ve zamanında sevgilisi tarafından çocuk haberi ile birlikte terk edilmiş ve kabare dansçılığı yapan ama ilk aşkının yankılarının yangınını dün gibi içinde taşıyan Lola'nın " dostluğunu " ele alıyor .

Bazen olmasını isteriz, olur gibi olur ama olmaz çünkü tamamlanamamış ve sonrasına atılması gereken durumlar vardır. Lola ve Roland ise tam anlamıyla böyle bir durumun içindeydi. 15 yıl boyunca birbirlerinin izini kaybetmiş ve farklı yollara savrulmuş iki " Dostun " melankolik hikayesi diyebilirim. Siyah - beyaz ritmi ile ve karakterlerin film boyunca birbirleri ile bağlantılı bir sarmaşık örgü içinde olması aslında filmin anlatmaya çalıştığı ilk aşkın alevi, hayat ve varlığımız üzerine kafa yorup anlam arayışında olmamız ve bu doğrultuda yaşamın önümüze çıkardığı güzel, tatlı sürprizlerin arkasından gelecek hüznün bilincinde olmayarak , bu yüzden sadece anı yaşamamızın öneminin üstüne basar nitelikte.

Anouk Aimée o kadar güzeldi ki film boyunca ritmik ama bir o kadar da çalkantılı dans hareketleri ve duruşu ile beni büyüledi. Sadece ekranda dursun, yüzünden bile pek çok anlam çıkarılabilir. Bir kaç ay öncesinde hayatını kaybetmesine çok üzüldüm nice yıldızlar kayıp gidiyor, hayat işte ..

Ben müzikal yapımları o kadar çok seviyorum ki onları sarıp sarmalayasım, izlerken onlarla birlikte şarkı söyleyesim geliyor.

Bununla birlikte film boyunca bir an bile olsun normal bir diyaloğa izin verilmediği ve ağızlarından çıkan her bir kelimenin müzikal şölenle harmanlanmış ve bunu da mükemmel ve duygu yoğunluğu arşa çıkan, beni yer yer ağlatacak noktaya getiren bir hikaye anlatımı ile yapıyorsa ben daha ne isterim ki. Fransızcanın büyülü dokusuna ve ahenk harmonisine film boyunca maruz kaldığım için çok mutluyum. 60'lar her şeyi ile gerçekten o kadar güzel ki her şey saf, eşsiz, el değmemiş ve bir o kadar da görkemli duruyor ki bunun müthiş görsel aktarım ile başarıldığını düşünüyorum gerçekten her anlamda rengarenk bir deneyimdi, her renk geçişinde bende onlarla birlikte pek çok duygu hazinesine atladım ve onlarla birlikte anın tadını çıkarıp yeri geldiğinde onlara şemsiye tutmasınıda bildim. Bana bir tane eşya seç o senin olacak ve hayat boyu onunla yaşayacaksın deseler " Şemsiye " Derdim galiba şemsiyelerle aramda garip bir bağ var hayatımda düşündükçe şemsiyelerin irili ufaklı yer kapladığını farkettim.

Şemsiye olgusunu, renk şölenini merkeze alan efsane yapımlar olduğunu biliyorum onları da en kısa sürede izlemem dileği ile.

Wicked'ı çoook uzun zamandır izleyeceğim deyip bir türlü izleyemedim. Kuzenimle bambaşka bir espri penceresi açtı bize bu film mesela en basitinden şarkı söyledikleri bir sahne açıp o bağırmalara 2 saat gülebilme potansiyelimiz var.

Wicked, müthiş görsel tasarımı ve sizi içindeymiş gibi hissettiren masalsı, rengarenk, sürprizlerle dolu dünyasının yanında alt metni de ufak tatlılıklarla birlikte oldukça geniş bir film. Arkadaş olgusunun bizdeki yeri nedir mesela? "Arkadaş'' Diye adlandırdığımız kişiler için neler yapabiliriz, durmamız gereken yeri bilir miyiz yoksa " o " arkadaş uğruna " Durman gereken yer" Diye bir şey var mıdır ki? Renk, ten ayrımının bu masalsı serüvende kendine yer bulması izlerken farklılıkların önemine ve " farklı" olarak adlandırılanların sesi olacak seviyede güçlü bir imaj çiziliyor Elphaba karakteri üzerinden.
Ben Ariana Grande'yi çok seviyorum 21. Yüzyılın en güçlü vokallerinden biri olduğu bence yadsınamaz. Kendisi müzik kariyerini hafiften kenara bırakıp sinema sektörüne sıkı sıkıya sarılır durumda ki bunu anlayabiliyorum. 2024'ün başında kariyerinin en güçlü albümlerinden birini yapıp hakettiği değeri göremeyince ilgisini farklı bir alana çekmek istemiş olabilir. Rolü de o kadar " cuk" ki. İzlemeye başlamadan önce acaba Ariana'yı izlerken sırıtacak mı diye düşündüm ama hiç te öyle olmadı çok beğendim.

Cynthia'nın canlı bir vokal performansına denk gelmiştim ve beni o kadar etkilemişti ki gözlerimden yaşlar akmaya başlamıştı sesi beni büyülemişti onu da o günden beri takip ediyordum Wicked ile de hakettiği ivmeyi kazanması kendisi için mükemmel bir sıçrayış anı.

Magnolia aslında geçmiş yaşantımızda, her ne kadar bizi incitsede almak zorunda olduğumuz , farkında bile olmadan bu kararların sonucunda geleceğimize set çekip kendimizi bir çıkmaza soktuğumuz bir pişmanlıklar silsilesinin, filme de adını veren Manolya'nın birbirinden güzel ama bir o kadar da narin yapraklarına oturan, birbirinin hayatlarına, çiçeğin var olabilmesini, bütünlülüğünü koruyabilmesi için ana kökü besleyen su misali birbirini etkileyen bir çok insanımızın hikayesi. Hepsi birbirinden anlamlı, dokunaklı, nakış gibi işlenmiş bir olay örgüsü, beni çok içine çekti.

Earl, geçmiş yaşantısının yükü ile boğuşuyor, Claudia kendisini büyük bir değersizleştirme durumu içinde sürekli yanlış anlaşılmaktan ve yargılanmaktan korkar bir şekilde, Donnie ise gerçekleştiremediği hayallerin peşini bırakmayı aklının ucundan bile geçirmek istemiyor. İşinin getirisi olan "insan" için fayda sağlama amacıyla belki de zaman içinde kendi benliğini bile unutacak bir seviyeye gelmiş bir polis Jim , "sevgi " arayışında çok yanlış sularda yüzdüğünü geç farkeden ve kendisini uykunun, ölümün, amansız, uçsuz bucaksız, kendi pusulasında sürekli muhakeme yapmayı "artık" bırakabileceği bir anın peşinde olan Linda. Oyuncularımızın hepsi birbirinden iyiydi aslında ama Tom Cruise'un karakterinin çatışmasını ve Julianne Moore'un nefes kesici güzelliği eşliğindeki oyunculuk şölenine bayıldığımı söylemem gerekiyor. Philip Seymour'da hasta bakıcılığı yaptığı yaşlı adama yardımcı olabilmek için elinden geleni yaparak oradan oraya koşarken o kadar tatlıydı ki. İçinde bulunduğu sömürü durumunun ve sırf para için bir yarışmanın içine atılan bir çocuğun, Stanley'nin artık isyan edişi ve ailesinden, özellikle babasından göremediği sevgiyi gözüne sokuşu, " babasından kendisine iyi ve nazik " davranmasını istemesi küçük bir bünyeden beklenmeyecek derecede müthiş bir hareketti.

Filmimizin bir sahnesinde kısacık görünen ve benimde çok hoşuma giden bir söz vardı. " Bazen sadece olur" .
Gökten kurbağa yağması ile ilgili söylenebilecek çok şey var aslında, bazen sadece olur, çünkü olmuştur ve sorgulamaya gerek bile duymadan hayat bize ne getiriyorsa onu benimsemekte gerekir. Kurbağayı sıcak bir kaynar suyun bulunduğu bir tencereye attığımızda ani bir şekilde sıçrayacak, ama yavaş,alttan pişen soğuk bir suyun içine girdiğinde tıpkı insan doğamızın getirisi sonucunda, içine takılı kaldığımız duygu durumunun farkına bile varmadan usulca karmaşaya, bir iç hesaplaşmaya sürükleniyoruz aslında. Tıpkı o kurbağalar gibi.

Filmi " Nomadland " olduğunu düşünerek açtım bir de girip oraya girecektim yorumumu az kalsın ama yönetmeni aynıymış.
Çorak topraklar, iklimler, umudu ve aidiyet duygusunu dibine kadar birbirlerinde hisseden bir topluluğun öyküsü. Yerellik, geleneklerimiz, bulunduğumuz, alıştığımız, varlığımızın anlam bulduğu ana vatanımızı terk etmenin, edememenin ışıltılı etkilerine dair sıcacık bir film izledim. Küçük çocuk her ağladığında, o sıcaklığı karşısında bende onunla birlikte ağlamak istedim. Abinin yaşamaya başladığı " büyüyorum" sancısını ve geleceği için vermesi gereken kararları onunla birlikte bende tarttım, ölçtüm, kararı onunla birlikte verdim. Annenin, büyük abinin pişmanlıklarını, yaşanmışlıklarına onlarla birlikte ortak oldum. Yuvalarının üzerinde kuş uçuşu ile merakla gezinen, anlayan bir serçe gibiydim.

🎶 Büyük hatırın var bir sözünle

Yeminde bozulur, tövbeler de

Heveslerimi teninde bıraktım,

Son uykularımı gövdende🎶

Bu sözleri Drew Starkey'e armağan ediyorum, Gülşen'den arakladım.

Adam Sandler'dan hiç beklemediğim bir şekilde duygu yoğunluğu oldukça yüksek, melankolik ama bir o kadar da kendisine aşık eden bir film.

Çünkü Adam Sandler deyince aklımda komedi filmleri canlanıyor ki bu filmimizde komedi konusunda aşağı kalır yonu yok, bunu aralara çok usta bir şekilde serpiştirmeyi başarıyor. Barry, kız kardeşlerinin ve ailesinin yoğun baskısı altında yıllarca ezilen, bu yüzden öfke problemleri ile karşı karşıya olan, Lena ise kendisini ilk görüşte Barry'a kaptırmış ve hiç bırakmak ister gibi de bir hali yok. İki birbirinden ilginç ruhun çarpışması ve yönetmenimizin mükemmel kareleri ve açıları eşliğinde ortaya çıkan , yumruk etkisi bırakan bir aşk sarhoşluğu. Barry'nin içinde biriken yumruları ve öfkesini adım adım ama bir o kadar da narin bir şekilde karşısına çıkan çat kapı aşkın kollarına bırakışı. Barry'nin film boyunca giydiği mavi ceketin içinde barındırdığı detaylar o kadar güzel ki... Baskıyı, hüzünü, öfkeyi, kaotik enerjiyi ve hatta mutluluğu bile olabilecek en güzel şekilde yansıtıyor.

Filmin ikinci yarısıyla birlikte çalan ve uzunca bir süre hakim olan Shelley Duvall'ın seslendirdiği " He Really Needs Me " tek kelime ile bizi masalsı ve büyüleyici bir yolculuğa çıkarırken filmin ruhunun bir parçası haline geliyor. Bayıldım işte ya anlayın.

Filmin benim önyargılarımı yıktığını söylemesem olmayacak galiba çünkü ben kırsal iklimlerde geçen, silahtar, kovboyvari yapımlara karşı hep bir geri planda dururum bu film benim için o noktada bir önyargı yıkandır. Miley Cyrus'un Wrecking Ball'ı misali benim bütün kalıpları yıktı geçti.

Daniel Day - Lewis gerçekten müthiş bir karakter ve metod oyuncusu bu adamı tanımak çok mutluluk verici. " Phantom Thread " daki oyunculuk tiradi ile buradaki o kadar bambaşka ki aynı anda hem nazik, kırılgan hemde bu filmdeki gibi çok keskin bir ayrımla gaddar, dehşet verici, sadece kendi iyiliğini düşünen, önüne çıkabilme potansiyeli olan herkesi kendisine rakip gören müthiş bir karakteri oynadı. O yüzü, mimikleri, olaylar karşısındaki şekilden şekile girişi, hem iş hem din bir yandan da ahlaki ikilemler eşliğinde bizi düşüncelere sokan bir deneyim. Paul Dano'nunda o bencil, tarikatçı, ruhani sahte peygamber imajı ve oyunculuğu da o kadar güzeldi ki Daniel ile birlikte karşılıklı döktürdüler özellikle o son sahneye tek kelime ile bayıldım müthiş bir final dokunuşu. Çocuk karakter H.W'nin oyunculuğu ve tatlılığı ,işitme engelliliğini temsil edişi de şahaneydi. Afişte bile aslında örnek verecek olursam yapmaya kalkıştığınız bir işin neticesinde din ile olan çatışmasını veyahut "dini emellerin ve hedeflerin" KAN DÖKÜLECEK! Misali yolunuzu donatışının mükemmel bir örneği.Dini inanış, toplanış,dini savruluş ve tarikat etkisi altında toplanan insanlarında ne denli büyük bir etki yaratabileceğini,çıkarları uğruna dini değerlerini şak diye satabiliyorlar. Galiba bir kaç tane daha Paul Thomas Anderson filmi izleyeceğim beni bu yola sokan Zeynep'e tekrardan teşekkürü borç bilirim.

Dipnot: Evde "KAN DÖKÜLECEK!" Diye bir iki tur atmış olabilirim...

Öp beni sevgilim, ben hasta olmadan önce...

Phantom Thread, bir meslek olgusunu merkeze alarak ilerleyen bir film. " Terzilik" Takıntı, saplantı ve mükemmelliyetçilik.

Reynolds, çok gözde bir terzi, işini titizlikle ve " Şıklık " algısının onun için ne anlam ifade ettiğine bakmadan icra ettiği sanatı kendisi ve müşterileri için yapan, kadınların kendisinden bir elbise giymek uğruna ölümü bile göze alacağı türden bir usta. Alma ise Reynolds ile tanıştıktan sonra hayatı değişen, Reynolds'un aciz ve kendisini savunmasız bir durumda bulduğu esnada yakaladığı ilgi açlığı ve küçük bir çocuk misali sevgi bekleyen kollarında güç gösterisi yapmaktan aşağı kalmayan, eğitimsiz, görgüsüz, köylü kalıbında görülse de bulunduğu evin kodlarını ve ölüm sessizliğinin arkasında yatan derinliği özümsemeyi bilen bir kişilik. Nereden bakarsam bakayım çoklu bir toksik ilişkiler yumağı " Hayalet bir iplik misali " karakterler arasında diyalogların ve bağın temelini oluşturuyor. Toksik bir ilişki silsilesinin sıradışı bir perspektiften anlatılış biçimi. Sinematografisi, iştahla ama bir o kadar da özenle yemek yedikleri sahneler ve film boyunca hakim olan ve bir an bile olsun susmayan, susmasını da istemediğim tiyatral piyano müziği ile bu film kalbimi çalmış bulunmakta. Reynolds, işinin getirisi olarak zaman içerisinde kendisini bulduğu " hayalet ipliği" kesip atacak, kendisini onun merhametli ellerine teslim edecek bir Alma'ya kendisi her ne kadar inkar etse de çok güçlü bir şekilde ihtiyaç duyuyor. Alma ise tabii ki bunun bilincinde olarak masum bakışlarının ardında hoyrat, hırçın tavırlarından geri kalmayıp Reynolds üstünde hakimiyet kurmaya çalışıyor.

Bu filmi bana öneren Zeynep'e çok teşekkür ederim sayesinde bana çok güzel bir dünyanın kapıları aralandı iyi ki de oldu.

Filmi Esma'nın önerisi ile izledim kendisine
çok teşekkür ederim.

Zıtlıkların temsiliyeti, siyah ile beyaz kadar ayrı uçlarda bulunan iki kuir " makam " sahibinin eş anlamlılık arayışı. Bir yanda ABD Başkan oğlu, diğer yanda İngiltere Prensi. Bu ayrım bile aslında belirli değerleri temsil eder nitelikte. Prensimiz, hükümetin, köklerin, geleneklerin getirisi sonucunda hayatını belirli sınırlamalar içinde yaşamak, kendisini hapsettiği demir örgülü kafeste hayatı boyunca aşktan mahrum bir şekilde yaşamayı bile göze almak zorunda. Diğer yandan ailesi ve yetiştirildiği ortam sayesinde hayatını çok daha özgür, rahat bir şekilde yaşayan ve bütün baskılara göğüs germeye dünden hazır olan bir ABD Başkanımızın oğlunun keskin bir ayrıma rağmen birbirlerine sıkı sıkıya sarılmasının öyküsü. Kuir bilincinin halk ve toplum merkezindeki yeri, seçimler, oy bilinci, eğlence olgusu yüksek ve gerçekten neşeli, gelecek açısından insanı umut dolu bir beklenti içerisine sokan bir yapımdan beklemediğim bir şekilde hoşuma giden kartpostallık görüntüler yakaladım. Gerçekten çok hoştu. Müzede loş bir ortam ve müzik eşliğinde dans ettikleri o sahne filmde en beğendiğim yoğunluklu sahne oldu. Uma Thurman'ı baskın başkan rolünde görmekte çok tatmin ediciydi ve sekterimizi inanılmaz derecede Nicole Scherzinger'e benzettim ve ben kendisini çok seviyorum, dayanamayıp internetten araştırdım ama o değilmiş.

İmkansızlıklara, bütün sınırlamaları arşınlayarak daha güzel, daha umutlu, daha neşeli yarınlar için her zaman kendimiz için " Daha " demeliyiz ve kalbimizin bu yontulmuş demir preslere ezilmesine izin vermeyerek " gelecek dolu " olmalıyız.

Sofia Coppola ve estetik anlayışına bayılıyorum beni tek kelime ile büyülüyor. İzlediğim Sofia Coppola filmlerini sıralamak istedim.

1. Marie Antoinette
2. The Virgin Suicides
3. Lost in Translation
4. Priscilla
5. The Beguiled

İçimi yumuş yumuş eden noel filmleri silsilem... 🥳

1. Our Little Secret
2. A Nonsense Christmas with Sabrina Carpenter
3. Hot Frosty
4. Love Actually
5. The Holiday
6. Holidate
7. Falling for Christmas
8. Carry-On
9. Beyoncé Bowl