papa sahnesini instagramda gördükten sonra izlediğimi itiraf ederim. dünyanın en saçma filmiydi ama eğlendim bi de ağlayasım varmış sonunda ağladım. sabah 10da dünden kalan şarabın dibini içmeli bi güne yakıştı. italyanca altyazılı izlediğim ilk filmdi. vatikanı 15 amerikalıyla gezdiğim için bunun reverseini yaşamış sayılabilirim. rip michelle trachtenberg
insanın (kadınların) içine işleyebilecek bir konu maalesef hakkını verecek kuvvetle anlatılmamış. biz o masalarda, o haremlik selamlık ortamlarda, o lafımız ağzımıza tıkılan odalarda oturduğumuz için o hissi tanıyıp filmde yine de bir şey buluruz belki ama yeterli değil
her şeyden önce türk sinemasında okkalı bi lezbiyen çift tartışması izlemenin keyfi var üstümde. gerilimin yüksek dozda olduğu, seyirciyi diken üstünde tutmayı başarmakta epey iyi bir film. ahlaki açıdan biraz fazla siyah beyaz bir hal aldığını hissettirdi sona doğru, ama yine de keyifle (biraz da korkarak) izledim. herkesin bir başkası için "onun dünyası bu kadar" diye düşünüp aşağılayabilmesinin kolaylığı can yakıcı
ps. annem bi de yorum mu yazıyosun, benden de selam yaz diyor
kendin bir aşk hikayesi yaşadığını sanarken yarım kalmış bir hikayenin parantezlerine oturtulmak acı verici. ama arif'in asıl hatası müzeyyen'i bir insan olarak tanımayışı ve satırlarında yazdıklarını yaşamaktan öteye geçmeye gönüllü olmayışıydı. büyümeyi reddeden bir çocuktu ve çocukluğunu tekrar tekrar, bazen orta yaşlı bir kadının göğüsleri arasında, bazen asla ait olamayacağı otel odalarında, bazen de sonunu kendi yazabileceği o kontrollü oyun dünyasında aradı.
müzeyyen ise başka bir hikaye. tanımaktan çok uzak olduğumuz ve bu yüzden sadece hakkında tahminlerde bulunabileceğimiz bir hikaye…
