4v291o

Uzun zamandır izlediğim en zarif ve huzurlu film, gerçekten çok mutlu oldum bu filmi izlediğim için. Her geçen gün katlanarak büyüyen yaşlanma anksiyetemi hiç beklemediğim bir anda plansızca yatıştırdığı için ayrıca teşekkür ederim emeği olan herkese. Hayat, zaman, vücudumuzun hastalık çıkartmaya meyli gibi üzücü konuları aklıma getirmesine rağmen benim için çok umutlu bir filmdi. Keşke sinemalar açılsa da kocaman perdenin karşında ağzım açık hayranlık dolu bir şekilde tekrar izlesem.

Görüntü ve efekt kalitesi bazı sahnelerde dandik duruyordu fakat beş puan verdim çünkü beni ağlatan filmlere beş puan veririm. Fatih Akın seninle imzalı bir fotoğrafımız olacak elbet bir gün......

This review may contain spoilers.

Yozlaşmış orta sınıf ülkelerde yaşayan kişisel zevkleri ve hayalleri olan bir insansanız size yazık. Hele kadınsanız daha da yazık. Bu depresif cümlelerimin yanında izlerken yer yer Life of Boris videoları tadı aldığım için büyük ihtimalle hedeflenenden fazla eğlendiğim kısımlar da oldu tabi.

Spoiler içeren bölüm geliyor:

Allah belanı versin Stephan seni insan sanıp götündeki dövmeye üzülmüştüm, umarım sonra alnına yapmışlardır o dövmeyi.

Estetik açıdan çok güzel bir filmdi, zaten bir buçuk saat dronela paris'i çekseler yine aynı zevkle izlerdim herhalde. Fakat film izlerken bir noktada sinirlerim bozulmaya başladı çünkü ünlü ve başarılı oyuncular woody allen'ın fantezi dünyasında kendilerine yakıştırdığı ve belli ki kişisel olarak da sevdiği bir takım sanatçıları canlandırıyorlar ve film tam olarak sanatçıların başka sanatçıları canlandırdığı bir ünlüler geçidi. Kendim sadece kişisel mutluluğum için böyle bir film çeksem karakter olarak kimleri seçerdim ve kimlere oynatmak isterdim diye düşündüm ve fikir beni çok tatmin etse de biraz da hastalıklı ve sinir bozucu geldi. Fakat yeterince param ve şöhretim olsa büyük ihtimalle ben de carl sagan'lı falan bir film yapardım. Başka bir konu da woody allen'ın taciz mevzusu. Bir süredir tacizcilerin de yedi kollu, hiçbir duygusal ve düşünsel birikimi olmayan hayvanımsı canlılar olmadıkları; aramızda dolaşan sohbet etmekten belki de keyif alacağımız ve ortak zevklerimizin olabileceği kanlı canlı normal düzgün diyeceğimiz insanlar oldukları gerçeğini içsellestirmeye çalışıyorum. Fakat film boyunca tekrar tekrar fark ettim ki çok da içselleştirememişim çünkü sürekli 'ulan bu kadar iyi estetik zevke sahip bir insan nasıl pedofili olabilir aklım almıyo' gibi şeyler düşünürken buldum kendimi. Olabiliyormuş demek ki ama keşke olmasaymış be woody allen. Çünkü filmlerini izlemekten keyif alsam da sanatını zarar verdiğin hayatlardan ayrı tutma fikrinin o hayatlar için bir haksızlık olduğunu düşündüğüm için kendim çaktırmadan filmlerini evden belki izlerim ama sinemada izlemeyi ve fimlerini övmeyi bırakarak seni boykot ediyorum. Bu da benim kendi küçük pasif direnişim.

Neden beğendiğimi veya ne hissettirdiğini tam anlayamıyorum o yüzden anlatamam. Rosa'nın hastaneye giderken meydanda durması çok güzeldi, Lola'nın dönüşü de öyle. Manuela'nın sürekli kaçması ve geri dönmesi de öyle. Almodovar filmleri bende hep uzun zaman sonra geriye bakıp gençlik anılarını hatırlayıp burulacaksın anksiyetesi yaratıyor. Son olarak keşke daha fazla dış mekan çekimleri olsaydı da biraz daha Barcelona görüp için için ağlayabilseydim.