4v291o

A has removed this review.

şarkıyı dinle vibeıni seversen izle

open.spotify.com/track/5qxjTUYzbxL9kawWOag7Km?si=HPWy3ynARA6JV6zb0Uu6Mg

arınma gecesi olsa, ilk önce dolmuşta ben en arkada uyuklarken, ön taraftan "arkadaki çocuk zaten bayılmış," diyip gülen kadını ve sevdiklerini katlederdim mesela. sonra tame impala dinlemeyenler sonra donald trump diye gidiyor

aşerdim

hayır hayır sakın kendini üzme celal şengör bi sikim bilmiyor sen iyi bir filmsin interyıldızlarstellararası

open.spotify.com/intl-tr/track/49xgzcmtmEnsEDWSOMYWoD?si=6c6e9c31a9c54c37

cornfield chase değil kanka tıkla

çok su içtiğin gün saydam işemek gibi bi his veriyor film. ilk izlediğim halim 5 verirdi respect

valla beğenmedim ya

sürmeli gözlerine ekmek banmak istiyorum

Yaşadığımız her anın, mutluluğun, tebessümün, kahkahanın, tek damla gözyaşının, hüznün; yani yaşadığın her şeyin o andan sadece — bak sadece — 1 saniye, hatta salise sonra artık geçmişte kalması... Fiziksel olarak ne yaparsan yap, o duyguyu, sende uyandırdığı hissi bir daha yakalayamamak... Ben o duyguyu yeniden istiyorum belki. Tam o anda hissettiklerimi yeniden hissetmek istiyorum mesela.

Ya biz neyiz, biliyor musun? Biz, nefes alan, yürüyen, konuşabilen, YAŞAYABİLEN bir müzeyiz. Abi ama nasıl kalabalık bir müze, biliyor musun? Göz teması kurduğun herkes orada gibi sanki ama devamlı müşterin değiller galiba. Herkes içeride ya. Hatta hayatta kaldığın her saniye içeriye yeni antikalar giriyor falan... Böyle, sen düşün artık. Bak mesela o köşede 6 yıl önce annen ve babanla yaşadığın mutlu bir an, bak orada da 5 yıl önce babanın ölümünden önceki son zamanları... Oo, bak bu çok eski; nereden baksan 8-9 yılı var. Her şeyin güzel olacağına falan inanmışsın.

Neyse, müzeye geri dönelim biz. Al işte, bütün benliğinle gözlerinin önündesin, kendine bakıyorsun. Aynaya bakmak gibi değil ama bu sefer; ayna sana içini gösteremez. E abi tamam, çok güzel işte; nesi kötü ki bunun? Müzenin tek bir kuralı var. Ne yaparsan yap, asla bozamayacağın bir kural: Dokunmak yasak. Sadece uzaktan izleyeceksin o anılarını, düşüneceksin o güzel zamanları ama geri gidemeyeceksin onlara, hissedemeyeceksin o duyguları bir daha.

Bir de küçük bir dipnot: İstediğin kadar da bakamıyormuşuz. Artık ne zaman unutmaya başlarsın, bilemem. Şu an düşündüm de... Alzheimer ne kadar acımasız bir hastalıkmış. Düşünsene, resmen işkence gibi.

Geçmiş, hatırladığın kadarından başka bir şey değil. Dün artık herkes için sadece birer müzelik eşya; yarınsa hâlâ toprağın altında, müzeye getirilmeyi bekliyor.

Doğduğundan beri iki büyük düşmanın var. Birisi zaman, diğeri de zamanla işbirliği yapan sen, kendin. Zaman, ne aldığını geri verdi sana, ne de verdiğini bıraktı aklında.

İnsanın elinden hiçbir şey gelmeme duygusundan nefret ediyorum. Farkında olup durduramadığımız şeylerin esiriyiz sadece. Duygularının esirisin, inandığın tanrının esirisin, inanmadığın tanrının bile esirisin, olum. Düşüncelerinin esirisin sen. Sen kendinin esirisin. Seni kimsenin kıramayacağı kadar sen kırdın, mahvettin kendini. Bu anıya da bakacak mısın mesela?

Neye inanmak istiyorsan artık — tanrın veya kendin — zamanla yavaş yavaş kırpıyorsun kendini. Gün geçtikçe kopuyor bir parçan senden. Aynı çiçeğin yapraklarını koparır gibi kopartıyorsun kendini. En sonunda kalan tek şey sapın olacak. Aynı bahçıvan gibi özene bezene düzene soktun bahçeni ama kestiklerin dallar değildi.

Müze de artık... Ne yer kaldı, ne müşteri geliyor. Bir sen kaldın, bakıyorsun camın ardından kendine. Sahibinin elindeki mamaya bakan köpekler gibi bakıyorsun anılarına. Komşunun evindeki büyük oğlan sana tekrar bilgisayar oynatsın diye bakar gibi bakıyorsun. Bilgisayarla yeteri kadar oynadın. Hem zamanın doldu, bilgisayarın sahibi geliyor, hem de zaten akşam oluyor...

Filmin bende uyandırdığı hisler bu şekildeydi. Bir yorumdan çok, isyan edip biraz içimi dökmek istedim. Bilmiyorum.

yeşil elma vibeı veren, kısa saçlı, kocaman memeli, kafa dengi kadın nasip olur mu

ileride olası bi tartışmada bu filme neden dabbe 4 le aynı puanı verdiğimi söylerseniz engellerim

tepkikolik korku bölümü overrated film

lowkey random sandılar

Hafıza, Tanrı'nın bize bir lütfu mu yoksa cezası mı?

Geçmişte yaşadığımız olaylar ve o olaylara verdiğimiz tepkiler bizi bugünkü biz yapar. Tanıştığımız kişiler, olaylara verdiğimiz tepkiler, sevdiğimiz yemekler, dinlediğimiz şarkılar, hatta yürüyüş şeklimiz bile... Mesela ellerin cebinde mi yürümeyi daha çok seversin yoksa kollarını sallayarak mı? Veya neden mayonezden nefret edersin ya da bisiklet sürebilir misin? Bu gibi sorulardan aldığımız cevaplar oluşturur karakterimizin büyük bir kısmını.

Peki, bir sabah kalktığında yemeğinin üzerine mayonez sıkarken bulsan kendini, yani hafızanı kaybetsen, geçmişini unutsan, ne olurdu? 18 yaşında olduğunu varsayalım. 18 yaşında bir bebeksin artık sen. Gerçek bir bebekten tek farkın konuşabiliyor olman. 18 yıldır kendin hakkında bildiğin tek şey nefes aldığın, su içtiğin ve yemek yediğin; ama ne yediğin değil. Konuşmuşsun ama kimle, neyi? Yaşamışsın ama neyle, nasıl? Onca yılların tecrübesi dile kolay, kazancıyla hatasıyla hepsi senindi, ama artık yoklar. Mayonez sıktığın yemeğini yedin ve bir tepki göstermedin, hatta belki biraz hoşlandın. Hop, çıktın sonra evden, çektin kapıyı kapattın. Bu arada, karşıdaki dairede kim oturuyordu? BİR GİZEM. KOMŞUNUN BİLE KİM OLDUĞUNU BİLMİYORSUN!! Artık çoğu şey ve vereceğin tepkiler senin için bir gizem. Hatta sen bile kendine bir gizemsin. Yani yaşamayı bir nevi yeniden öğrenmen lazım. Harbi, İNSAN NEYLE YAŞAR? Neyse, konudan sapmaya başlıyorum, romanlaşmaya başladı iyice. Yukarıda bahsettiğim bir senaryo çoğu kişi için iğrenç bir senaryo (neden çoğu kişi için dediğime sonra geleceğim). Kimse istemez anılarının gitmesini, hayatını unutmayı, mayonezden nefret etmeyi (malsınız); yani iyisiyle kötüsüyle biriktirdiği yaşamının zihnindeki son kalıntıları neden silinsin isteyesin ki?

Kimsenin neler yaşadığını gerçekten bilemeyiz. Hangi olayın kimde nasıl bir etki bıraktığını asla tamamen anlayamayız. İnsanız, bazen bencilce kararlar verebiliriz, verdiğimiz kararlar yüzünden zor duruma düşüp ümidimizi yitirebiliriz, hatta başına kötü bir şey gelmesi için senin hiçbir şey yapmana bile gerek yok ki. Baban aniden ölebilir veya annen olsun, fark etmez. Bu hafıza konusu için ölüm kavramı biçilmiş kaftan bence. Değer verdiğiniz birisi öldüğünde artık onun tek yaşayabildiği yer sizsiniz. Siz ve anılarınız.

Filmde, hastanede ölüm döşeğinde olan yaşlı bir hasta ve karakterimiz arasındaki şu diyalogdan yola çıkalım:

— Eşiniz yaşıyor mu?

— Eşim hafızasını kaybetti.

— Belki böylesi daha iyidir, sizi unutmak zorunda kalmayacak.

İşte bu yüzden yukarıda, hafıza kaybı ''çoğu'' kişi için iğrenç bir senaryo dedim. Ya belki kaybettiği kişi o kadar değerliydi ki, onu o kadar çok seviyordu ki, artık onunla aynı dünyada yaşayamayacak olma düşüncesi ağır geldi. Onu bir daha göremeyeceğini, konuşamayacağını düşünmeye dayanamadı. Silmek istedi bunları. Düşünmemek istedi. Bu tarz bir kişiye yapabileceğiniz bir şey yok. Anlamlı sandığınız konuşmalar, verdiğiniz öğütler beş para etmez o kişi için. Kendimden biliyorum. Bence siz yine de formalite icabı deneyin.

Neyse, toparlıyorum. Geçmişimiz bizi biz yapan yegâne şeydir. Kim istemez 30 yıl sonra oturup arkasına baktığında gülümsemeyi? Sadece gülümsemek değil, hatta ağlamayı... İleride düşündüğünüz zaman size pişmanlık hariç her duyguyu yaşatabilecek anılara sahip olmaya dikkat edin. Korku, öfke, hüzün ve aklınıza gelen diğerleri de buna dahil.

Tabii, ne dersek diyelim, ne yaparsak yapalım burada olay kişinin kendinde bitiyor. Doğru veya mantıklı karar diye bir şey yok. Mantık, kalbe, duygulara geçmiyor maalesef.

film kötü al sana şarkı öneriyim

open.spotify.com/track/5Q0bw2MFy1pRHJXZgssBtz?si=tAm3n3wbQDu2mSw3vU_1PQ

aynı siz

birpalyaçovarmışbütünağlayanlarıgüldürürmüşbirgünbiradamyoğunağlamateşhisiyledoktorabaşvurmuşdoktordademişkigitpalyaçoyubulosenigüldürürodademişkiodabenim

hesaba kayyum atanması ihtimaline karşı

-Ölünce beni kim otopsi edecek(olmadiamk)-

Kadının güzelliği ve vucudu hatrına 2.5 (Hayatımda gördüğüm en güzel witchtir yani)

mina kardeşimin dediği kadar kaliteliymiş (demedi)

real eyes, realize, real lies

filmi izlerken daha derin nefesler almaya başlamışım astım spreyim olmasa ölüyodum. özellikle gözleri çok etkiledi beni ölü bir insana bakmak gibiydi,
filmin konusu yok veya mantık hatası varsa umrumda değil tamamen duygusal puanlama. depresyonda olan birisine önermeyin mümkünse ya kendini öldürür ya da gülmeye başlar

#InsideEkremİmamoğlu

pişmanım

whiplash adam ve karım

he film guzeldi de ppm daha güzel

duş alırken düşündüğüm bi takım şeyler

kıtmerin selamı var diyip çömelince çarpmıyolar kafayı yicem

ben de reelslarda 6.his testlerini doğru bilince böyle azıyorum jabami gibi

Kanadalıllar americano nun ismini canadiano yapmis şok geçirdim görünce bu millet delirmiş olmalı

Film de zaten bok gibiydi keyifler kaçık

görünmez kameralara onları farketmedigimi zannettiriyorum
şöyle popüler şeyler sevip npc olmuş gibi yapıcam

bitch, don't kill my vibe

bence siz neden izlediğimi biliyosunuz

-oruç sakatlatıcı-

ısırırım

whiplash sevenlerin daha fazla seveceği sevmeyenlerinde(amk) yine seveceği güzel jazz anime daha ne
böyle bir şeyi keşfedip izlediğim için mutluyum şarkıları harikaydı abiq

izlesenize ne diceniz merak ettim

Değeri bilinememiş bir ruh ve arkasından konuşan yüzlerce beden.

Vincent'ın yalnızlığı, günümüz yalnızlıklarına oldukça uzak, çok derin ve tehlikeli. Etrafında insanlar yok mu sanki? Var tabii ki, ama bizim bahsettiğimiz yalnızlık bu değil. Diğerlerinin anlayamayacağı bir yalnızlık sarmış ruhunu, kalbinin en derinlerine sızmış belli ki. Ailesine kendini kanıtlama tutkusu, annesinin sevgisini kazanmak, abisinin bütün umutlarını boşa çıkarmak istememesi, tek maddi gelirinin abisinden aldığı para olması ve tek kaçış yolu boyalar, fırça ve tuvale bağlı. Bunca yük ve sorumluluğa rağmen pes etmeyip deliler gibi çalışıyor, 8 yılda 800'den fazla tablo çıkartıyor ancak yaşarken sadece 1 tanesinin satıldığını görüyor. Günümüzde modern resmin babalarından biri olarak anılan adamın geçmişine baktığımızda hiç iç açıcı bir tablo görmüyoruz.

Çevresine sorulduğunda çok sakin (hatta kendisi bile mektubunda kendini "çok sakinim" diye anlatıyor), kibar, naif olan bu adamın içindeki boşluğu fark eden tek bir kişi bile yok. Ha, fark edilseydi ne değişirdi? Bu çevrenin suçu mu yani? gibi sorular havada kalıyor maalesef.

Fiziksel yalnızlık bazen iyi gelebilir insana, hatta insanın belirli aralıklarla yalnız kalmasının onu rahatlattığı, huzur verdiği bilinir. Ama kendimizi isteyerek yalnızlaştırdığımızda bile biliriz içten içe gerçek yalnızlığın bu olmadığını. İstediğin zaman çıkabildiğin yalnızlık, yalnızlık mıdır yani? Belki de kendimizi yalnız bıraktığımızda bile yalnız olmadığımızı bildiğimiz için huzurlu ve rahat hissediyoruzdur.

Bence gerçek yalnız insan detaylarda yaşar. Normal insanlara gündelik, normal olarak gözüken durumların içindedir yalnız insan, Vincent da öyle. Resim çizdiği sırada, yan taraftaki yemeğinin üzerine gelen bir kargayı işini gücünü bırakarak izlemeye çalışması olsun, masada yemek yerken aniden küçük bir çocuğun annesinden kaçarak gelip bir tavuk resmi çizmesini istemesi olsun, hatta bir çiçeğin açması olsun... Bu gibi durumlar insana oldukça normal gelir ama ona gelmiyor, bunlardan oldukça haz alıyor.

Toplumun hayat akışında önemsiz, olağan durumlar—tesadüf işte, yani olabilir—olarak nitelendirdiği durumların bile mutlu edebildiği, hayatın ince detaylarına tutunan ve bunlardan mutlu olan bir insan nasıl olur da böyle bir umutsuzluk içinde intihara sürüklenebilir? Belki de ölümün detaylarını merak etmiştir, belki de detaylara çok takılıp büyük resmi görememiştir. Veya daha kötüsü, büyük resmi görmüştür.

Kimisi onu bir deli olarak tanımlarken kimisi bir dahi olarak anlatıyor. Küçüklükten beri hasta olduğunu söyleyenler de var tabii. Artık hangi tarafın haklı olduğunu bilmek imkânsız. Tek bildiğimiz şey, değerinin bilinemediğidir.

Yukarıda bahsettiğim yalnızlığı filmden bir alıntıyla örnekleyeyim:

"Ve düşündüm ki, bu adam ne yalnızmış. Hırsız kargadan bile yakınlık bekliyordu."

neden bu filmi izledim de arkadaşlarımın önerdiklerini izlemiyorum mesela dimi

open.spotify.com/intl-tr/track/1otG6j1WHNvl9WgXLWkHTo?si=70cde70e57144188
filmden alakasız çok güzel bi şarkı bence

Someone please call the Winchester boyz

katilimle dinliyoruz ama yargılamıyoruz

sen kaplama işini yap da ben biraz taciz edicem orayı ya
bi şekil yapıcam abi
BEN TACİZ EDİCEM ORAYI ABİ

Ayşe batım ama serenay ve gay mertsiz

Watchliste ekle izlersin

Holter takılıyken izledim filmi tansiyonumu düşürdü sanırım bu aralar bazi kalpsel sorunlar yasiyorum hepinizin aminakoyayim

third person minecraft vibe

-1 yemek kaşığı fetö şüphelisi yönetmen
-2 bardak snapchat korku filtresi
-göz kararı şeklinde nazar boncuğu dokunuşları
-2.3 tutam 15 temmuz tiyatrosu subliminali

bu filmi nolan çek.. kieslowski çekseydi favoril3erinize koyardınız ama sizinkide o hesab.
filmde küvet sahnesinde kaplan kükreme sesi var ve diğer ses efektlerine LÜTFEN TIKLA youtu.be/jMrzkn4vIAQ?si=M4c8dSs6cyGc1v7E

ölümlü dünya 3?

youtu.be/gaNyd4eJwbY?si=ClM5A2xWIwJMni2H

Yani benim üper güçlerim olsa kesinlikle daha fazla imamhatip lisesi yapardım mesela

bu filme derhal uzun yorum yazıcak türk bi sinefil atansın hemen böyle bi rezillik olamaz gerçekten
(rewatch atıcam ve 5 yapıcam harikaçokharika)

e hani abi bu film için yazsanıza ''Sibel aynı ben ya'' noldu anal verip bileklerinizi mi kesemiyosunuz pısırk mısınız hani
zaten bütün filmi yılmaz dan korkarak geçirdim. İyi hissetmiyorum

AMINDAN ÇIKARDIĞI TANPONU BABASINA FIRLATMASI METAFORİK ARKADAŞLAR SOME KUZEYLİ PROBBBB

kendi annenle dudaktan öpüş kanka tamam modern orospuevladi filmi izlerken kustum

• Airplane!
• Paprika
• Three Colours: Red
• Sonny Boy
• Ghost in the Shell
• Black Swan
• The Man Who Sleeps
• The Devil's Advocate
• The Wolf House
• Reprise

...plus 16 more. View the full list on Letterboxd.

• The Man Who Sleeps
• Inside Llewyn Davis
• My Father and My Son