Ο σκοτεινός κόσμος του Στρειντερ δημιουργεί ένα γοητευτικό κινηματογραφικό σύμπαν το οποίο δεν χορταίνω.
Ένα μικρό ερωτικό-αστυνομικό αριστούργημα!
Υπέροχες ερμηνείες με βασικό ήρωα τον Γκιρ ο οποίος κλέβει (δίκαια) την παράσταση.
Νουαρ αποχρώσεις με ερωτικες διαθεσεις, το American Gigolo με αιφνιδίασε ως προς την τροπή και την ατμόσφαιρα. Άκρως εναλλακτικό για την εποχή του.
Υπέροχο
Κλασσικος Korine
Παραπέμπει περισσότερο σε video art παρά σε κονηματογραφικο έργο.
Δεν ξέρω πως να το αξιολογήσω. Είχε δυνατό statement με ιδιαίτερα οξύμωρα μορφολογικά στοιχεία, και υπήρχε φρεσκάδα. Συμπίπτει με την εποχή και την σύγχρονη τεχνολογία.
Αλλά δεν μπορώ να το αποκαλέσω κακόγουστο και αισθητικά άρτιο.
Σε γενικές γραμμές μου αρέσει ο χαρμονι κοριν… μόνο όταν στρέφεται προς την κλασική αφηγηματική γραφή.
Όμως πρέπει να παραδεχτώ πως η τόλμη του ως δημιουργός και ο πειραματισμός του με γοητεύουν!
Τι ταινια....
Όταν μιλάμε για μια τοξική σχέση ανάμεσα σε μια αφοσιωμένη και ερωτευμένη γυναίκα και έναν εγωμανη άνδρα που έχει ψύχωση με την δόξα.
Η αλληγορία ήταν συγκλονιστικη και η σκηνοθετική προσέγγιση προκαλούσε συναισθήματα που συνδέονται άμεσα με το άγχος, την κλειστοφοβία και τον φόβο να αντιμετωπίσεις τον εσωτερικό κόσμο του συντρόφου σου.
Αποτυπώθηκε εξαιρετικά η χειριστικη συμπεριφορά ενός ανθρώπου που έχει εμμονή με την ιδια του την ύπαρξη. Ειναι μια ρουφιχτρα που ζει μέσα από την αγάπη των…
Αχταρμάς. Ένα σενάριο που δεν οδηγεί πουθενά. Μια ταινία που φτιάχτηκε ξεκάθαρα για να κλείσει μια «τριλογία». Καμία ταινία δεν μου άρεσε από τις τρεις ( Χ Pearl και MAXXXINE ) καθώς είναι ιστορίες μπερδεμένες μεταξύ τους, γεμάτες σάλτσες και τραβηγμένες από τα μαλλιά.
Ο Ti West το έχει ΜΟΝΟ στο αισθητικό κομμάτι. Πουθενά αλλού.
Δεν κατάλαβα καθόλου την εμπλοκή του Ramirez με την υπόθεση. Οκ είναι 80s…. Που αλλού κολλάει;
Είναι από τις ταινίες που δεν με αγγίζουν και δεν τις καταλαβαίνω.
Μες
