مثل شنیدن چندین و چند باره‌ی موسیقی‌ای که تازه کشف کرده‌ای و به یکبار شنیدنش دلش رضا نمی‌دهد بروی چیز دیگری از همو بشنوی حتی باستر کیتون را دیگر روی تکرار می‌بینم و اگر یکجاش مثلاً نمای کلوز آپ خاصی از حشره‌ای گرفته نمی‌زنم عقب که دوباره ببینم می‌گذارم برود و چشمم منتظرش باشد در دور دوم یا سوم دقیق‌تر ببینم و اصلاً یکبار به حالات آدمها دقت می‌کنم یکبار به نماها و قاب‌ها و حرکت‌ها و میزانسن، و هر…
می‌نویسم یادم باشد دیدن فیلمها پس از سالیان دراز اصلاً یک چیز دیگری‌ست. نه تازه است نه عیناً همان که دیده‌ای. حتی اینکه روزهای قبلش چه فیلمها یا کتابهایی دیده‌ای یا به چه چیزها فکر می‌کرده‌ای اثر وحشتناک دارد روی فیلمی که داری می‌بینی، هم بارهای پیشین هم الان. فیلم را مجدد دیدم و بلکه دوبار دیدم که تازه بروم کتاب کتاب «هیچکاک فلسفی» رابرت پیپین (ترجمه امیر خضرایی‌منش) را بخوانم که فیلسوفی کاربلد بعد عمری نوشتن فصل فصل فیلم…
* کاش بتوانم بفهمم آن صحنه‌ای که در پارکینگ خانه به سه نفر ایستاده می‌توپد و چیزهایی می‌گوید داستانش چیست.
* لحظه‌ی ماسک گذاشتن و گفتن اینکه «اینها که می‌گویم دروغ است» و بعد «باید برای این مردم قصه گفت» باید از دریافت‌های آخر عمر هنرمند باشد، کما که خودش می‌گوید «آنوقت‌ها همش راست می‌گفتم.»
* از عوالم روحی و نیمچه عرفانی دهه هفتادی جز اشاره به هند رفتن نفهمیدم اشاراتی هست یا باید از سفیدپوشیدن چیزی بفهمیم. حیف است…
کار با رنگ، برش‌های معنی‌دار، بازتاب‌های در آب و آینه، سایه‌های سمج در شب‌های مهتابیِ ونیز، رنگهای پاییزی، کتاب روی کاناپه در اول فیلم، جسمانیت رنگهای و سطوح و زوال در ونیز در تقابل با حس‌وحال کلیساها، ادای دین به میلتون و نشت شر به واقعیت، فیلمی که دقیق دیدن و حواس جمع را ایجاب می‌کند و با دقت باید تک تک اجزای همه‌ی فیلم را دید تا در سکانس آخر غافلگیر شد.
داستان دافنه دوموریه را نخوانده‌ام، فیلمهای دیگر…
