4v291o

Yapılmış en iyi zombi filmlerinden birisi. Klişeleri yaratan film. Askeri üs ters köşesi artık çok ters köşe olmasa da filmi güzelleştiren en büyük faktörlerden. Avrupa sineması büyük fark yaratmis

Dağ ve su, mavi ve yeşil, balık ve dalga metaforlarına bayıldım.

Film genel olarak oldukça keyifliydi. Yaratıcı ve zekice olduğu sürece anlatıcının olduğu filmleri beğeniyorum, 500 Days of Summer (2009)'da olduğu gibi, o yüzden bu film de beni açılışında yakaladı ve bırakmadı. 70'ler atmosferini, televizyon fikrini dahice buldum. Filme puanımın sebebi beni korkutmayı başarması veya gerilim unsurunu yaratıcı bulmam değil, genel olarak güzel işlenmiş bir konsept olduğunu düşünmem. Mesajlar bir miktar kör göze parmak olsa da rahatsız etmiyordu, tekrar izlerim.

Filmi izlemeye sinema tutkumu yad etmek için karar verdim. İzlerken sinemayı keşfetmenin benim için kıymetinin çok yüksek olduğu 15-16 yaşlarıma döndüm.

Filme gelince, anlamını 60'ların Japon gay sineması bağlamında kazanıyor, yani tamamen niş bir film. Hem mizahi hem dramatik olması sanırım en hoşuma giden yönü oldu, ayrıca yönetmenin dördüncü duvarı yıkmaya karar verdiği ve oyuncularla rolleri ve filmle alakalı röportaj yaptığı sahneler de mükemmel. Postmodernizmi edebiyatta olduğu kadar sinemada da hep sevmişimdir, bu yüzden Seven Psychopaths (2012) en sevdiğim modern sinema yapıtlarından biridir. Bunların yanı sıra, filmin gerçekten fazla self-referential olduğunu düşünüyorum, örneğin maske ve aynalar sahnesi ve Yunan mitolojisinin kullanımı. Ek olarak, bakış açısını zamanın ötesinde bulsam da filmde Japonya'adki gay alt kültürüne ve olası toplumsal çelişkilere daha fazla yer verilmesini beklerdim.

Bir sinema başyapıtı olduğu konusunda hemfikir olsam da filme puanım nispeten düşük çünkü sinemada goreden nefret ediyorum. Aslında genel olarak uzakdoğu sinemasına mesafeli duruşumun sebebi de bu.

Film sinema dünyasındaki yerinde 5 puanlık bir film değil ama aile/çocuk filmi olarak ve kendi kategorisinde en iyilerden biri olduğunu düşünüyorum. Stardust’tan sonra tabii ki

An upright five-star. The performances of the main characters are solid, with many edges, mature, honest, kind, sensitive.

Past Lives is a quiet but very powerful movie that makes its point through what it doesn't say rather than what it says. The director takes her time in conveying an emotion to the audience. But those little silences, those furtive glances during those silences tell so much, but this doesn’t mean the dialogues are empty. They are indeed very deep and realistic.  

The dialogues are simple yet profound. What really matters in the narration are the silences, scenes with hardly any words in which the characters only have to look at each other to convey the feeling that unites them. The slow pace of the narrative thread, the affection between characters, the quiet and profound dialogues without falling into preciousness provide the viewer with the right atmosphere for calm introspection, "far from the unbridled world" of today. The core story isn’t unfamiliar, that such a film could easily "falter" in the banality and melodrama that plague Hollywood, or get lost in unnecessary formalist games and rushed scripted inventions. Well, Past Lives doesn't "miss" a single note. From the director's point of view, what makes the film work perfectly, in every moment and as a whole that is built up to the heartbreaking finale, is the extraordinary sense of rhythm-of cinema as well as of life-, the narrative economy, the self-restraint and the deep sincerity, serenity and sensitivity. 

The camera in Past Lives is more likely to slowly crawl to a new angle or make a slow pan than the film will use editing. This is the movie where the whole scene will be solved in one shot with a very slow zoom, rather than a series of approximations interrupted by commas of the same editing. This aesthetic does not reduce reality, but expands it, does not defragment it, but binds it together into one unity. And such a choice of aesthetics, tone and atmosphere brings this film closer to those films that will not simplify our lives, setting the goal of asserting stereotypicsl, and maybe even fake, but positive truths, but vice versa.

In conclusion, Past Lives is a worth-seeing film, sometimes there are no right or wrong decisions, which shapes our lives and we just have to accept the present and be grateful. The film is gentle and does not judge the characters, it positions them in mundane situations that become extraordinary thanks to their great emotional charge. The director Song captures human nature from a very simple point of view: to feel affection for one's neighbor, and this movie is a proof of how warm but painful love can be.

Bir tekrar düşündüm de bu film bayağı iyiydi beş yıldızı hak ettiğini düşünüyorum. Nadir kaliteli korku/gerilim filmlerinden. Saf insan duygularıyla yapılmış ve kurgunun ilerlemesi için aptal karakterlere ihtiyaç duymuyor. Ayrıca mistisizm ve okültizm ögeleri bir filme bu kadar yakışabilirdi: 

The veil between form and flesh and the means by which it can be pierced and the two allowed to commingle. We're each of us blind in our way. Distractions rob us of focus. Technology robs us of memory. Repetition robs us of comprehension. You know the child's game: if you say your names enough times it becomes gibberish. That holds true for whole concepts, even entire bodies of thought. For example, take Nietzsche's old line: if you stare into an abyss, it also stares into you. Right? Well, that has been rendered meaningless through repetition. It's a refrigerator magnet, it's a cliche. It's harmless. But when was the last time you really thought about that? What is an abyss, and if you stare into it, why? What about it calls to you? If it stares into you, it stands to reason something in you must also be calling to it. And that, my friend, is anything but harmless, if you really reflect on it. So the question becomes: if profound meaning can be robbed of something by so simple a task as repetition, which is more fundamental, which is more true - your name, or the gibberish. That... is the empty man.

It's a movie that conveys a philosophy I love with great action scenes and a neo-western vibe, so how could I not love it....
The banality of evil and the fact that sometimes it is completely meaningless, and those of us who make a crisis out of this meaninglessness... No one can break the wheel of evil because life has always been like this. This is exactly what the policeman’s father said to him who drowned in this crisis:

"This country doesn't treat people well. It is not in your hands to stop what will happen. You can't take all the responsibility on yourself: that's arrogance."
Sometimes luck wins, and sometimes "evil" has no logical explanation, no motivation, no concreteness that we can grasp, understand and categorize to ease our minds. It can be waiting for us around every corner, just like misfortune, meaningless and frustrating. And yet it is inconsistent for people like us to stop fighting it. Because if you stop fighting bad people, life will not give them the answer they need, divine justice will not manifest, and this indifference of life to evil is a striking message of the movie. 

In the story, we inevitably sympathize with the character of Moss and want him to survive. But the movie does not give Moss a happy ending, nor does it give him a dramatic ending where he dies heroically at the end of a great encounter. Moreover, we see this ending only half an hour before the end of the movie, because what makes the movie striking is not the big confrontation scene, which is awaited with curiosity or excitement about how it will end, but its philosophy, which has been slowly being worked out since the first scenes: Sometimes death is only a coin flip away from us.

you know what I don't get? People seem to think that just because a movie has difficult subject matter, unsympathetic characters, and an unconventional style, it automatically makes it a masterpiece. But honestly, I couldn't disagree more. If you really want to watch something good that tackles middle-class existentialism or other deep topics, you should check out directors like Bergman or Haneke. They're the real deal.

Speaking of movies with unsympathetic characters, have you seen "Naked" by Mike Leigh? It's about this homeless dude named Johnny who's a total jerk. He mooches off of people for everything, including sex, and spouts off philosophical and religious crap all the time. I mean, seriously, why do people put up with this guy? Sure, he's supposed to be charming and smart or whatever, but to me, he just comes across as an annoying whiner. The whole movie tries too hard to be edgy and shocking, and I'm just not impressed.

Seita da daha çocuktu…

Özellikle annelerinin öldüğünü öğrendiklerinde, içi parçalansa da, ağlayan kardeşi için komiklik yapmaya çalıştığı sahne beni parçaladı.

canım kadınlar keşke hepinizi koruyabilsem

This review may contain spoilers.

Bu filmi değerlendirmeye nereden, nasıl başlayacağımı hiç bilmiyorum. Gerçek bir hikayeye dayanan bu filmi herkes izlemeli. Küçükken televizyonlarda 30 saniyelik haberlerle anlatılan "Teflon sağlığa zararlı mı?" haberlerini hayal meyal hatırlıyorum. Annem kimya öğretmeni olduğu için teflon tavalarda güvenilir (!) markalar kullanmaya dikkat eder, çizildikten sonraysa acımadan çöpe atardı. Bu konu üzerinde daha önce hiç durmamıştım, ta ki bu filmi izleyene kadar. Teflon'un zararının sorgulanması bile birilerinin elini taşının altına koyması sayesinde olmuştu. BİRİLERİ bunun haber içeriği olabilecek kadar dikkat çekmesi için hayatını harcamıştı, peki bir sonuca ulaşabildi mi? Bütün değerlerin para uğruna anlamsızlaştırıldığı bir düzende herhangi bir hak çabası zafere ulaşabilir mi, peki ulaşırsa bizim bunu fark etmememiz için ellerinden geleni yapmazlar mı?

Filmde, şirketin ve devletin para uğruna insanların canını hiç düşünmeden nasıl tehlikeye attığı anlatılıyor. Hak arayışının her adımında bir engel var, haksız kazanılan güç, o hakkı yaratan merciiyi de satın alabiliyor çünkü. Adaleti satın alabiliyor, adaletin tanımını satın alabiliyor. Alın size serbest piyasa. İnsan doğası üzerine mükemmel bir ders.

"Rob Bilott: Well, they're a titan of industry. I mean, they can do whatever the hell they want.
Nothing else matters.
Sarah Barlage Bilott: They can fight vou all they want. It doesn't take away from what you've done.
Rob Bilott: Of course it does. That's exactly what it does. They want to show the world it's no use fighting. "Look, everybody, even he can't crack the maze, and he's helped build it." The system is rigged! They want us to think it'll protect us, but that's a lie. We protect us. We do. Nobody else. Not the companies, not the scientists, not the government. Us. A farmer with a twelvth grade education told me that. On day one, he knew, and I thought he was crazy. Isn't that crazy?"

İyilik olarak azınlıkta olduğunu hissetmek, daha doğrusu bunu FARK ETMEK gerçekten çaresizce bir his. John Fowles, Hitler'in trajedisi bir insanın kötü olmaya cesaret etmesi değil, milyonlarca insanın iyi olmaya cesaret edememesiydi der. Elimizden almaya çalıştıkları şey tam olarak da bu: umut. Bu sistemin bir alternatifi yokmuş gibi hissetmemizi istiyorlar, bir çıkış yolu olmadığına inanmamızı istiyorlar. Gramsci buna hegemonya diyor, yani inançları hakikat olarak kabul etmek, sindirmek. Böylece çabalamayı bırakabiliriz. Hem, nasılsa hiçbir şey değişmeyecek, hayatını riske atmaya ne gerek var değil mi? Onun yerine kendini geliştirmeli, bireysel kurtuluş yoluyla bu sistemin parlayan ve ödüllendirilen bir parçası olmalısın. Parayla ve statüyle ödüllendirilen. Bertolt Brecht bir şiirinde şöyle der:

"First of all, they came to take the gypsies
and I was happy because they pilfered.
Then they came to take the Jews and I said nothing,
because they were unpleasant to me.
Then they came to take homosexuals,
and I was relieved, because they were annoying me.
Then they came to take the Communists,
and I said nothing because I was not a Communist.
One day they came to take me,
and there was nobody left to protest."

Bizi dönüştürmeye çalıştıkları şey işte bu. Ve bir avuç iyi insan olarak bunun farkında olmalıyız, çünkü kendimizden başka hiç kimsemiz yok.

Mark Ruffalo'ya bu filmi yaptığı için hayran oldum, ve bu kadar az izlendiği ve gündemde kaldığı için de çok üzüldüm, tabii ki bunun kasıtlı olduğunu düşünüyorum. Filmde emeği geçen herkesi takdir ediyorum. Bu film gerçekten dünyamı sarstı. Konusuna o kadar öfkelendim ki sakinleşmem birkaç günümü aldı. İnsanlığa karşı inanılmaz suçlar işleniyor. Çok, çok korkunç ama hepsi doğru. Bizler insan bile değiliz, sadece laboratuvar fareleriyiz.

Filmin sonunda Rob Billot'un "hala buradayım" demesi çok etkileyiciydi. Ek olarak filmde dava sürecinde gerçekten yer almış kişilere yer vermeleri hoş olmuş.

HERKESİN bu filmi izlemesi lazım. Mevzubahis kimyasallar hepimizin içinde, özellikle de C8 (PFOA). Bu filme kurgu için abartılan gerçekler gözüyle bakmayın, çünkü film, onlarca yıldır belgelenmiş ve iyi bilinen sivil ve ceza davalarına, sayısız ölüme, DuPont'un gizlemeye çalıştığı kendi kayıtlarına ve daha fazlasına dayanıyor. Bu "liberal bir film" değil, bu hepimizle ilgili ve siyasal ya da ideolojik bir sınır tanımıyor. Lütfen, bu filmi izleyin ve içeriğinden şüphe duyuyorsanız kendi araştırmanızı yapın - ve içinizin parçalanmasına hazır olun.

www.nytimes.com/2016/01/10/magazine/the-lawyer-who-became-duponts-worst-nightmare.html

www.taftlaw.com/news-events/news/taft-wins-class-certification-in-pfas-suit

www.hsc.wvu.edu/resoff/research/c8/what-is-c8/

İzlediğim en iyi aşk hikayelerinden birisi. İkisi de birbirlerinin hayatının aşkı, ama ikisinin de hayatında onlar için aşktan daha kıymetli olan bir şey var: hayalleri. Aşklarında ikisi de karşıdakine karşıdakinin kendisine güvendiğinden daha fazla güveniyor ve inanıyor; ve birbirlerinin hayallerine ulaşmalarına bazen dolaylı bazen direkt olarak yardımcı oluyorlar. Fakat günün sonunda hayalleri için aşktan vazgeçmeleri gerekiyor ve ikisi de bunu yapıyor. Film hem gerçek aşkın gücünü ve zarafetini, hem de tutkulu insanlar için hayatta aşktan daha büyük şeyler olduğunu kör göze parmak yapmadan, hikayeye ve şarkılara yedirerek anlatmış. Kullanılan ezgiler ve renkler kadar metaforlar da çok etkileyici, filmde cheers to the fools who dream şarkısında gözüm doldu ve acı-tatlı sonu beni kendine aşık etti.

J’ai besoin de parler
De parler à quelqu’un
À quelqu’un qui voudrait
Simplement m’écouter
J’ai besoin moi aussi
De parler de ma vie
Si ce n’est pas à toi
Dis-moi à qui?

This review may contain spoilers.

Gerçekten kaba görünmemek için ya da olası bir tartışmadan kaçınmak için sezgilerimizi bu kadar susturabilmemiz şaşırtıcı. Filmin adı da aslında bu tepkisizlikten geliyor. Kimseye kötü konuşma, herkese nazik ol. Kavgacı olma uysal ol. Filmde karakterlerimiz olası bir tartışmadan kaçınmak için gerekirse kendilerinden taviz veriyorlar, fakat bu taviz öyle bir noktaya geliyor ki artık geri dönüşü olmuyor.

Filmde en beğendiğim sahnelerden birisi arabadaki konuşma sahnesiydi. Her şeye sahipmiş gibi görünen ama yine de mutlu olmayan Bjørn'ün karakterine içgörü sağlama açısından önemli bir sahneydi: refah dolu birinci dünya ülkesi insanı yalnızlığı. Sorunsuz bir evliliği, sosyal hayatı, stabil bir işi ve tatlı bir kızı var ama kendisini sıkışmış hissediyor. Yaşadığı gündelik hayatta ona keyif veren hiçbir şey yok aslında, çünkü seçimlerini hep içinde yaşadığı refah toplumu tarafından ona gösterilen doğrularla yapmış ve sahip olduğu hayat için gerçekten çaba göstermemiş. Duyguları bile öğrenilmiş, hissetmeye şartlanmış. Fikri ve hisleri değersizleşmiş. Filmdeki çiftin kendi çocuklarına gösterdikleri sevgi bile ortalama, göstermelik sevgi.

Filmin Funny Games ile benzerliklerini fark eden bir tek ben değilimdir. En benzeyen yanı da sistemin öğüttüğü insanın hala o sisteme ümit beslemesi. O anda bir hukukun, üst bir otoritenin onları kurtarma ihtimallerine inanmaları, ve seyirciler olarak buna bizlerin de inanmamız:

- So, what do you want to do? You want to call someone? An ambulance, or the police? I won't stop you. Neither will Tom. Right, Tom? Well, what are you waiting for?

Kötülüğün hiç kendilerinin başlarına gelebileceğine inanmamaları. Çocuk istismarından inanılmaz rahatsız oldum ama filmlerde kötülüğün bu şekilde -sıradan- işlenmesi (Funny Games'teki "just because." sahnesi gibi) zaaflarımdan ve izlemekten en keyif aldığım konseptlerden birisi. O yüzden puanımı yüksek tutuyorum.

basit bir yaşamı seçmekle basit bir yaşama mahkum olmak arasındaki fark, bütünün her zaman parçaların toplamı olmadığını gösteriyor. bu kadar küçük kelimelerle bu kadar büyük bir şey anlatmaksa takdir edilesi.

Watched on Friday July 15, 2022.

Samsara'yla beraber tekrar izledim huzur verici ve merak uyandırıcı bir deneyimdi. Odamdaydım ama aslında odamda değildim. Ağaç oldum, ağaçtaki yaprak, gökyüzü oldum. Gerçekçiliğimden bir an uzaklaştım ve her şeyini geride bırakıp çıktığı yolculukla dünyaya karışan o kız oldum, sonra gözlerimi açtım tabi; ama insan eskisi gibi bakamıyor ondan sonra.

uzun zamandır böyle manyakça bir film izlememiştim. scare jump veya gerilimden ziyade sürekli bir huzursuzluk hissinin çevrelediği softcore bir korku filmi. ben bu tür filmleri mainstream korku filmlerinden daha ürpertici buluyorum, rüya aleminden fırlamış gerçek dışı (ve tabi hali hazırda rüyadayken bize bir o kadar da gerçek gelen) ögelerin olduğu, adeta bilinç altımızda gezdiğimiz ve kontrolün asla bizde olmadığı gerçeklikler. ve içten içe kontrol kimdeyse onun da kötü biri olduğunun farkındayız. ve normalde huzur vermesi gereken nesne ve arkaplanların olmaması gereken yerlerde olduklarında ürpertici olmaları. sanki ölmüşüz de ruhumuz Descartes’ın evil demon’ının bir başka versiyonunun olduğu bir gerçekliğe ışınlanmış gibi. Evil demon kartezyen felsefede amacı sadece bizi yanıltmak olan doğaüstü bir canlıdır, bütün gücünü ve dehasını bu yönde kullanır. Bütün gerçekliğimizin aslında yanıltıcı bir görsel gerçeklik olduğu fikri zaten The Matrix’te var, benim bahsettiğim bu canlının aynı zamanda saf kötü olması. hiçbir şeyin bizim kontrolümüzde olmadığı bu boyutta bütün benliğimizle varız ve aslında hepsini yaşıyoruz. işte bu deneyimsel gerçeklik bana ürpertici olduğu kadar ayartıcı da geliyor. bu tarz gerçekliklerdeki mide bulandırıcı bir ihtimal de “ölememek”, ki bu filmde ölümlü olabilmek bence filmin temasına zıt fakat hikayesiyle uyumlu iyimser bir ayrıntı çünkü bu gerçeklikler bana “I have no mouth and I must scream” tarzı senaryoları harırlatıyor. bu hikayede makineler dünyayı ele geçirince ve hayatta kalan son altı insanın bilinci bir yapay zeka tarafından hapsediliyor. (sci-fi nightmare) bu dunyada hic durmadan dans etmek zorunda olmaktan tut kaynar sıcaklıkta ağızlarını parcalayacak yiyeceklerle beslenmeye sürekli ve acımasızca bir işkenceye maruz kalıyorlar ama ölemiyorlar da çünkü ölümsüzler. bundan daha korkunc bir sey düşünemiyorum. 

bu gerçekliklerin sevdiğim bir yanı da hayal gücünün sınırsızlığını yansıtıyor olmaları ve önceden bahsettiğim gibi tanıdık olan bazı ögelerle sunulup bizi o ögelerden tiksindiriyor olması. örneğin vivarium’da şirin müstakil bir ev veya açık bir gökyüzü ürpertici ögelere dönüsebiliyor. bu tarz gerçeklik ve rüya arasında zihin bulanıklıkları beni cok icine cekiyor. örneğin sokakta yürürken insanların bir anda bize bakmasi, onlara geri baktığımızda yüzlerinin olmadığını fark etmemiz, ama bunun dısında her seyin oldukca NORMAL olması. aslında dolu hatta kalabalık olması gereken mekanlarin (okul, lunapark, hastane) ıssız ve izbe olmasi (liminal spaces). bize olmasi gerekenden fazla nazik davranan insanlar, hapsolmuşluk hissi, her şeyin bir şeyleri andırması ama asla hiçbir şeyin tanıdık hissettirmemesi. en korkuncu da öldükten sonra kendimizi böyle bir yerde bulabilecek olmamız. hatta belki ölmeden. literal chills. gideyim de twilight zone rewatchlayayim. 

değerlendirmeye gelince, gerçekten emin değilim çünkü başarılı bir film olduğunu düşünmüyorum. gereksiz uzundu, bence bir kisa film olmaliydi ve kör göze parmak bir sistem (suburban family life) eleştirisiyse zaten hic benlik degil. bana göz kırptığı sci-fi horror noktasının hayal gücümü ne kadar tetiklediğini inkar edemem ama daha güzel olabilirdi. yine de bu tarz daha fazla film gormek istedigim icin yüksek vereceğim. mesela black mirror’da bunu vaat ederek piyasaya girmişti ama sonra hollywoodvari sonlarla ilgimi kaybetti, mesela USS Callister gibi simülasyon bölümlerinde karakterlerin kurtulmaktan çok simülasyonda acı cekmeleri daha gerçekçi olurdu. filme kötü sonundan dolayı da yarım puan ekledim :):)/):)

“If you are not there it is really boring
Though I think I’ll be laughed at if I said I was lonely
The things you left behind I check them again and again
They are still shining brightly without anything disappearing

If I listen closely I can hear it even now
Your voice In this orange-coloured town”

freddie highmore, depresif, sigara tiryakisi emma roberts karakteri, piyano-gitar soundtracki ve deep quote eşliğinde giriş sekansı, siyahi ve babacan okul müdürü, yön gösterici karizmatik ingilizce öğretmeni, single mom, resim yeteneği var ama careless, nihilist karakter, ana karakterin hikayesini sekillendiren manic pixie dream girl ama aslında kendisi de lost inside...filmin ilk bes dakikasında haritasını cizdim kapanıs cümlesini 10 saniye önce söyledim.

belli bir entelektuel birikimim ve arthouse film sevdam var. bu film kötü. 
(kral ciplak)
(hivemind circlejerk community) 
(suru psikolojisi)
(no storytelling)
(no chemistry)
(abi asyalilarin sıkıcılıktaki basarisi)

the virgin suicides izleyin bunun yerine

bu film 8. sınıfta en sevdigim filmdi. internetten konustugum ilginc bir cocuk vardi alice in chains hastasi. niçe falan okurdu. lucid dreaming yaptigindan algisini acmak icin ugrastigindan falan bahsetmisti.  ben de neymis bu lucid dreaming arastırırken bi yazıda önerilmisti izledim. mukemmel gelmisti hatta su sözcüklerle alakali anektodun bildigin dümdüz scriptini cıkarmıstım. türkcesini tabii. odamda posteri falan vardi net kafeden cıkartılmıs a4’e renkli. bayagi bitiyodum öyle böyle degil. o zamandan bu yana da tekrar izlemedim. cocuklugumun(?) kusursuz bir parcası benim icin. daha dogrusu ergenligimin. hatırladığım kadar guzel olmadigini biliyorum. ama bana yeni bir kapi acmisti. ruya, bilincalti, sezgiler, olum, gerceklik, boyutlar ve algilarimiz uzerine. sonradan bunlar uzerine dusunmemi saglayarak. hayati farkli gormeyi ogretmisti. diger insanlardan baska hissettirmisti. simdi o kadar ayniyim ki. neyse 7 yildir izlemedim bu yuzden  yildiz degil kalp birakiyorum kendisine. tesekkurler linklater.

this is probably the most enthralling movie about the dark side of human nature. I've been meaning to rewatch this for a while and ofc I did go for the original version, even though I'm an enthusiastic naomi watts irer, 1997 version makes me more sentimental and I always found myself staring at the ceiling, thinking about how discomforting this movie was. funny games always reminds me of dogville and hostel. they are very different movies with very different settings and styles however what these three films have in common is, evil is in our daily lives, not something that could find us, but within.

Nice try Disney but I’m not trusting anyone

I re-read this film only to be eminently dissapointed yet again by Kaufman’s singular fixation on cheap existentialism. His investigations into the pathetic male subjectivities of postmodernity are getting a little old.

köylüleri niçin öldürmeliyiz ?
çünkü onlar ağırkanlı adamlardır.
değişen bir dünyaya karşı
kerpiç duvarlar gibi katı
çakır dikenleri gibi susuz
kayıtsızca direnerek yaşarlar.
aptal, kaba ve kurnazdırlar.
inanarak ve kolayca yalan söylerler.
paraları olsa da
yoksul görünmek gibi bir hünerleri vardır.
herşeyi hafife alır ve herkese söverler.
yağmuru, rüzgarı ve güneşi
birgün olsun ekinleri akıllarına gelmeden
düşünemezler...
ve birbirlerinin sınırlarını sürerek
topraklarını
büyütmeye çalışırlar.

köylüleri niçin öldürmeliyiz?
çünkü onlar karılarını döverler
seslerinin tonu yumuşak değildir
dışarıda ezildikçe içeride zulüm kesilirler.
gazete okumaz ve haksızlığa
ancak kendileri uğrarsa karşı çıkarlar.
karşılığı olmadan kimseye yardım etmezler.
adım başı pınar olsa da köylerinde
temiz giyinmez ve her zaman
bir karış sakalla gezerler.
çocuklarını iyi yetiştirmezler
evlerinde kitap, müzik ve resim yoktur.
birgün olsun dişlerini fırçalamaz
ve şapkalarını ancak yatarken çıkarırlar.

köylüleri niçin öldürmeliyiz?
çünkü onlar yanlış partilere oy verirler
kendilerinden olanlarla alay edip
tuhaf bir şekilde başkalarına inanırlar.
devlet; tapu dairesi, banka borcu ve hastanedir
devletten korkar ve en çok ona hile yaparlar.
yiğittirler askerde subay dövecek kadar
ama bir memur karşısında -bu da tuhaftır-
ezim ezim ezilirler.
enflasyon denince buğday ve gübre fiyatlarını bilirler.
onbir ay gökyüzünden bereket beklerler,
dindardırlar ahret korkusu içinde
ama bir kadının topuklarından
memelerini görecek kadar bıçkındırlar
harmanı kaldırdıktan sonra yılda bir kez
şehre giderler!...

köylüleri niçin öldürmeliyiz?
çünkü onlar köpekleri boğuşunca kavga ederler
birbirlerinin evlerine ancak
ölümlerde ve düğünlerde giderler.
şarkı söylemekten ve kederlenmekten utanırlar
gülmek ayıp eğlenmek zayıflıktır
ancak rakı içtiklerinde duygulanır ve ağlarlar.
binlerce yılın kabuğu altında
yürekleri bir gaz lambası kadar kalmıştır.
aldanmak korkusu içinde
sürekli birbirlerini aldatırlar.
bir yere birlikte gitmeleri gerekirse
karılarından en az on adım önde yürürler
ve bir erkeklik işareti olarak
onları herkesin ortasında azarlarlar.

köylüleri niçin öldürmeliyiz?
çünkü onlar otobüslerde ayakkabılarını çıkarırlar
ayak ve ağız kokuları içinde kurulup koltuklara
herkesi bunalta bunalta, yüksek perdeden
kızlarının talihsizliğini ve hayırsız oğullarını anlatır,
yoksulluktan kıvrandıkları halde, şükür içinde
bunun, tanrının bir lütfu olduğuna inanırlar.
ve önemsiz bir şeyden söz eder gibi, her fırsatta
gizli bir övünçle, uzak şehirdeki
zengin akrabalarından sözederler.
kibardırlar lokantada yemek yemeyi bilecek kadar
ama sokağa çıkar çıkmaz hünküre hünküre
yollara tükürürler...
ve sonra şaşarak temizliğine ve düzenine
şehirde yaşamanın iyiliğinden konuşurlar.

köylüleri niçin öldürmeliyiz?
çünkü onlar ilk akışamdan uyurlar.
yarı gecelerde yıldızlara bakarak
başka dünyaları düşünmek gibi tutkuları yoktur.
gökyüzünü, baharda yağmur yağarsa
ve yaz güneşlerini, ekinlerini yeşertirse severler.
hayal güçleri kıttır ve hiçbir yeniliğe
-bu, verimi yüksek bir tohum bile olsa-
sonuçlarını görmeden inanmazlar.
dünyanın gelişimine katkıları yoktur.
mülk düşkünüdürler amansız derecede
bir ülkenin geleceği
küçücük topraklarının ipoteği altındadır
ve bir kaya parçası gibi dururlar su geçirmeden,
zamanın derin ırmakları önünde...

köylüleri söyleyin nasil
nasil kurtaralim?

5 Centimeters per Second, üç ayrı hikayeden oluşan ve aşkın yanı sıra karakterlerin iç diyaloglarının yardımıyla yaşamın da hikayesini bize anlatan bir film. Gençliğin, umutların, solmuş heveslerin, hayal kırıklıklarının, sevginin ve anılara bağlılığın filmi. Sıradan bir dram animasyonu olabilecekken anlatımdaki zaman geçişleri ve karakterlerin hislerinin gerçekçiliği ile kendisini ayrı bir yere taşıyor.

İlk başta dünyayı çocuk Takaki'nin gözünden görüyoruz. Onunla birlikte çocukluğu, ilk aşkın heyecanını ve ilk hayal kırıklıklarımızı yaşıyoruz. Birisiyle paylaşılan hayallerin ve anların yaşı olmadan ne kadar kıymetli olduğunu hissediyoruz. Aslında Takaki ile birlikte biz de o saatlerce hareket etmeyen trende bekliyoruz ve zamanında varabilmesini umuyoruz. Hikaye genelde Takaki ve onun Akari ile olan ilişkisine odaklanıyor, aynı okula giden ve yakın olan ikili Akari'nin başka bir şehre taşınmak zorunda kalmasıyla ayrılıyor, telefonda Takaki ile birlikte biz de ağlıyoruz. Birbirlerine yazdıkları fakat veremedikleri mektuplar, saatler süren fakat anısı yıllarca geçmeyecek bir gece... Yine bu kısımda Japonya kültürü için önemli bir simge olan Sakura ağacı da sembol olarak gayet yerinde kullanılmış.

“I still don't know what it really means to grow up. However, if I happen to meet you, one day in the future, by then, I want to become someone you can be proud to know.”

İkinci hikaye bir kasaba hikayesi, bu sefer Kanae ile birlikte genç kızlığımıza dönüyoruz. Karşılıksız sevmenin ve nazik bir dostlukta aşkı aramanın acısını hissediyoruz. Takaki'yi delicesine seven Kanae aşkını asla itiraf edemiyor. Her akşam okul çıkışı eve birlikte gidebilmek için onun da derslerinin bitmesini bekliyor, ve bir gün yine okul çıkışı birbirlerine en yakın oldukları anda kendi kendine şu cümleleri kuruyor: “I see why now Tohno-kun is different from the others. Like the rocket shooting off into space, on the loneliest journey to the far end of the solar system. Because he's always looking at something beyond me. He can never see me. I cried myself to sleep, thinking of him.”

Yine bu kısımda doğa ve gökyüzü inanılmaz etkileyici bir şekilde resmedilmiş. Kasabanın atmosferi adeta gençliği hissettiriyor, hikayenin her kısmında gençlik ve tazelik var. Takaki'nin çiçek tarlasında dinlenirken hem Akari'ye hem de Kanae'ye upuzak oluşu ve yalnızlığı, hiçbir diyalog olmadan sadece görüntülerle başarılı bir biçimde anlatılmış.

“Because the letters had already lost their meaning. Unable to grasp each other’s present, shying away from the truth that threatened our bond, from our utter estrangement. They had become nothing more than insipid rows of empty words.”

İkinci hikaye ayrıca karakterlerin hayata karşı umutlarıyla da dolu, fakat bu umut Dino Buzzati'nin Tatar Çölü'nde anlattığı gibi acı bir umut. Her zaman ileride daha fazlası olduğunu umut etmek, bu yüzden yavaşça yaşamak ve hayatın seni bulmasını beklemek; minik adımlarla ilerlerken arkana baktığında geçmişte hiçbir şey kalmadığını görmek... Bunu içten içe bilen Takaki geçmişte takılı kalmış, öyle ki umutlarından hala kopamıyor, anı yaşayamıyor. Sanki asla genç olamamış, çocukluktan direkt yetişkinliğe adım atmış birisi gibi. Geçmişteki anılarının yavaş yavaş eskidiği gibi bugünün anılarının da eskiyeceğini biliyor ve sanki aksini ispatlamak istercesine Akari'yi sevmekten vazgeçmiyor.Hikayeyi bu kısımda onun gözünden göremediğimiz için ne hissettiğini tam olarak anlayamasak da film bize bu hissiyatı aktarmayı başarıyor.

Üçüncü hikaye filmin en kısa fakat en vurucu kısmını oluşturuyor. Tekrar Takaki'nin gözünden bakıyoruz ve şehrin soğukluğunu, yalnızlığını iliklerimizde hissettiren çekimlerle sürekli geçmişi yad ediyoruz. Takaki'nin yalnızlığı bu noktada iyice derinleşiyor ve hem görünürde hem de diyaloglarında bize kendisini hissettiriyor. İşine karşı yabancı hissediyor, eve geldiğinde evdeki kitaplara, hatta gölgesi masaya vuran diş fırçasına karşı dahi yabancı hissediyor.

“Yesterday, I had a dream... A dream I have had since long ago. In that dream, we had yet to turn 13. We were in a vast countryside, completely covered with snow. The lights of the houses extended far into the distance, a dazzling sight. We walked on the thick carpet of fresh snow, but did not leave any footprints. And like that... 'Someday we will be able to watch the cherry blossoms together again'. Both of us, without any doubt... That's what we thought.”

Akari filmde hep pasif bir karakter, mektuptan bahsettiği son sahne haricinde hikayeyi asla onun gözünden göremesek de suçlunun o olmadığını biliyoruz. Akari bir fikir aslında, bir insandan çok bir dönemi ve hissi temsil eden birisi. Trende karşılaşmak üzere oldukları sahnede Takaki hayal mi görüyordu yoksa gerçekten bir ihtimal var mıydı bilemiyoruz ama iki türlü de Takaki uzaklaşmayı seçiyor. Aslında bir fikirden uzaklaşıyor bunu yaparken, o fikri olduğu gibi bırakarak. Belki de her şeyi tekrar hatırladıktan sonra şu anki hayatını sürdüremeyeceğini hissediyor, belki kaçıyor, belki de Akari'yi hep güzel hatırlamak istiyor. 13 yaşında, gençliğin tazeliği ve karla kaplı uzun tren yoluyla beraber. Romantik bir insan Takaki, romantizmiyle hayatın gerçekçiliği arasında sıkışıp kalmış, başarılı ama mutsuz bir yetişkin.

5 Centimeters per Second'ın en güzel noktalarından birisi de kesinlikle müziği. Masayoshi Yamazaki'nin kaybettiği kız arkadaşı için yazdığı bu şarkı hem sözleri hem de yorumuyla hikayeye tam olarak oturuyor ve filmin sonunda yazılar akıp geçerken insanda buruk bir hüzün bırakıyor. Özellikle şarkıda geçen "If I just wanted to avoid loneliness, anybody would have been enough." cümlesi tam olarak Takaki'nin kuracağı tarzda bir cümle. Kuroi Namida'dan sonra beni en çok etkileyen anime soundtracki olmayı başardı.

"How much more do I have to lose, before my heart is forgiven?
How many more pains do I have to suffer, to meet you once again?"

"I'm always searching, for your figure to appear somewhere
At a street crossing, in the midst of dreams
Even though I know you couldn't be at such a place
If a miracle were to happen here, I would show you right away
The new morning, who I'll be from now on
And the words I never said: "I love you."

The best thing about this movie is that it’s not pushy. Yk, it isn’t just one of the corny ‘fuck the system’ themed movies. While emphasizing that there’s no only one true way of living, it takes both sides' cons and pros from a wise perspective, and it leaves the decision to the audience. There are cheesy lines, but it always finds a good balance.

The title of Andrey Zvyagintsev's striking melodrama, Leviathan, looks like it has more than one meaning. In Jewish mythology, Leviathan is a primordial sea monster who lives over the sources of the Deep along with Behemoth. It's originally created as both male and female, then separated from each other because if they'd breed, the world would have come from them. In the Christian tradition, it's mentioned in the same breath as Satan, described as the demon of envy by St Thomas Aquinas. However, I think it represents Hobbes's Leviathan, as the neoliberals' seeing of the government. Neoliberals, as a cause of their standing for classical liberalism, are totally against the intervention of the government. They're especially against the concept of the nanny state that conservatives seem to like. No intervention in human life or economy could exist for a good cause, the state should only ensure security, protect the constitutional order and observe the validity of international agreements. Because 'power leads to corruption' and no state should have that much power. So they have named the government, which Hobbes defined as an artificial person created by the contract, as Leviathan.

Andrey Zvyaginstev's film takes a long, mesmerising look at this corrupted power by telling a story about the powerless people who desperately try snapping out of their problem. Although hope is always kept alive, a tragic ending is expected because we feel the bleakness and the pessimism (or should I say realism?) all along with the movie.

Is this where we come after Revolutionary Road and Marriage Story? I truly LOVE not sugar coated couple stories and doomed romances, and I like the film featuring only two characters with one location, but there was not enough chemistry between the couple and no scene that reflects the ion they have to maintain a relationship with such grave problems. Marie’s monologues were also relatable and sincere, but I didn’t like the film overall. Maybe I’m just not in the mood for love, or finally tired of real and distressing love stories. It’s worth watching just don’t expect much.

I'm giving 0.5 because I'm not capable of giving 0.

If you're tempted to watch this movie, and I recommend you don't, at least first read the case. Director's aim was clearly to disturb the audience by using that the fact this event being a real case, and still he isn't ashamed of giving unnecessary details. This movie is very twisted and messed up. I'm truly happy for Misha that he's known as Castiel, not Paul. Not surprised he was traumatised after the shots when he learned it's 'based' in a true story.

Suppose you're determined to watch this, at least know that Karla Homolka was not a victim. She was a willing participant of the rapes and murders, and any attempt to turn her into a somehow relatable character is just an insult to the people she helped to kill.

This movie is a whole package of shame for Canadian film history. Probably the vilest and the most disrespectful film ever. I feel sad about Laura Prepon being on the front of the movie's poster. You can't measure how terrible this film is.

This movie should never have been made, but since it has, no one should watch it.

“Who said that time heals all wounds? It would be better to say that time heals everything - except wounds. With time, the hurt of separation loses its real limits. With time, the desired body will soon disappear, and if the desiring body has already ceased to exist for the other, then what remains is a wound, disembodied.”

“I will have spent my life trying to understand the function of ing, which is not the opposite of forgetting, but rather it's lining. We do not . We rewrite memory much as history is rewritten. How can one thirst?”

Seriously, whose idea was to keep this movie that long? The movie starts in a hopeful way, like an indie film that gives out realistic pictures of life. I don't expect an action movie about a hijacking. The movie's predictable progression wouldn't disturb me either if only the aim was to represent reality. Entire film shot inside the cockpit, but it never manages to build up a psychological tension as Das Boot did.

This film is neither an action nor a thriller, maybe a documentary at best, because it's depressingly trying-to-be realistic. The usage of airline procedures was very good, for instance, communications with air traffic control. However the descent to flight level 150 took way too long, almost 30 minutes. In a real flight, it's just about 2000 per minute this should take around 8 minutes. The use of plates in a plastic wallet was also a false representation of how pilots operate. Being realistic isn't just about picturing consequences of a hijacking in a non-Hollywood way, or not using soundtracks and letting the white sound of the plane be heard.

Joseph Gordon-Levitt gives a reasonably good performance, but he isn't enough to save this film.

Detachment was one of my favourite movies because I always felt related to some of the well-done scenes. Especially the scene which involves the quote "It is so easy to be callous. It takes courage and character to care." I believe quotes like this seem corny and dull when said; however, I feel really connected to them when they appear in a good storyline.

One of it's bigger problems is that it tries too hard. I think the creator of this movie had many things to say and he struggled about how much of them he could show us. Education, youth, family problems, loneliness, childhood trauma, nihilism etc.

It's 7/10 for me because of the reason I mentioned before. But if one must speak objectively; instead of watching this movie, you might consider just sitting in a corner to think about how bad life can be, and then blame it all on parents without really trying to understand the situation. Same effect.

This review may contain spoilers.

The scenario is tight, interesting and believable. For me, this movie is one of the best movies that express love. In the first part, we see two people who have an idealized perspective on the concept of love, and they tend to see each other in this perspective. Considering that they don't know the other person well enough, they cannot find what they seek after the marriage. Walter is dull and boring, and he seems to lack ion which Kitty looks for. Kitty becomes unfaithful, resulting in moving to mainland China in the 1920s in a cholera epidemic.

In this second part, they get to know each other and face their true natures, with all their faults and flaws. Kitty comes to understand Walter and falls deeply in love with him. The development is so delicately told that I could not help but be overwhelmed by it. I was moved by how much I empathized for them, and how deeply feel their anger and love. The Painted Veil is a beautiful movie about love discovered, more than found; a story about atonement, regret and purest forgiveness.

The acting is also worth your time. Norton and Watts are such amazing actors. Visually the usage of pastel and muted colours combining with wide-angle shots are really satisfying. The soundtrack also helps to create emotional depth and goes well with the storyline. I'm not sure if Mr Maugham is there somewhere smiling in approval, (because the storyline isn't covering the original message of the book). However, I'm a sucker for stories that emphasize different perspectives of love and marriage, instead of creating an image like "They try hard to be together, and they live happily ever after." So this movie was able to catch me where Eternal Sunshine of the Spotless Mind, Before Midnight and Blue Valentine did.

Way much better than Dancer in the Dark

The story of a young girl who perceives lesbianism as a social ladder, and a woman who gets attracted towards the natural side of that young girl and then gets bored with her. Cool acting, though.

I watched it once for the movie itself and twice for the ending scene. Chills, literal chills.

The protagonist moves back and forth between two different worlds, and the time element is excluded. On the other hand, again, the phenomenons such as violence, drugs and the underworld in the society are tried to be reflected without any judgment. It isn't obvious which one of the two worlds the protagonist of the film goes back and forth is real and which is unreal; Thus, the idea that an integrated representation of the world or any accurate perception is not possible is reflected.

I don't believe that Lynch intentionally sits down and writes a script, fully aware of themes, meanings, and plot. He has explained many times that making of a film is a spontaneous process for him. This is what makes postmodern cinema the most interesting for me.

The character ‘Sarah’ is one of the most understated, successful and realistic sociopath portraits I have ever come across in cinema. If you knew someone once like her, it is also becomes enjoyable to solve the movie and the dialogues . The shots can maybe called amator, but as the movie being realistic and indie, they don’t feel unqualified. I especially liked the preparation scene for the party. Movie’s lenght is just on point.

Watched on Tuesday May 19, 2020.

Prelusively I really liked the camera shots in this film. In the first half -beginning of their relationship- we see Dean and Michelle in the same frame often, the frames include their bodies all over and create an intimate area. Shots are flexible and soft. They bring love and sincerity to mind, and you can't help but feeling happy for them and their story even if you don't know how it'll proceed.
Moving towards the second part, we mostly see their bodies over the shoulders, focusing on their faces. They're upset or thinking about something probably not good, and the shots help us feel that negativity with them. Two tripods film the argument scenes to emphasize their separation and the gap between, transitions are sharper, so you feel the tension while watching it. Of course, dialogues are ignorable when it comes to relaying these feelings to the viewer.
To get to the story, by the end of the film I think I picked up the vibe that there were no heroes and villains are in this story, just two different people with their own backgrounds, flaws and qualities who happened to want different things out of life. So if the director gained my sympathy 50/50 levels, he was successful. I'm not a fatalist though - I still think the relationship could have worked (or at least the break up could have been more amiable) if both Cindy and Dean had communicated what they wanted much sooner.

Paris’te rewatchladıklarim

• Chungking Express

İç ısıtan filmler

• Remi, Nobody's Boy
• Stardust

• The Orphanage
• Baby Blues
• Sinister
• Cold Prey
• Rise of the Planet of the Apes

• The Last Duel
• Lilya 4-ever

• Heartbeats
• 3-Iron
• The Painted Veil
• Only Lovers Left Alive
• Lovers of the Arctic Circle
• Before Midnight
• The Night Porter
• Barfly
• Under the Hawthorn Tree
• The Way He Looks

...plus 6 more. View the full list on Letterboxd.

Girls nighttttttt expect that I'm alone by myself

• Love & Basketball
• Enchanted
• The Devil Wears Prada
• He's Just Not That Into You
• Before Sunset
• Clueless
• When Harry Met Sally...
• Definitely, Maybe
• Before We Go
• The Age of Adaline

...plus 3 more. View the full list on Letterboxd.

• Big Fish & Begonia
• Castle in the Sky
• Howl's Moving Castle
• Spirited Away
• Whisper of the Heart
• Over the Garden Wall
• The Tale of The Princess Kaguya
• Anastasia
• Treasure Planet
• Perfect Blue

...plus 5 more. View the full list on Letterboxd.