Filmin konusunu okuduğumda Barda filmi tadında bir şey olacağını umarak gitmiştim. Film sonunda ise izlediklerime inanamayarak çıktım. Açıkçası bu film benim sınırlarımı zorladı. Görsel açıdan da psikolojik açıdan da kendimi gerçekten rahatsız hissettim. Filmin amacı da zaten seyirciye bu duyguları aktarmak. 

Yönetmenin burada bize vermek istediği, her gün gazetelerde “üçüncü sayfa” haberlerini okuduğumuzda yaşadığımız hissizliği yıkarak başka bir bakış açısı getirmek. Bunu fazlasıyla da başarıyor. İzleyenin bir daha aynı insan olmayacağı kanaatindeyim. 

Filmin tek planda çekilmiş olması muazzam bir olay.…

Oyunculuklar çok iyidi filmde. Film duygusal olarak baya geçti bana. Hele ki ilk gördüğümüz karakterin gerginliği beni aldı. Adam hakkında hiçbir şey bilmesek bile bakışlarıyla konuşmasıyla hal hareketleriyle hiç de hoş bir küçüklük geçirmediğini anlayabiliyoruz. İlerleyen ilişkilerinde de aşırı doğal bir yapı var. İkili diyaloglar da çok içten, asla sırıtmıyor.

Filmin başında kameranın sadece belli bir noktalara odaklanması, iki arkadaşın seneler sonra birbiriyle ilk defa karşılaşıyor olmasından diye yorumladım. Karakterleri sadece birbirlerinin gözünden görüyoruz. Bir güvensizlik hakim, gözümüz sadece bir…