Μου άρεσε πολύ η πατακιά, η σκηνογραφία και η ανάσα στα βενζινάδικα μέσω του κλάματος, ωστόσο αυτό που μου αρέσει επίσης πολύ είναι να μιλάει η ταινία και όχι οι χαρακτήρες, ειδικότερα δε με αυτόν τον τρόπο, εισάγοντας πολλά θέματα στο τραπέζι χωρίς κανένα βάθος ή έκταση, εμποτισμένα με μπόλικη χιπστερια. Δεν ήταν πλοτ ντριβεν, δεν ήταν καρακτερ ντριβεν γενικώς δεν ξέρω τι ηταν
