4v291o

gece yarısı olması; watchliste girip ya da burada zevkine güvendiğim, kanımın ısındığı insanların önerileri ve review'larıyla karar verdiğim filmleri izlemek demekti benim için. izledikten sonra filmle örtüşen şarkılar eşliğinde review yazmak o kadar mutlu ediyordu ki beni bir nebze gerçeklikten kaçıştı benim için. yaklaşmakta olan sınav, stres her şeyi unutturuyordu, bunun bu kadar zararlı olduğunu fark edemedim. kendimi film izlemekten alıkoyamıyordum, kafamı dağıtmaktan çok bunun için büyük bir zaman dilimi ayırıyordum. bu yüzden bir şart koymuştum, bir hafta izlemezsem alışırım diye gerçekten de öyle oldu neredeyse on beş gündür bir şey izlemiyorum. boşluk hissi veriyor ama aynı zamanda istediğim şeylere bir tık daha yaklaşmama yardımcı olduğunu fark ettim. yıl boyu stres bir yana bir sürü film izledim ve pişmanlık duymuyorum ama artık işleri bir tık daha ciddiye alıyorum. bundan tam otuz yedi gün sonra hafif bir tebessümle gelip buraya bu da geçti, ben başardım arkadaşlar yazmak ve sizin de sonuçlarınızı konuşabilmek istiyorum. geçen yılki gibi kötü geçeceğini bilerek sınava girip hissiz bir şekilde hiçbir heyecan barındırmadan sonuçlara bakmak istemiyorum. kalan süre zarfında film izlememe kararı aldım, normalde bu kadar katı olmama gerek bile kalmazdı ama öncesinde yaptığım sorumsuzluklar maalesef ki bu kararı tetikledi. imkansıza oynuyoruz hocam SON AYDA DERECE hepinize çok çok başarılar.

the perks of being a wallflower'ın kapağı niye değişti ya.. normalde kitapta da orijinal kapak bu aslında ama top4'ün bütün estetiğini bozdu moralim bozuk oturup bir de buna mı üzüleyim şimdi patron al diye bağırıyor uygulama. bu arada son 50'li günlere geldik sınava hazırlanan herkese tatlı bir ÇALIŞIN UYARISI 📢

bu seriyi ufak bütçeli, görsel kalitesinden çok hikayesiyle kendine çeken indie oyunlara benzetiyorum. her şey çok doğal, sıradan bir anolog kamerayla çekilmiş gibi gözüken, son derece ucube ama aynı zamanda romantik bir belgesel gibi.

ilk filmden sonra Josef'i özlediğim söylenemez ama izlemesem içimde kalırdı iyi ki de izlemişim. herkes ilkini daha çok beğenmiş benim için bu tam tersi oldu. izlemeden önce özellikle bir korku beklentimin olmamasının da etkisi olabilir. Josef gibi bir sosyopatın kafasının içinde neler döndüğünü görmek daha çok ilgimi çekti. kameraya gizlice bakıp güldüğünde niye ben de sırıttım bilmiyorum manyak herif. o havluyu indirmeseydin iyiydi.

Sara, ilk filmdeki minnoş Aaron'umuz gibi değildi. Josef onu değil de daha çok o Josef'i korkuttu resmen. adam sana seri katil olduğunu daha nasıl ispatlayabilir, hem bu kadar cesur hem de aptal olmayı nasıl beceriyor inanamadım. *spoiler* mezar sahnesi de çok ürkütücüydü ve romantikti? en azından Josef için. kafasına kürek yemesine bayıldım so sweet. son sahnede sinirlendim Sara'yla alakalı kariyerinde büyük gelişim gösteren bir kadın görmeyi istiyordum, ölmedi mi bu manyak şimdi..

bana "aslında ben found footage türü seviyormuşum ya." dedirten bir film oldu. başlangıçta bu kadar seveceğimden emin değildim çünkü her şey çok tıkırında gidiyordu, bir tık gerçekçiliği öldürmüş diye düşündüm. müzedeki taşa ne hikmetse kenarda duran deterjanı dök, üstüne de kibrit yak, asırlık taşta yeni mesajlar ortaya çıksın. dahası yeraltı mezarlığına giriyorlar, kendi kendilerine gizli geçite nereden gideriz diye kafa yorarlarken bir eleman şu adamı bul, o seni getirecek falan diyor bir de gözlük takıp işaret parmağını kaldırsaymış. sonra da aniden kayboluyor he is so mysterious. fakat sonrasında bu düşüncelerimden sıyrıldım çünkü olayın mistik bir yanı da olduğunu izlerken öğrendim bu şekilde taşlar yerine oturdu.

filmin ses yönetmenliğini kim yaptıysa ona hiç hoş sözler söylemedim. konuşurlarken ses çok az olmasına rağmen ani seslerde oda inledi resmen. korkudan çok gerilimin yüksek olduğunu sanıyordum ama son yarım saati nefes alamadım ve odamda köşede duran büyük saksı gözüme daha çok batmaya başladı yine beni kurtarmak için gece lambam devreye girdi.

bütün karakterlerin ayrı travmaları üzerinden sahneler görmek etkiledi ve rahatsız etti beni. labirent gibi sürekli benzer yerlerden geçmeleri ve gittikçe daha da kayboldukları hissiyatı gerçekliği sorgulatıyordu.
mağara keşifcilerini hiç anlamıyorum, ilgi çekici olduğu bir gerçek özellikle Mısır'daki firavun mezarları ve keşfedilmemiş gizli odalar ama benim klostrofobim buna izin vermez sanırım üstelik bir sürü kayıp olan, sıkışıp ölen insanlar dolu. George'a da aşık oldum çok tatlı *spoiler* ölmemesine sevindim.

son zamanlarda logladığım filmlerin psikolojimin iyi olmadığı izlenimini verdiğini fark ettim araya böyle bir MASTERPIECE koymalıyım rewatchlandı. Shrek 5'in fragmanından hiç memnun kalmamıştım. Shrek niye bebeksi?! Hotel Transylvania'ya da aynısını yapmışlardı Drac'ın ne kadar karanlık ve soğuk olduğunu unutmuştum resmen son filmde. adama allık eklemişler, gözünü büyütmüşler. parlak göz efektleri ve şirin anime kızı gibi davranması ayrı kopartmıştı berbat etmeyin orijinal hikayeyi yeter. biz küçükken habil ile kabil izlerdik -travmatik- Shrek'ten kim korkmuş da yandan yemiş gibi yaptınız.

bir tane akım vardı hangi korku filminde hayatta kalırım diye, bu 0/10 hayatta kalacağım film olurdu. arabam varsa 5/10 ama lastiğini patlatıyor KUDURMUŞ ÇİRKİN.
izlerken yaptığım en büyük hata meyve yemekti ki niye meyve seçtim bilmiyorum en yanlış yiyecek. testere sahnesi gelince tabağı yavaşça ittirip izlemeye devam ettim midem bulandı. DISGUSTING. ayrıca aptal kadın bir kere bıçaklayıp neden kaçıyorsun otomatiğe bağlayıp saldırsana gerizekalı adam bayıldı bayılacak vuracağına daha hala kalk yerden diye tribe giriyor. ulan orada ben olacaktım ya da yok vazgeçtim.

1800'ler dönemi; kukuletalı, siyahlara bürünmüş tarikatçıların tenlerine değen haç kolyelerini sımsıkı kavramış halde halkın zihnine binbir türlü yalan ve incil ayetleri iliştirerek işkence gören kişiye üzüntü bile duymamalarını sağlayarak öldürdüğü belki de binlerce insana ait hikayeler var. cadı diye yakılanlar, giyotine sürtünen boyunlar. her birinin ayrı rahatsız edici detayları olsa da hepsinin ortak noktası insanın en hassas çizgisi olan din ve tanrıyı kullanmaları.

filmde günümüze daha yakın, 1900'lerin başlarında üç erkek kardeş; tertemiz havası, meyve veren ağaçları, yumuşak rüzgarları ve hayvanlarıyla gizem salan bir adaya sürüklendikten sonra adeta adanın tanrıçası olan bir kadın buluyorlar. tüm bu güzelliklerin kaynağı o fakat insanoğlunun her zamanki bencilliğiyle doyumsuzlaşarak onu hapsedip kendilerine sahte bir tanrı yaratıyorlar, bu lanet ile de doğadan beslenen tanrıça artık yalnızca hayvan kanı ile beslenebilen bir yaratığa dönüşüyor. onun sayesinde kurdukları tarikata yüzlerce insanı çekiyorlar. fakat zaman geçtikçe hayvan kanı yerine insan kanı içme ihtiyacı duyan tanrıça daha az beslendikçe verimli, ıslak toprağın yerini kuru, ölü; hiç hayat bulmamış gibi görünen, asla meyve vermeyen bir toprak alır. hasat zehirlidir, hayvanlar ölü doğuyordur. tarikat fakirleşmeye başlayınca üç kardeş zengin bir adamın kızı olan Jen'i kaçırıp fidye isterler ve halklarına bu kadının casus olduğu yalanını söylerler. Jen'in erkek kardeşi de onu bu adadan kurtarmak için gizlice tarikatın içine karışır.

oyunculuklar iyiydi. birkaç mantık hatası bulunuyordu. adam dalak, böbrek, bağırsak artık her ne tarafsa ordan on kez bıçaklandıktan sonra ayaklarını götüne vura vura koşuyor. bu hangi ilahi güç pek anlayamadım ama bunlara çok takılmayacağım verdiğim yıldızdan da anlaşılacağı üzere her türlü hoşuma gitti.

review'um burada bitti şimdi sadece Quinn karakterine söveceğim.
LAN KELİNİ SJKTİGİM OESPUEVLADİ DOYUMSUZ YAVSAK KAFASİNİ EZDİGİM KENDİ KİZİNİ NİYE OLDURUYOSUN YOBAZ BEYİNSİZ PİC BİR TANE DUZGUN DAVRANİSİ YOK OCUN GEBER ÖL TİPİNİ SİKTİGİM

orkun ışıtmak cinli köy ziyaretleri tadındaydı. son dakikalarda gerginlikten gece lambama sarıldım, iyi ki var. karakterlerin bomboş yere saçma sapan davranışları sinir krizi geçirtse de paranormal bir olayda hiçbir sik yapamayacağını bilmek çok çaresiz hissettiriyor. delirmenin eşiğine gelmeleri çok gerçekçiydi. her ne kadar bilinmezlik korkutucu olsa da eğer son sahnelerde gerçekten blair cadısını veya en ufak bir silüet bile görseydim daha fazla korkardım. böyle bir grupla ormanda kaybolsam blair cadısından önce davranabilirdim, heriflere bak şu durumda kavga mı edilir haritaya şut çekmiş bir de oc.

Kyle Gallner yine etrafı tekmeliyor, sigara içiyor, berbat araba kullanıyor, yanındaki asosyal bir tipe çimenlere basmayı ve bağırmayı öğretiyor. sarhoş bir berber kesmiş gibi görünen tuhaf saç kesimleri ve taşralı rollenmeler o kadar yakışıyor ki adama normalde de böyle biri olduğundan şüpheliyim. the end of the fucking world hissiyatı aldım onu izleyen kişilerin bunu da seveceğini düşünüyorum. görsel olarak benzer estetiklere sahiplerdi.

temel olarak; burgercide çalışan Benson, diğer çalışanlardan birisi olan Randy'nin içine kapanık, cesaretsizliği ve kim ne derse onu yapmasından dolayı tetiklenerek burgercide pompalıyla ketçap şöleni yaptıktan sonra geri alınamaz bir olayın içine girmelerine neden oluyor. retro arabasında sürekli istikamet değiştirerek Randy'nin travmalarının üzerine gitmek için onu cesaretlendirerek, bu suskun karakterini düzeltmeye yardım ettiğini zannediyor. -komik olan da işe yaraması- aslında benzer şekilde çocukluk travmaları geçirdikleri için onunla empati kuruyor ve kendisi bunları dalgaya vurarak şiddet ile çözerken, Randy'nin bu aşağılık kompleksinden oldukça rahatsız oluyor. içinde gizlediği duyguları hissetmeye başlamaktan nefret ediyor. bazı sahnelerde çok üzüldüm sonra Benson karakteri yüzünden gülmeye başladım, her konuşması ayrı sarkastikti.

çok sinirlendiğim ve anlam veremediğim bir şeyden bahsetmek istiyorum. şu herkesi followladıktan sonra bir anda çıkarıp 500 takipçiye 20 takip edilen yapınca ne oluyor? bu uygulamada bari yapmayın amk kimse sizin kendinizi film uzmanı sanarak triplere girmenizi umursamıyor.
hepimiz sizi takipten çıkacağız, tek tek bakmak zorunda kalsam da sizin o lanet hesabınızı ÇIKARACAĞIM. teşekkürler. gerekli mecralara iletilir.

filmdeki bütün erkekler aptaldı sadece emo Kyle Gallner'ı istisna tutuyorum o da aptaldı ama oje sürdüğü ve tarzı güzel olduğu için görmezden geliyorum. Megan Fox'a yine aşık oldum. izlerken tiktoktaki viral sesleri birer birer duymak çığlık attırdı.
kıskançlıklar, ormanın karanlıklarına götürülen kurbanlar, bolca kan ve intikam ki bunların yanı sıra üzücü bir yanı da vardı, bir ayin uğruna Jennifer'ın hayatı elinden alındı. Needy kraliçenin son kısımda buna sebep olan gruptakileri öldürmesi aşırı rahatlattı.

alışılagelmiş düzene sahip hayattan yeni bir döneme geçildiğinde hiç düşünmediğin fikirler, başkaları tarafından fısıldanarak kulağında bir yere yerleşmeye başlar ve oraya bir ev inşa eder, diğer insanların düşünceleri de birer birer kapıdan içeri girer. uykuların kaçarak onları kulağındaki küçük evden dinlersin.

Leo, okulun yeni dönemine başladıktan sonra; her daim beraber vakit geçirdiği, gece tatlı hikayeler anlatarak uyuttuğu, birlikte esintilerle sallanan çiçeklerin arasında koşturduğu Remi'yle hakkında çıkan 'tuhaf' yakıştırmalarla kendini berbat hissetmeye başlar. buna bir son vermezse okulda sonsuza kadar ona yapışacak ibne kelimesinden ve geçilen dalgalardan kurtulamayacağını düşünür. yan yana uyumanın yerini yerde ayrı yatmak alır, beraber bisiklet sürmenin yerini de onu geride bırakmak için hızla pedal çevirmek. tarlalarındaki çiçeklerin toplanmasıyla beraber arkadaşlıkları da hasat edilmiş gibidir. aralarındaki ilişki, kopan tüm o çiçek parçaları gibi paramparça olur.

-spoiler
Remi'nin içsel sıkıntıları olduğuna ışık tutan kendini tuvalete kilitleme sahnesi olsa da o süreci daha uzun tutabilirlerdi. Leo'yla yaşanan kavgadan sonra bir süreliğine içine kapanıp ani bir şekilde intihar ettiğini öğreniyoruz. sanırım gerçek hayattaki o sadeliği ve abartıdan uzak duygu selini bu şekilde vermek istemişler ve bundan beklediğimden daha çok etkilendim dramatik müzikler yok, bağırarak ağlamak yok. Leo her ne kadar bir süre hissettiği suçluluktan dolayı duygularını dışa vuramasa da her şeyin bir kırılma noktası vardır. Leo'nunki de kolunu yaralamasıydı. basit bir metafor ama karakterler ne zaman ağlasa ben de ağlamaya başladım o kadar gerçekti ki duyguları ne abartılı, ne de çok sade. Remi'nin annesiyle Leo arasındaki o rahatsız edici sessizlikler ve Leo'nun kırılma noktasından sonra onu ziyaret edip arabada dönerlerken aniden ağlayarak her şeyin onun suçu olduğunu söylediği sahnede Remi'nin annesinin ona karşı çok kısa süren masum öfkesi çok üzücüydü.

bazı eksiklikler olsa da boğazımı düğümledi. en sonunda da tekrardan çiçek açan tarladaki rengarenk görüntü çok güzeldi.

beş dakika öncesine kadar Whiplash izleyecekken bir anda damarlarımdaki korku ihtiyacını fark edip bunu açmış halde buldum kendimi. tatmin oldum mu şaibeli ama çok fazla gerildim. dönem korkularını her zaman çok sevmişimdir, diğer korku türleri üvey evladımsa eğer; bu favori çocuğumdur. Valak, aynı zamanda Annabelle ve The Conjuring filmlerinden aşina olduğumuz bir karakter. Bonnie Aarons'ın makyajını o kadar iyi yapıyorlar ki karanlık bir odada dümdüz hareketsiz bir şekilde durduğunu izlesem yine korkarım. ilk film gibi gerilim etkisini çok iyi veriyordu sadece son sahneler bir tık koparttı. Teen Wolf Derek gibi görünen iblise kahkaha atacaktım. son sahneleri kafamdan atarsam çok daha beğendiğimi söyleyebilirdim. Ed ve Lorraine'e yer vermeleri filmi kurtarmış resmen, mom and dad. son olarak bu aptala da filme ortak olduğu için teşekkürler korku filmi sevmediği için hiç beğenmedi. (altinasicti)
disgusting v2 hamam böceği.

katolik ya da anglikan olarak kabul edebileceğimiz okulda okuyan zeki bir öğrenci olan Alex, okullarına yeni gelen Nigel'i daha ilk görüşünde tuhaf bir çekim hissetmişti. sanki ikisi de sinsice karanlıkta kayan hayaletler gibi birbirlerinin zihnine ilişiyorlardı. zihnin en ücra köşelerindeki sırlar tıpkı bir radyo dalgaları gibi yayılır, ta ki birisi tarafından fark edilene kadar. bu farkındalık anı yaşandıktan sonra da gerçekleşen kıyametler için yapılabilecek hiçbir şey kalmaz.

Nigel ikisinin de özel olduğuna ve yıllar önce 13. yüzyılda Maraclea'da yaşayan Tapınak Şövalyelerinin son mirasçıları olduklarına inanıyordu. bu mite göre; Maraclea'nın büyük bir hanımı, bir Tapınak Şövalyesi olan Sidon Lordu tarafından seviliyordu. ikisi nişanlandılar fakat evlenmeden önce kadın gençliğinde hayata gözlerini yumdu. o gömüldükten sonra tüm bu aşkına dayanamayan Sidon Lordu mezara gizlice girdi ve onun cesediyle ilişkiye girdi. bu olaydan sonra boşluktan gelen bir ses ona dokuz ay sonra geri dönmesini söyledi. ona söylenen emirlere uydu, belirlenen zamanda mezarı tekrar açtı ve iskeletin bacak kemiklerinin çapraz olduğunu, bu kemiklerin üzerinde de kafatası olduğunu gördü. aynı ses ona "onu iyi koru, çünkü o tüm her şeyi sana verecek." dedi ve böylece kafatasını alıp yanında götürdü. bu onun koruyucu mücevheri oldu; düşmanlarını sadece onlara sihirli başı göstererek yenebildi. zamanı gelince de kafatası tarikatın eline geçti.

tapınakçı kökenli babasının da günümüzde bu tarikata üye olmasından ötürü bu hikayelere ayrı bir ilgi duyan Nigel, tarikatın bugünkü halinin içler acısı olduğunu, bir avuç adamı çocukça bir arada tutan ticari bir gruba dönüştüğünü düşünüp bundan çok rahatsızlık duyuyordu, tarihteki gibi kalabilecekken bu neyin nesiydi? tüm o cansız şeylerin ürkütücü cazibesine kendini kaptırmıştı; odasında bekleyen içi açılmış kuzgun ceseti, kavanozlardaki kafatasıları, renkli böcekler ve defterlerindeki insan anatomisi çizimleri. tıpkı onun gibi tarihe ilgi duyan ve kiliseyi sorgulayan Alex'e karşı büyük bir ilgi duymaya başlıyordu ve ona, kendi sihirli kafatasını yapma amaçları uğruna korkunç bir kabus yaşatmaya başladı.

sanırım bundan sonrası spoiler'a girer daha fazla ayrıntı vermek istemedim, bence çok underrated bir film. bazı yerler hızlı geçilmiş olsa da karanlık estetiği ve şaşırtıcı sonuyla daha fazla değeri hak ediyor. hikayesi çok ilgimi çekti yabancı kaynaklardan bir sürü şey okudum kısaltabildiğim kadar kısaltmaya çalıştım review'ı..
Tom Sturridge aşırı güzel bir erkek. filmdeki karakteri melek bedenine hapsolmuş bir şeytan gibi görünüyor. kendini gözlerinden ele veren, kılık değiştirmiş bir şeytan.

parlak sahne zemininde yükselen bedenler, savrulan etekler, koyu göz makyajları ve yumuşak tüyler; siyah ve beyaz. siyah mı beyazı koyulaştıracak yoksa beyaz mı siyahı grileştirecek veyahut bu rekabeti yalnızca simsiyahlık kazanacak, mükemmel olma arzusu ceset kemiren fareler gibi seni yiyip bitirirken karnından yükselen kırmızılar seni zirveye ulaştıracak.

henüz bir bale gösterisine gitmeyen biri olarak bale videoları izlemek her zaman tüylerimi diken diken etmiştir. yüzlerindeki ifadeler o kadar hoşuma gidiyor ki aynı zamanda onca çalışmaları, moraran ayak parmakları, daha iyisi olmak için dökülen göz yaşları. inanılmaz hayranlık besliyorum. Black Swan'ı izlerken de aynı duyguları hissettim. hırsının ve kıskançlığının bir bedene bürüyüp seni öldürmesi kadar kaba, gösterinin mükemmel olması için ikinizin de yaşaması gerektiğini öğrenmek kadar nazik. bazı sahneler o kadar gerçek ve rahatsız ediciydi ki gözlerim sürekli ayna yansımalarında dolaştı. hangisi gerçek, önemi ne ki? mükemmeldi.

'senin için en iyisini' isteyen otoriter bir anne figürünün aslında bileklerine sardığı görünmez iplerin olması, onları çözünce de yaşadığı rahatsızlık ve senin bu hale gelmendeki sebeplerden biri olduğunu fark edememesi çok üzücü. bale konulu filmlerden hoşlanıyorsanız Tiny Pretty Things'i de öneririm devam sezonu iptal oldu ama ilk sezonu izleyebilirsiniz.

kendime işkence etmek istediğim bir günde neden kurt maskesi takan sapık bir adamın filmini izlemeyeyim ki diye düşündüm. kendimi korkmaya zorladım ama bir tık sıkıcıydı pek etkilenmedim sadece son on dakikasında gerildim ve şansıma filmi izlerken balkon kapısının sinekliği uçtu rüzgardan onun sesinde korktum, ikinci sekmede bekleyen eyüp b'nin psişik güçleriyle yaptığını düşünüyorum. balkonda kurt maskesiyle beni bekleyen adam silüetini hayal etmemeye çalışarak rahatsızlıkla izledim.

belgesel tarzı, kamerayla amatör çekim yapınca yönetmenler kendilerince yediklerini sanıyorlar ama sadece baş dönmesi ve kulak ağrısı -ses %10 du- yaşattıklarını söyleyebilirim. ayrıca olaydan korkmak yerine bir sonraki jumpscare ne zaman gelecek diye beklemekten anksiyetik ataklar geçirdim oç sürekli sağdan soldan üstümüze atlıyor.

bu bir rewatch değildir! ilk kez izledim ve seveceğime oldukça emindim çünkü ghost face maskeleriyle çekilen thirst trap videoları hoşuma gidiyordu.. katilleri bilmeme rağmen çok eğlendim. diğer filmlerini de izlemek istiyorum.

"not in my movie."

Bryan Cranston abimizin (Walter White) daha fazla karakter seslendirdiği animasyonlar çıkarsınlar lütfen, arada her an "Jesse!" diye bağıracakmış gibi gelse de o derin sesi ve kinayeli konuşmasını Chief karakterine çok yakıştırdım. iyi bir seçim olmuş gerçekten.

yerli halk ve Atari karakteri japonca konuşmasına rağmen kasıtlı olarak çeviri yapılmamış. ilk başlarda meraktan çatlasam da izleyen taraf olarak köpek karakterlerin bakış açısından gördüğümüzü fark ettim ve o yabancılaşmayı hissetmemiz için iyi bir karar olduğuna kanaat getirdim. politik çatışmalar masalsı bir şekilde köpekler yoluyla anlatılmış.

çöplerin arasında gezindiklerinden dolayı keçeleşmiş tüylerinin üzerindeki pirelere bile önem göstermişler. özellikle gözlerdeki duygular çok içtendi.

bunu izlediğim zamanlama acayip, son iki haftamızı izliyor gibiydim. köpek adası da silivri gibi canlandı gözümde hiç iyi değilim.

bu film bir yiyecek olsaydı kocaman, bir sürü katları olan, bol kremalı çilekli bir pasta olurdu bana göre. her saniyesi ayrı bir tablo gibi. izlediğim hiçbir şeyde bu kadar durdurup tekrara aldığımı hatırlamıyorum. Wes Anderson filmi olduğu o kadar belli ki Fantastic Mr.Fox, Moonrise Kingdom ve daha birçok diğer filmlerinden benzerlikler görebilirsiniz. kendisinin çok sevdiği birkaç unsur var ve yönetmeni olduğu filmlerinde sürekli bunları kullanıyor; kasvetli bir yolda motorsiklet süren karakterler, karlı yüksek tepeler, evlerin çatısında gezinme sahneleri, tüylü hayvanlar, rengarenk yumuşak renkler, diyalogların arasına sıkıştırılan şiirler ve teatral olaylar.

oyuncu kadrosunu idrak etmem bir tık sürdü, her yeni yüzde ayrı şaşırdım.

karakterlerin bu kadar zıt olması çok hoşuma gitti. Adrien Brody'i drakula gibi simsiyahlar içine bürümüşler. Oscar'da sevgilisine sakız fırlatmasından sonra soğumuştum ama iyi oyuncu yalan yok. kız kardeşler, Frankenstein'a benzeyen Jopling ve malikanenin gotikliği; Mr. Gustave'un sahnelerinin renkliliğine çok tezattı. Mr. Gustave karakterini bu kadar sevmemin Conclave izlemem için bir işaret olduğunu düşünüyorum.

Michael Cera'nın bu hafif alık -aklıma gelen ilk kelime buydu- karakterli rollerini ki bu hepsi oluyor sanırım, çok seviyorum. ucube olmak bir insana bu kadar yakışabilir.

Mark karakterinden hoşlandığımı da utanç içerisinde belirtmekle beraber Juno'yla olan o yakınlaşmalarını asla onaylamıyorum sadece tüm kişiliğini bir odaya hapsedip aslında mutlu olmadığı bir evlilik içerisinde olduğunu fark etmesine sevindim. sonuçta herkes bir şekilde istediğini elde etti sanırım.

ön kapıdan çıkarttığım eskimiş kanepeyi çimenlerin üzerine bırakayım, kırmızı kablolarla intiharımı canlandırayım, hamburger telefonumla o berbat haberleri vereyim. felaket hissettiren haberler bambaşka hislere dönüşsün. bir bakmışsın hastane sedyesinde ağlıyorum.

yarım yıldız rate'lediğimiz bu seremoniden eksik kalmak istemedim ayrıca afişteki adam niye bu kadar benziyor korkuyorum.

uzun süredir yerli yapım izlemediğim o döngüyü bugün kırdım, genel olarak bakıldığında özgün bir konu değil ama Türkiyede bildiğim kadarıyla yapılmamış bir konsept. çok çok hafif eski Jim Carrey filmleri havası verdi. pozitif hissetmeye ne kadar ihtiyacım olduğunu fark ettim, tatlıydı.
"başka bir evrende" değil de her evrende sen gibi bir film.

binbir türlü disiplin felsefelerine kafayı takmış ama içten içe hiçbir işi düzgün gitmeyen baba, renk körü olduğunu bilmeyen hava harp okulu hayalperesti ergen oğlan, güzellik yarışmasına hazırlanan küçük kız, taşralı uyuşturucu bağımlısı büyükbaba, intihara meyilli gay amca ve tüm bunların arasında işleri idare etmeye çalışan anne, küçük kızlarının katılacağı güzellik yarışması için sarı minibüslerine atlarlar ve neredeyse minibüs tek parça kalmayıncaya kadar yolculuk ederler.

çok güldüğüm kısımlar oldu ve tüm bu sahnelerin çabasız olmasını sevdim hepsi trajikomikti. herkesin uğraşmak zorunda olduğu ayrı dertleri vardı ama sonlara doğru bir şekilde bunları atlatıp -ya da siktir edip- deli gibi dans ettiler.

"o, hayatının sonuna kadar düşüşteydi ve arkasına baktığında acı içinde geçen onca yıl hayatının en güzel yıllarıydı çünkü onu o yapan yıllardı."

Walter White ve bacanağı Hank'i -yine polis rolünde- görmek hafiften mutlu etti. ek olarak Amerika'da yapılan çocuk güzellik yarışmalarını gördüğüm her an çok rahatsız oluyorum, korkunç gözüküyor.

en dipte doğduysanız ve tüm o basamakları çıplak ellerinizle örerek yükselmişseniz ne kadar yukarı çıktığınızın bir önemi olmaz. her daim, omzunuzun arkasındaki karanlığın uzanarak sizi o çukura geri düşüreceği korkusu bırakmaz kabuslarınızı. o karanlık bazen bir insan bazen de hırs ya da öfkedir. her daim daha iyisini yapmanız gerekir ki o karanlık ile yalanlarla dolu bir anlaşma yapabilesiniz. anlaşmanız bozuldukça da her şeyinizi birer birer kaybedersiniz.

Southpaw; o en dibe battığınızda ne hale gelebileceğinizi çok iyi işliyor.
Billy karakterinin çöküşünü o kadar hissettim ki içim daraldı bir süre izlerken. kızının ondan nefret etmesi, karısının ölümü için kendisini suçlaması, yüzüne yumruklar yiyip kanlar içinde yatarken, gözünün önünde her şeyi kaybederken hiçbir şey yapamamasına karşın, tekrardan yukarı yükselmenin fazladan bir yardım eli ile de olabileceğini anlıyor.

yavaştan Jack Gyllenhaal'a abayı yakıyorum sanırım. nasıl bir adamsın.

birisi review'unda keşke buraya şarkı ekleyebilsek yazmıştı, şuan ben de içten içe bunu istedim.

kaldırım taşlarını ezen spor ayakkabılarımızla, birbirimize girdiğimiz o kavgaları anımsıyorum. itlik ve serserilik. eşofmanını çek, tren istasyonunda buluşalım ve bu İngiliz dazlaklarıyla yeniden, hoyratça dövüşelim. dişlerinle açtığın o şişeleri hatırlıyorum, oda arkadaşımı camdan fırlatmak istediğimi de. sanırım ağzımdan bira kusacağım. geçen yaz, diploma almama iki ay kala Harvard'dan atıldım fakat öğrenmek zorunda olduğum şeyi, dünyanın hiçbir okulu bana veremezdi.

mekanımızda tezahurat yaparken etrafı dağıtalım. adeta krallar iken, sırtımızdan bıçaklanalım ve bir soytarıya dönüşüp hatırlamak istemediğimiz o gerçeklerle yüzleşelim. hiç istemediğimiz bir sona sürüklenirken çaresizce hastane köşelerinde sabahlayalım.

Matt Buckner. harika bir karakterdi. Elijah Wood'un önce ormanda kaybolmuş gibi duran masum bir kuzudan, Dunham'ın katkısıyla kurda dönüşmesine bayıldım.

+beyzbola nasıl kız oyunu dersin? bir oyuncusu topa saatte 90mil hızla vurabiliyor.
-kimin umrunda? bu sadece senden daha hızlı 31 çektiği anlamına gelir.

bu film beni, fanatikliğin dibine vurarak arkadaşlarıyla kavga eden oğlan çocuğuymuşum gibi hissettirebildi. inanılmaz.
Dunham'ın sonuna çok üzüldüm. fakat şöyle bir gerçek var ki Matt bu işlerin bu kadar karanlık boyutta olduğunu görmeseydi asla onun yanından ayrılmazdı ve o en başarılı olduğu şey olan gazeteciliğe devam etmek için Harvard'a dönmezdi.

okul çıkışı deniz kenarında yapılan deve güreşleri, getireceği felaketler umursanmadan alınan o tatlı kararlar, yol kenarından durdurulan otobüsler, çığlıklar atarak sevindiğin arena maçları ve son kez mutlu olduğunu anladığın o an. şanslıysan birine aşık olursun; şanssızsan yüzyüze gelmeye bile utandığın, gecesinde kabuslarını süsleyen adamların yatağına girmek için sıranı beklediğin bir döngüye girersin.
hayatta bazen Lale olursunuz, her şeye karşı gelebilecek vahşi bir ruhunuz olur; Selma olursunuz, yapabileceğiniz hiçbir şeyin olmadığına inanırsınız ya da Ece olursunuz, yapılabilecek tek bir şeyin olduğuna inanırsınız.

film Türkiye'de oldukça eleştirilmiş, kültür karmaşası ve bazı diyalogların doğal durmayışı eleştirilerine katılmakla beraber bir kısmına da katılmıyorum. her zaman çok daha iyisi olabilir ancak böyle işlerin var olması bile yetiyor bana sanırım. hayvan gibi de ağladım. kaçtıklarında otobüste uyurken Lale'nin rüyasında üç kişi olmaları, Ece her ne kadar o anı göremese de saçları sonsuza dek o ılık rüzgarda savruluyor olacak.

"yaşamı seçin. bir iş seçin. bir kariyer seçin. bir aile seçin. kocaman lanet bir televizyon seçin. bulaşık makinenizi, cd çalarınızı ve elektrikli konserve açacağınızı seçin. düşük kolesterollü, diş sigortanızı, sağlıklı bir hayatı seçin. ev kredisi ödeme planınızı seçin. başlangıç için bir ev seçin. arkadaşlarınızı seçin. günlük giysilerinizi ve bavul takımınızı seçin. çeşit çeşit oturma grupları arasından taksitle bir tane seçin. tak-yap bir ürün alıp pazar sabahı kendinizi bir bok zannetmeyi seçin. kanepeye oturup bir taraftan ruh sömüren programları izlerken o lanet abur cuburları zıkkımlanmayı seçin ve sonunda da, geberip giderken sizden sonra yerinize geçsin diye doğurttuğunuz bencil veletler için bir utanç kaynağından başka bir şey olmayan sefil evinizde son nefesinizi vermeyi seçin. geleceği seçin. yaşamayı seçin."

filmde ben oynadığım için 2.5 veriyorum aslında eğlenceliydi ama o kadar da komik değildi, aşırı gülmek istediğim için yüksek beklentiyle izlememin de etkisi olabilir. dedektif karakterlerini izlemek güzeldi sadece peşinde oldukları olayı pek merak etmedim. Ryan Gosling (ben) olmasa daha düşük puan verirdim.

bunu loglamak bile psikolojik olarak yordu beni.
başroldeki oğlanın girdiği tripler ve sürekli laik atak geçirir gibi "o masaldaki kurt benim." saçmalığı mimik dinlendirmeme neden oldu. tek hoşuma giden sahneler yetimhane kısımlarının atmosferiydi. o konuda hakkını yemeyeceğim en azından bir backstory vardı, izlemeden önce ona dair bile bir beklentim yoktu. yetimhane kısımlarındaki hikayeye bir tık daha ağırlık verilseydi ve Rigel denen elemanı daha az kasıntı yapsalardı iyi olabilirdi. kızın bazı replikleri hoşuma gitti ama tüm ciddiyetimin bozulduğu köprüden atlama sahnesinden sonra o kadar koptum ki araba geliyor üç iq malların aklına azıcık kenara kaymak gelmiyor biraz su altı çekimi katalım filme diye ne yapacaklarını şaşırmışlar. Rigel ve Lionel karakterlerinin görünüşlerini beğendim diye başlamıştım ama çok aptallardı, biri zaten sapık çıktı. izlemeseniz de olur.

bu sene birçok ödüle aday gösterildiği ve oscar aldığı için meraklanıp izledim ve birkaç şeyden bahsetmek istiyorum.

öncelikle erotik dansçı bir kadını konu alan filmde hissetmek istediğim en son şey filmin bir erkek tarafından yazıldığının göze batmasıydı. çok rahatsız etmese de bazı sahnelerde bunu hissettim. Anora'nın geçici mutluluğunu, heyecanını ve hayal kırıklığını sonuna kadar benimsedim, Mikey Madison'a ve en iyi kadın oyuncu seçilmesine hiçbir lafım yok ancak oscar almasının en büyük sebeplerinden birinin maalesef ki oyuncuların cinsel sahnelerdeki doğallığından ötürü olduğunu düşünüyorum. filmin amacı o sektörlerdeki kadınların hayatını anlatmak değil tabiki bu şekilde bakmamak gerekiyor. renkli ışıklar, danslar ve sonsuza kadar süreceğini sandığınız o eğlencenin bir anda kararıp sizi yapayalnız bırakmasını anlatıyor.

gopnik igor, ermeni herif ve deve adamın kaosu çok komikti, neredeyse tr komedi filmlerindeki mafyatik karakterlere dönüşeceklerini sandım bu yönden bazen rusları bize çok benzetiyorum. Ivan karakterine yer vermek bile istemiyorum. Anora'nın içten içe inanmasa da o hayatından kurtuluşunu Ivan'a bağlamasının çaresizliğini anlayabiliyorum özellikle kendisini onun annesine tanıtmaya çalıştığı ve birbirlerine aşık olduklarını söylediği sahnede. kısaca hem dramatikti hem de komikti.

iki karakterden de hoşlandım ve hiçbir toksiklik yapmamalarını sevdim, çok tatlılardı. satranç oynadıkları sahnede Queen's Gambit, Miles Teller'ın tenekelerden bateri çaldığı sahnede de tatlı bir Whiplash esintisi hissettim. genel olarak aktı gitti 2 saatin ne ara geçtiğini anlamadım bile. sadece yaratıkların efektlerini çok beğenemedim, farklı oyuncular ile çekilseydi bu kadar sevmezdim muhtemelen. Anya Taylor Joy'a hastayım.

tesadüfen rastladığım bir videoda -ki yeni gördüğüm için çok üzüldüm- Jack Gyllenhaal, bir ödül töreninde Heath Ledger hakkında şunları söylüyordu:
''bu gece burada dururken Heath'i düşünmeden edemiyorum ve onun, aradan geçen onca yıldan sonra lgbt topluluğunda gerçekleşen tüm bu inanılmaz değişime tanık olmayı ne kadar çok isteyebileceğini de. her şeyin içinde küçük de olsa rol oynadığını bilmek onu gururlandırırdı.''
bir süredir izlemeyi ertelediğim halde bu konuşmayı görünce düşünmeden oturup izledim ve yıkıldım. her ne kadar zamanın bizi iyileştirdiğini düşünsek de böyle kırıcı ve yüze indirilen tokat gibi sert hikayelerin gerçekte de yaşanmış, yaşanıyor ve yaşanacak olması beni çok üzüyor. hayatının aşkıyla evlenmiş olduğuna inanan kadınlara mı üzüleyim, kendini hiç istemediği bir hayata sürüklemek zorunda kalan adamlara mı. bittikten sonra kaç dakika, birer birer geçen yazıların olduğu ekrana bakarak ağladım bilmiyorum. neden sadece insanların birbirlerini sevmelerine izin veremiyoruz?

sırf Hunter Schafer için bile filmi sevmeye çalışırken adeta amuda kalktım ama sonunu zar zor getirdim. kendini en berbat filmlerin bile hikayesinin içinde bulan birisiyim her şeyi anlamaya çalışırım ve film bitmeden içimden bile yorum yapmam çünkü son sahne önemlidir bu yüzden tatmin olurum belki diye umut ederek devam ettim ama yok. her dakikasında birinin gırtlağının titreştiğini görmek kafamı ekrana vurmak istememe neden oldu yani filmin amacı insanı delirtmek ise çok iyi başarıyor. bana kattığı tek iyi şey; filmin yönetmeni ve aynı zamanda senaristi olan adamı kara listeye aldım, adını görürsem o filmi izlemeyeceğim ve hayatımdan iki saate yakın bir süreyi çalamayacak. teşekkürler. farklı olmak istemiş ama ayakları yere basmayan, neredeyse her filmde gördüğümüz guguk kuşu referansını konu yapacağım diye eline yüzüne bulaştırmış. sinematografisine bir şey demiyorum ama gidin çakalın filmini izleyin bunu izlemeyin en azından onda dalga geçerek eğlenebilme imkanınız var.

eleman akpli, asker ve geleneksel
ben de feminist "aykırı" bir kızım, birbirimizden nefret ediyoruz ama sigortam yok evlenelim bari. konusu vasat dursa da kaslı asker erkek ve deli dolu kız olayı maalesef ki kendini izlettiriyor. her on dakikada bir şarkı söylenmesi bir tık sinir bozuyordu ama sözleri güzeldi. filmin keko şarkılarla editlerini görüyordum içimdeki "o" kıza yenik düşüp izleyeyim dedim ilk dakikalarda kızın mimikleri Ginny&Georgia daki Ginny'ye benziyordu neyse ki devam ettim, genel olarak tatlıydı. Nicholas Galitzine'in izlediğim ilk hetero rolüydü, yakışıyormuş.

ezik ve açgözlü lavuğun teki kiralık robot alıyor kraliçe de ona hak ettiği sonu veriyor. para için tüm robotları kendine aşık edecekti herif. sondaki sahne çok güzeldi, detroit become human'ı anımsattı.

yeniçeri bıyıklı vampir Bill Skarsgard'ın Lily Rose Depp'i götürdüğü sahnede yaşadığım travmayı geçiyorum, viktorya döneminin ve veba zamanının karanlık estetiği tatmin ediciydi. kopan güvercin kafaları, patikada koşan hayalet atlar ve olur olmadık yerlerde fırlayan köpeklerin üst düzey katkılarını da göz ardı edemem. Bill Skarsgard böyle roller için doğmuş. ilk versiyonunu da izlemeyi düşünüyorum.

senin günahların benim boynuma diye yapılan binbir türlü ajitasyonlar, küçükken ürkütücü bir nefesle etrafta dolaşan hikayeler ve en sonunda kıstırıldığı o fare kapanından kurtulmayı başaran çocuklar; başaramayanlar. farklı yönlere çekilebilecek çok fazla sahne vardı. Ahmet'in cinsel yönelimini ve Hakan'la arasındaki ilişkiyi çözmeye çalışmaktan yurttaki asıl olayı unuttum daha derin işlenebilirdi ancak cemaatlerle alakalı yapılan herhangi bir işin, şahdamarına bastırılan bir neşter gibi olduğunu bildiğimizden cesur denmeye yakın bir işti bence. Türkiye'de kısıtlanmadan çok daha iyi işlerin artması dileğiyle.

o kadar ucubeydi ki BAYILDIM
my kind of woman çaldığında sersemledim ve daha bitmeden o sahneyi ve ikisini özledim
dönüp dolaşıp yine geleceğim yer belli oldu. Kyle Gallner'ın olduğu her filmi izleyeceğim sanırım.

kötünün iyisi, Gabriel faciasından sonra daha katlanılabilir geldi. Nick tatlıydı. london versiyonuna gerek var mıydı bilmiyorum halihazırda kitaptan uyarlanmış bir film var sonuçta ama birçok sahne orijinalinden iyiydi.

dağın başında, hiçbir komşu evi olmayan kuytu bir yerde katil tarafından kovalanmalı kaçmalı filmler arasından iyi olanlardan bir tanesiydi benim için.
bu tarz filmler izlerken şöyle döverdim böyle keserdim adamı diye götten atmak zevkli oluyor. kız alsana işte pompalıyı eline -katil silaha daha yakın-
covid zamanında geçmesi duygulandırdı.

among us oynayalım dedik herkesi astık crewmates kalmadı sonra iş scooby doo'ya döndü vesaire. renkli eşofman takımlarıyla Pete Davidson'ı ciddiye alamıyordum son sahneden sonra artık diyecek bir şey bırakmadı gece tiktok çekmeyin.

McLovin için izledim such a vibe

Winona ne kadar güzel bu filmde ya peri gibi. Kevin malı yüzünden Edward'ın o kulede tek başına kalması beni çok üzüyor.

bu neydi şimdi

dinlerle alakalı düşüncelerini söylerken ulan adam ne kadar haklı aynı ben dedim on dakika sonrasında lafı ağzıma tıktılar tabiki. korkunçtu, düşündürücüydü, komikti? komik olan kısım boğazı kesilen birisinin yarım saat sonra kalkıp sopayla adam öldürüp geri ölmesiydi sanırım ama onu da soyut düşünüp mucize olarak kabul edebiliriz. ufak tefek göndermeler güzeldi. ilgimi çektiği için sıkılmadım. adamcağız hem çok zeki hem de deli ama müzik zevkine bir şey diyemem, ilahi konuları tartışıp radiohead dinlerken yaban mersinli turtalarımızdan yiyebiliriz.

bazı sahneleri coraline'i anımsattı; mavi kapıdan diğer tarafta geçmeleri, düğme yerine de oyuncak gözler falan eh yani düşük bütçeli korku filmlerini izlemeyi bırakamıyorum. hiç hayali arkadaşı olmamış biri olarak -ya da hatırlamıyorum- küçükken romanya'da yaşayan kuzenimin vardı bu da bir kültür karmaşası sanırım trde yaratıcılıkta ban yemişiz.

ilk iki filmden sonra gereksiz gelmişti ön yargılıydım ama fena değildi. kedi çok tatlıydı filmi taşıdı.

plot twist güzeldi beklemiyordum. klasik perili evden farklı olarak gerçek canavar biziz abi mesajlarını içeren bir eleştirisi var. eden ettiğini bulur, aldatan adam ve karısı. sürekli ben olsam ne yapardım diyerek rahatsız edici bir empati yeteneği edindim.

beklentisiz izledim ve eğlendim.
katil maskelerini kim tasarlıyor şu tarz filmlerde ya ate.

yaaani
ethan hawke smash o sandalyede oturuşu falan dilf sevdamız yine tutuştu yakalandım. slasher tarzı olsa daha çok severdim biraz tempo katardı ama yine de kötü değildi kesinlikle. kızın, rüyalarında gerçekleri görmesi ve bunun annesinden geçen bir yetenek olması aydınlatılsa iyi olurdu ayrıntı yoktu ikincisi gelse izlerim.