İnsan en çok hayran olduğu, en sevdiği tarafından terk edilince yıkılıyor. Öyle bir duvar örüyor ki kendine; yanına kimsenin yaklaşmasına izin vermiyor. Kimseyi sevemiyor, sevse de gösteremiyor. Çünkü bir kez daha hayal kırıklığına uğramayı kaldıramayacağını biliyor. The Whale benim için ana karakter Charles'ın değil de, kızı Ellie'nin hikayesiydi daha çok. Çünkü bazı günahlar affedilmediği sürece insan hep en dibe düşer.

Pi, The Wrestler, Requiem for a Dream, The Fountain, mother!, Black Swan ve ne yazık ki Noah filmlerinin yönetmeni Darren Aronofsky'nin yeni filmi The Whale, esasında Tom Ford'un tasviriyle izleyeceğimiz bir filmdi. Ama muhtemelen erkek arkadaşının ölümü yüzünden bir süre inzivaya çekildiğini düşünüyorum. Brendan Fraser'ın tekrar sinemaya dönüşünü müjdeleyen The Whale 200 küsur kilo obezite bir adamın 5 gününü anlatıyor. Hayatının dönüm noktalarıyla dolu 5 gün boyunca biz de ciddi bir sorun olan obezite hastalığının kişiyi mahkum ettiği zorluklara şahit oluyoruz.

Bir tiyatro oyunundan uyarlanan The Whale, kapının önünü saymazsak tamamı tek mekanda geçen bir film. Moby Dick kitabının garip bir kritiği üzerine kurulu film finale kadar verdiği tüm parçaları ve kozları doğru yere oturtuyor. Ben filmin neden gömüldüğünü pek anlayamadım. Duygu sömürüsü falan da göremedim. Evet; Aronofsky'nin en Aronofsky olmadığı filmi. Hatta Noah'da bile radikal melek tasvirleri ile Aronofskyliğini yapmıştı ama burada biraz kafa dinlemek istemiş ve tamamı Brendan Fraser üzerine kurulu bir iş ortaya koymuş. Eminim eli kulağındadır yine bir manyaklık ile dönecektir.

Filmi izleyene kadar Colin Farrel ödülü kazansın istiyordum ama şu an sıcaklığından mı artık bilmiyorum ya da çok mu duygusal düşünüyorum emin değilim ama ödül Fraser'a gitsin istiyorum.