4v291o

kemal sunal fransada doğsa ve ertem eğilmez de godard olsa nasıl olurdu filmi. ama tatlı replikleri de yok değildi hani:

Bunca zaman ben sana kendimi anlattım sen de bana kendini anlattın. Halbuki ben sana seni anlatmalıydım sen de bana beni.

Watched on Friday June 28, 2024.

Watched on Tuesday May 7, 2024.

Watched on Tuesday May 7, 2024.

Watched on Tuesday May 7, 2024.

Watched on Tuesday May 7, 2024.

Yakın zamanda izlediğim Dune: Part Two ve Autumn Sonata gibi filmler olmasa yüksek ihtimalle tam puan verirdim. Bu eserin başarısı hatalarını çok iyi örtüyor. Hikayenin duygusal vuruculuğu (abi-kardeş hikayesi olunca tutamıyorum kendimi) yapımın başından sonuna devamlı etkisi altında tutuyor bizi. Final sahnesinde ise kalbimize indiren ama disney böyle bir şey yapmaz deyip sonunda bizi şaşırtmayan disneye de üzüldüm. Maalesef bu animasyonların çocuklar için yapılması bizleri etkileyici bir sondan uzaklaştırıp aksine tahmin edilebilir sona itiyor. 

FAKAT FİLM MUHTEŞEM

Watched on Thursday April 11, 2024.

Watched on Monday April 8, 2024.

Buram buram bilim kurgu. Everything Everywhere All at Once izledikten sonra bilim kurgunun sinemada böylesine büyük bir etkiyi tekrar yaratmada zorlanacağını düşünüyordum. Mad Max: Fury Road gibi artık etkilemeyen, tarikatçı bağnaz toplumların köleleştirilmesi, sınıf mücadelesi ve biraz da akıl almaz şiddeti gibi meseleleri çölde yansıtma heyecanı bilim kurguda sıkça karşımıza çıksa da tatmin edici olmuyor ve doğrusunu söylemek gerekirse hiçbir zaman da tatmin etmedi. Sınıf mücadelesi Snowpiercer veya Platform gibi yapımlarda kör göze parmak cinsinden olunca albenisini kaybediyor benim nezdimde. Fakat Dune bu klişeleri doğuran bilim kurgunun beslendiği damarların yaratısında önemli bir payı olan bu eserin sinema adaptasyonu farklı şeyler yapıyor. 

Ray Heudebert uzun süredir devam eden Doğu merakını manipüle edip kitaplaştırııp ona bilim kurgu kimliğini kazandırırken öylesine sağlam temellere oturtmuş ve denge unsurunu öylesine hassas kurgulamış ki garip gelen şeyler film boyunca Zendaya’nın ve Timothe’nin rolünü yansıtamamalarından ileri geliyordu neredeyse. Villeneuve bu sefer statik bir anlatımdan oldukça dinamik takibi kolay izleyiciyi okuyucu kadar önemseyen bir anlatıma geçiş yapmış ve oldukça başarılı da olmuş.

Dune’un anlatıdaki başarısının filmden değil kitaptan olması hasebiyle çok fazla irdelemek istemiyorum. Fakat din anlatısı konusunda bu kadar güçlü bir eser görmek insanı çok tatmin ediyor izlerken. Bilim kurguyu bilim kurgu yapan ışın kılıçları, gezegensel imparatorluklar ya da kimliği belirsiz uzaylılar değil aksine 2500 yıldır yazılan Presokratik Leukippos’tan Hobbes’a peygamberlerden Nietzsche’ye kadar toplumun çekirdeğindeki problemlere atıfta bulunarak dile getirmek. Yani değişmeyen insanlığın değişmeyen sorunlarının binyıllar sonrasında dahi aynı sorunlarla yüzleşmesinin anlatısı olmaları. Irkçılık, otoriter yönetimler, sınıf ayrımcılıkları, insanlığın birbirini domine etme merakı ve daha niceleri. Bilim kurgu, epik bir problem karşısında ortaya çıkan etik tartışmaların değil belki de hep olagelmiş olayların anlatısını değiştirmesinin anlatısı olunca yerini dolduruyordur belki. Children of Men ya da Körlük gibi gerçekçi bir dille anlatılan eserlerin yadsınamaz yerleri olsa da edebiyatta Asimov’un Sonsuzluğun Sonu veya İşte Tanrılar gibi anlatısı gerçekten uzak ama anlattığı hayatın tam içinden olan eserlerin vuruculuğunun daha kuvvetli olmasının nedeni budur belki de. Equilibrium ve Dune gibi eserlerin görsel bir şölenle bizi bu kadar sarsabilmesi bundandır belki de. 

İlk filmin aksine evrenin yabancısını da işin içime çeken Villeneuve’den beklenmeyecek derecede casual izlemesi ve takibi rahat bir film olmuş. Warner Bros eski şaşalı günlerine döndü.

Beni fransız yeni dalgasıyla tanıştıran eser. Fitzgerald ile ortak paydada sıkça buluşan başkarakteri bu kadar yakinen tanımak ise rahatsız edici. 

Sevmek sonradan edinilen bir şey değil kesinlikle. Kendini hayatın hiçbir anında konumlandıramamış biri olan Alain de bundan muzdarip. Sevgisinin yokluğunu hissettiğinde kafasını hep başka yere götürmüş, sorunu çözememiş ertelemiş. Hep beklemiş. 

Mutluluktan muzdarip aylak adamımız. Bulamadığı eksik kaldığı mutluluğu ise parayı, aşkı ve kadını bekleyerek arzulamış. Ne uzak bir his değil mi? Farabi’nin İdeal Devlet ve Mutluluğun Kazanılması kitaplarında dediğine göre mutluluk mükemmele ulaşmaktır. Mutluluk yaptığınız şeyde Platon’un Devlet’inde dediği gibi biricik bir işte en iyi olmak ve Montaigne’in dediği gibi aynı anda her yerde olup hiçbir yerde olamamadan kaçınmak gibi kavramlar aidiyet hissinin mutluluğun en büyük gerekliliği. Alain’in eşine, arkadaşlarına ve bu haksız dünyaya bir aidiyet duyamaması mutsuzluğunun en büyük sebebi. Bir de yetmezmiş gibi arkadaşlarının her birinin mutluluğu kendince buluşunun kıskançlığının psikolojisinin bozukluğuyla birleşmesi aslında Alain’in ikinci alkol krizinde ortaya çıkışı ise bizleri derinden üzüyor. Alain ile empati kurmak ise isteyeceğimiz son şey. Gençliğiyle saplantılı kalmak hepimizin korkulu rüyası. Anı yaşayamamak. Aile kuramamak, parayı bulamamak ya da sevememek ve sevilememek. Belki bu hayatta bir ortak bulup bu zorluklara beraber göğüs germek (belki bu yüzden bir hayat arkadaşı arıyoruz bu kısacık serüvenimizde) en iyi çözümdür.

Kolumu uzatamıyorum. Uzatsam dokunamıyorum. Dokunsam da hissedemiyorum. Arzu bile duyamıyorum buradaki kadınlara.

Belki de bir insanın tükendiğinin son ve en büyük indikatörü. Hissedememek. Hazdan uzaklaşmak ve her türlü estetik kaygının insan vücudundan uzaklaşması ve hayatın insana zindan olması. Ne büyük kayıp. Sevdiği her şeyi kendinden uzaklaştırarak hayatını yaşayamayan insanların dramını yakından görmek ve onların ne halde olduklarını görmek büyük bir haz uyandırdı mutlaka.

Eleştirimin en başında dediğim gibi çocukluktaki eksiklikler hayata yön veriyor. Alain’in sevgiyi kavrayamaması bu yaşında çıkmış değil ya. Sanıyor muyuz ki çocukluğu yetişkinliğinden farklı olsun? Hayır. Bir insanın ezoterik yolculuğu muhakkak ki kendinde aradığını bulmak için hayatından bir şeylerin başından beri eksik olmasından kaynaklanması kadar doğal ne olabilir ki? İnsanın içe yöneliminde kendini suçlu bulmasının sebebi daha başka ne olabilir ki?

İşin aslı tarihin belki de en çok yaralanan kuşaklarından biri olup savaş sonrası hayatta kalan kuşakların travmaları, içten pazarlıkları ve kendi geçmişlerini silip yeni bir hayata başlamaları gibi olgular bugünden bakınca doğal gelse de o zaman içinde Alain için aşılması zor bir engel olmuş.

Ömrünü bir narsistin gölgesinde geçirmek galiba bilinmeyecek, görülmeyecek ya da yaşanmayacak şey değil. Bir ucundan hepimize dokunmuştur böyle insanlar mutlaka. Onların mutluluğu için etrafının verdiği çaba ve onların etrafına yaydığı korku onu kaybedecekler mi diye. Alışılmadık değil aksine içinden çıkılmadık bir durum bu.

Tanrının ilk insan yaratısını daha da mükemmelleştirdiği Eva ve İlyada’nın her şeyi başlatan uğruna koca Ege’nin birbirine girdiği güzeller güzeli Helen’in kendisi için birer engel olduğunu düşünen doğruyu yaşamaktan ziyade kendisinin, başkalarının ve en kötüsü de hayatın doğrularını yaşamak isteyen Charlotte’un hiç umursamadığı günahlarından arınmasının anlatısı bu eser. 

Sevginin bir öğreti olduğunu, bir veriden çok bir alım olduğunu aktarmaya çalışan bir eser. Birkaç ay önce aynı ailemle yaptığımız muhabbette söylediğimde yüzüme tuhaf tuhaf bakılıp küçümsemeyle işaret edildiği gibi Charlotte’un da en başta bunu önemsemeyişinin anlatısı bu eser. Sevgi bulaşıcı bir şey şüphesiz tebessüm gibi aynı. Fakat bulaşıcılığı tebessümden farklı olarak zahmet isteyen bir deva. Ağacın yaşken eğildiğinde insanın bulaştırabileceği türden. Zamanı geçince eğreti duran, becerilemeyen nankör bir uğraşıya dönüşen yapay bir duygu gibi. Görülmeyince öğrenilemeyen, öğrenilmeyince edinilemeyen ve böylece de aktarılamayan tuhaf bir olgu. 

Orwell’ın Boğulmamak İçin  isimli kitabında bahsettiği gibi sevgi nedir bilmeyen, çalışmaktan başka hiçbir yeteneği hobisi olmayan, mutlu etmekten çok o gün aç kalmayı düşünmeyen bir adamın oğlu ne olacak ki ve bu oğuldan olacak oğuldan ne olacak ki? Balık tutmasını nasıl görecek yahut kitap okumasını? Narsist Charlotte’un da Eva’ya karşı son savunmasının çaresizliği, Paul ile olan tren yolculuğundaki pişkinliği, en küçük hesapların peşine düşmesi ve hastalıklı şekilde kendisinin sürekli birilerince küçük düşürülme veya entrikalar çevrilmesi gibi hastalıklı düşüncelere sahip olması Charlotte ile empati kurmamızı zorlaştıran şeyler oluyor. Charlotte bir katil neredeyse. İnsanlara gerektiği zamanda gerektiği ilgiyi göstermeyen ve bunun karşılığında bu insanlardan içten içe hep sevgi ve ilgi beklemiş, kendini onca yaptıklarına rağmen evladına acındırmaktan hiç çekinmeyen bir pişkin. 

Eva ise Viktor ile hayatını yoluna koymaya çalışmış iki çocuk kaybettikten sonra kendisini iyiden iyiye kiliseye adamış orta halli bir kadın. Bir ailenin iplerini eliyle sımsıkı tutmaya çalışan, annesinin enkazını sırtlamaya çalışan -açıkçası ailelerde bu genelde evin en büyük kız çocuğu olur- güçlü bir kadın. Annesinin ilgisizliğinden ve sevgisizliğine bir ömür feda etmiş, mutluluğu ve sevgiyi bir daha bulamamak üzere kaybetmiş, her konuşmasında içten içe annesine kustuğu nefreti Helena ile annesini konuşmasında başlayan ama içten içe ona hala bağlı olan bir karakter. 

- Beni seviyor musun?
- Sen benim annemsin.
- Bu yeterli bir cevap.

Charlotte’un tüm iyi niyetine karşın bu kendisinin yorumladığı gibi bir cevap değil, bu söylenemeyenden kaçmak için verilmiş bir cevap. Sen benim annemsin seni nasıl sevmem bu mümkün mü? değil gibi hissettim bu laf Eva’nın ağzından çıkarken. Birine sen benim annemsin demek onu sevmeyi mi müjdeler? Zira akrabalık vazgeçilmez bir sevgi ve saygının kaynağı olmasının yanı sıra bu örnekte olduğu gibi vazgeçilmez bir korku ve patlayan bir nefretin de kaynağı olabilir. Eva’nın öz annesine seni seviyorum diyememesi ve annesine bunu dolaylı yoldan anlatması ve en sonunda onu bunca yılın patlamasıyla o tatlı çilekeş Eva’nın öfkeyle annesine bağıran birisinin olmasının başka bir açıklaması olabilir mi?

Ve en sonunda ebeveynin keyfi kendisine çok benzeyen evladının durumunu seyretmekten mi geçiyor? İyi ya da kötü. Onları gururlandıran şey bir adım öteye gitmeleri değil de size bakıp kendilerine ne kadar benzediğini görüp bundan mutlu olmaları onların ikiyüzlülüğünü mü gösteriyor? Evladının kederli yaşamını daha ne olacaktı deyip bu kervan böyle gider bu dünya böyle döner deyip onun kendisi gibi acınası hayat yaşamasından hatta daha kötüsünü yaşamasından haz alan bir ebeveynin günahlarını çocuklarının çekmesi ne garip ne kötü bir oyunu hayatın değil mi?

Bizim sınırlarımız falan yok. Sınırlarımız sadece korkularımız ve ukalalıklarımızdan.

Watched on Wednesday February 21, 2024.

Watched on Sunday February 18, 2024.

Watched on Saturday February 10, 2024.

Görselliği bu kadar üst düzeyde bir türk filmi daha görülür mü bilemem. Basit bir aşk hikayesinin kanatları altında oldukça tatlı bir tartışmanın içine de sokuyor film bizi. Kişinin kavuşamadığı ve ideasında bulunan kendisinin şekillendirdiği, kendisinin yarattığı o eşsiz eser. Bir yıldır hayalini kurduktan sonra gerçek karşısına çıkınca gözünün içine filmin sonuna kadar bakamamasının verdiği acı. Kontrol edemediğinden kaçması ve kendisini hiç üzemeyecek ideasında hiçbir sürprizi olmayacak, riski barındırmayacak aşka kaçış hikayesi. Türk sineması için ileriye atılmış en önemli adımlardan biriymiş.

tuhaf ve rahatsız edici. ailende iyi kötü bir büyüğün olacak, kötü alışkanlığın olmasın tarzı dedemle benzer fikirlerini sunan gaspar abinin 2000lerin sonu 2010ların başındaki 3 boyutlu film modasında ben de yaparımcılık oynadığı yapım

kendini dahi sevemeyen içten içe kendiyle sürekli çelişen sevenlerini.ve sevdiklerini elinde tutamayan bir tanıdığım

inanmayan ve aslında daha büyük denizlerde yüzmek isteyen bir rahibin ölümle yüzleşmesinin ardından tanrıyı kaybetmesi. isanın gerçek acısının aynı rahipte olduğu gibi tanrının onu en çok yanında istediği anda onu terk etmesi. çok kötü bir insanın dahi sevilebilmesi ve bunun için hiçbir şey yapmak istememesi. doğrunun ne olduğunu kimsenin bilmediği izlerken sık sık sizi sorgulatan klasik bergmann filmi

İklimler, Kış Uykusu ve Ahlat Ağacı’nın ardından yine etrafına mutsuzluk yayan, hayatı sadece kendisinin istediği gibi şekillendirmek isteyen iler yolunda gitmediğinde kontrolü kaybedip neredeyse hiçbir doğru işi olmayan bir karakterin kendi içine çöküşünü anlatan ve en sonunda aslında kendi yaptıklarını ve hissettiklerini bir epilogla bize anlatan bir eser olmuş. Filmin ilk yarısının heyecanı sürükleyiciliği ve diyalogların hızı o kadar yerinde olmuş ki her anını yakından tanıdığım insanları tekrar ziyaret etmiş kadar doğal hissettirdi film bana bu sahneleri izlerken. Sevimle sametin her aynı kadraja girdiği anda yaşadığım gerilim filmin tümüne sirayet eden, başrolle her baş başa kaldığımızda karşısına alıp sövdüğümüz ama karakterin bunu bilmesi ve dördüncü duvarı ondan en çok nefret ettiğimiz anda nihai olarak kırması gibi bergmann misali bir his uyandırışı harikaydı. Sinematografi, görüntü yönetmenliği de keza muhteşemdi. Hareketli karlı tablolar izler gibi bir hissiyat, insanı rus romanlarını karlı bir havada okuyup gözünüzde canlandırırken aldığınız zevkin aynısını veriyor neredeyse. 

Bu arada ben Kenan, bir broadwayim var

20. yüzyılda geçen ve ada milletlerine karşı bir kovboyun kendi ülkesi için varını yoğunu ortaya koymasını konu edinen son derece spiritüel ve metafizik kuramlardan yararlanmış bir eser

Internal conflict of a proud knight with dogmatic but vain religious belief

Her monolit görüşünüzde yeni bir başarım kazanıp başarım müziğiyle ödüllendirildiğiniz müthiş bir film

different perspective and horizon for discussions and comparisons of metaphysics and positivism

Hitchcockun Müge anlı izleyicisini yarattığı eser

Şu zamanda Türkiye'de yapılabilecek benzersiz bir hiciv örneği açıkçası. Toplumda kanayan her türlü yaraya parmak basılmış hatta direkt toplumun kendisini eleştirmiş bir eser. Düşünce olarak halihazırdaki sistem, bu sistemin kendisinden yana olanlara karşı gösterdiği imtiyazlar, siyasetin yeri geldiğinde ana erklerden biri olan yargıyı manipüle edebilmesi, çürümüş toplumlarda rahatsız edici bir şekilde ortaya konan kadına şiddet, homofobi ve cehalet gibi konular oldukça cesur bir şekilde ele alınmış. Fakat emin alperin neden yaptığını anlayamadığım bazı tercihleri var ve bunları hata olarak görüyorum. Savcımızın fare zehrini koyan çocukla ikinci karşılaşmasında ettiği muhabbet inanılmaz bayat ve gereksizdi. Bu sahnedeki amaç büyük ihtimalle biz Türk izleyicileri bilgilendirmek değil, baskıcı ve otoriter hatta bir nebze de otokrat sistemlerin halk üzerinde oluşturduğu etkileri direkt olarak konudan uzak olan kesimlere aktarmaktı. Fakat bu fikir uygulamış bakımından bayat kalmış. Film boyunca anlaşılan bir muhabbeti ekstradan bir sahne ile pekiştirmeye çalışmak seyirciye hakaret gibi kalmış biraz. Bir diğer tercih ise filmin bir finale erişememesi olmuş. Tabi ki hiçbir filmin bir öyküyü baştan sona anlatmak gibi nihai bir amacı yoktur ama savcımız Emrenin ve Muratın bu sisteme karşı dimdik duruşunu bu şekilde bağlamak çok 'cheesy' kalmış.
Toplumun asıl sorunları yerine agresyonlarını farklı şekillerde yaşamaları, farklı olaylara tepkiler göstermeleri, fanatizm ve holiganizm oldukça efektif şekilde işlenmiş. Fakat bazı insanların dediği gibi alegorik bir eser göremiyoruz. Eser boyunca neyin ne olduğu ilk dakikadan anlaşılıyor ve bunun yanında hiçbir sembolizme de başvurulmuyor kavramlar aktarılırken. Sorunlar Türkiye'de değil de Yanıklar'da geçiyor. Türkiye'yi küçültüp küçücük bir köye sığdırmaya başarmış emin alper. Her türlü azınlığı görmemiz mümkün olamasa da azınlıkların yahut toplumdan dışlananların nasıl tehdit altında olduklarına hiç bir incelik veya alttan mesaj göstermeden yüzümüze yüzümüze vurmuş. Ziyafet kısmından sonra filmde artarak devam eden hiciv Seçim kısmının sonlarına doğru artık nefes daraltan bir kısma ulaşıyor ama filmimiz sonuna ulaşamıyor. Film bitemiyor. Derdini anlattıktan "sonra siz bir taraf biz bir taraf" demekten öteye gidemiyor. Bu kervan böyle gitmez diyor fakat nasıl gideceğini söyleyemiyor. Bu tercih filmin en büyük eksilerinden bana kalırsa. Bunun yanında film boyunca konuşan herkesin bu kadar iyi bir Türkçe konuşması da şaşırttı beni. Diyaloglar da yapmacıklık olmasa da ya da çok göze çarpmadan da oyunculuklarda biraz tökezlemeler görünüyor. Türkiye'nin aksayan her bir parçasına yapılan gönderme ve eleştirilerle dolu ama kendi kendini tamamlamakta eksiklikleri olan bir film olmuş.

Instead of watching this, if you look at your shit for three hours, you will probably get something more than that you get from this movie.

Watched on Sunday March 13, 2022.