öncelikle timothee bazı yerlerde filozof atakana çok benziyordu
filme geçecek olursam
iki taraf da üzgün olmasına rağmen aralarındaki o köprü hiç kurulamadı gibi geldi bana, bazen konuşmadan da o duyguların aktarıldığı anlar olur evet ama onlar da yok gibiydi belki izlediğim dönemdeki ruh halimle alakalıydı belki de konu hiç tanıdık değildi
Düşüş aslında birçok şekilde bize kendini gösteriyor filmde, kesişen hayatlar ile erdemden, doğruluktan, çocukluktan ve masumiyetten düşüşü görüyoruz film boyunca. Fakat her şeyden öte gördüğümüz gerçek ise hepimiz düşüyor olduğu ve bunu fark etmenin asıl dönüşümün başlangıcı olduğu oluyor.
Tüm sahnelerinin gerçek mekanlarda (28 farklı ülke) çekildiği, büyülü gerçekliğin eşsiz bir örneği…
Fargeat, filmlerinde istediği mesajı vermeye çalışırken doğanın kanunlarını zorlarken bizi kana ve şiddete doyuruyor (rahasız hissettiriyor olsa da) Filmdeki güçlü kontrast ve doygun renkler ise seyir zevkini bi hayli ileri taşıyor.
Son olarak filmdeki güçlü kadını, bakışların nesnesi olan bi kadından, bakışları yöneten ve korku salan bi kadına dönüştürerek göstermeye çalışmış ve bunu çok iyi bir şekilde başarmış diyebilirim.
Cennet gibi görünen durumlarda bile, gizli mücadeleler, bastırılmış duygular ya da tamamlanmamış hayaller vardır.
Gölge olan şeyler bu noktada belki de gerçekleşmemiş rüyaları ya da mutluluğu arayış sürecindeki kusurları simgeliyor. Duyguların insanın var oluşundan temellendiğini ve sınıfların ötesinde olduğu, alt sınıf üzerinden anlatıldığı fakat alt sınıfı soyutlamadan, onları sadece hiyerarşinin kurbanları olarak tanımlamadan, duyguların her sınıfın değeri olduğunu göstererek insan doğasına dair evrensel bir perspektif sunan toplumsal bir eleştiri filmi
