Perspektifi işleyen ve subjektif yorumu anlatan benim izlediğim en iyi filmlerden birisi olabilir. Mutlak gerçeğin hiçbir zaman bilinemeyeceği, her zaman iki durumun da yaşanma olasılığının mevcut olduğu, iki perspektif açısından da mümkün olması filmi çok daha gerici ve dramatik kılıyor. Hayata tek bir objektif bakış açısından bakmanın mümkün olmadığı gibi bizi insan yapan değerlere yani duygularımıza iten bir yapı. Aynı zamanda küçük bir çocuğun üzerinden geçen travmatik olaylar bütünü de denilebilir bir yandan. Dava sürer iken aynı şekilde Daniel karakterimizin…

Bekir gibi insanların kader adı altında kendi seçimlerini yapıp çocuğunu karısını bırakıp sonra kaderim sensin demeleri kadar komik bir hayat bu. İşin kötü yanı da Bekir'in olay örgüsü olarak değil karakter olarak gerçek hayatta en azından Türkiye'de gördüğümüz çoğu insana benzemesi. Hayattaki gaye ve sorumluluklarını bir kenara bırakıp kendi aşık (!) olduğu kadına yani Uğur'a bir bağımlılık haline getirdiği ve kafasında kurtulamadığı Uğur'a sürekli ve sürekli dönmesi. Uğur ve Bekir birbiri için yaratılmış gibi aslında. Zeki Demirkubuz karakterleri bir arada…

''Herkes yaptığının cezasını çekiyor, çocuklar ise büyüklerin günahlarını…''

''Zaten intiharların çoğu başka birini cezalandırmak için yapılmıyor mu, savcı bey?''

Nuri Bilge Ceylan'nın Üç Maymun'da öne çıkan özelliği diyaloglarıydı. Burda da aynı şeyi bekliyordum beklediğim gibi çıktı. Nuri Bilge Ceylan'ın en iyi filmi diyorlar genelde harbiden hak ediyor. Diyaloglar desen mükemmel , sinematografi desen fevkalade , Anadolu'da köylüsünden tut şehirlilerin yaşamına yapıcı eleştiri olsun saymakla bitmeyecek kadar iyi şey var filmde. Nuri Bilge Ceylan filmleri bazı insanları boğabilir herkese göre değil…