4v291o

Zaman geçer, coğrafyalar değişir, isimler değişir ama bu pislik düzen değişmez. Her yerde, her dönemde bu yozlaşmış düzenle karşılaşırız. Kendi kişisel refahları uğruna her türlü rezilliği yapmaktan çekinmeyen kodamanlar ve onların hayallerini gerçeğe dönüştüren failler… Bir de bu düzeni koruyan devlet mekanizmaları, yani kullar. Her zaman, her yerde bu çürümüş düzeni yeniden ve yeniden inşa ederler. Bu düzen evrenseldir, zamansızdır.

"Z" bunu çok güzel ortaya koyuyor; bu yüzden de adı gibi ölümsüz bir film.

Bu arada, biz bu düzenin ezilenleri olarak hep bir şeylere tutunuruz: umut ederek, hayal kurarak ve içimizdeki o zamansız, ölümsüz isimleri anarak.
Bir yerde şöyle bir cümle okumuştum: “Direnmek, geçmişi anmaktır ve sen o konuşmanın devamısın." Doğru gibi geliyor.

Ve son olarak… Theodorakis’e ve onun ölümsüz eseri O Antonis'e şapka çıkarıyorum.

Siz siz olun, birileri zulüm görürken yeraltına saklananlardan olmayın.

Bu filmin yönetmeni olan zeki varlık şöyle diyordu: "Birileri ses çıkarmadı diye onları harcamayın. Yarın yanınızda kimseyi bulamazsınız."

Ama bu zeki varlığın bilmediği bir şey var: Halkın sizin gibilere kesinlikle ihtiyacı yok. Sizinle beraber yürüyeceğimize, yanımızda kimsenin olmaması daha iyi. Biz böyle devam ettikçe sesimizi elbet duyururuz. O yüzden siz olmadan hak arayışlarımız, davamız daha anlamlı bence. Eğer böyle boş açıklamalar yapacaklarsa, bu zeki varlık ve onun gibiler lütfen o yeraltında saklanmaya devam etsin.

8 saatlik Sátántangó izleyip bununla hava atan hayatsızlar, işinize bakın kardeşim. Biz 20 küsur yıldır bu berbat filmi izliyoruz. Bu arada, bu film ne zaman bitiyor? İzlerken tüm özgürlüklerim elimden alındı çünkü.

Hakkında yorum yapamadığım, yorum yapmaya çalışırken afalladığım, bir noktada herbokolog cahilliğine yakalandığım, komik, çılgın, rahatsız edici, biraz aşırı, vermek istediği mesajı fazlasıyla gözümüze sokan ama günün sonunda üç farklı tonda güçlü ablamızla bana keyifli anlar yaşatan bir film.

Aynı zamanda bu filmi unutmam mümkün olmayacak. Çünkü yüzüne söylemesem de gördüğüm en cana yakın insanlardan biriyle tanışmama vesile oldu. O bilmiyor ama sayesinde büyük dersler aldım. Belki onun için biraz zorlu bir süreçti ama buna kesinlikle ihtiyacım varmış. Sayesinde ileride daha sağlam adımlar atacağıma inanıyorum.

Çoğu zaman kapalı bir kutu olsam da içimden şunu söylüyorum: İnsanları seviyorum. Garip ya da normal, her an benim için çok değerli. Bugün bunu anladım.

Teşekkürler hocam, teşekkürler Frankofon Film Festivali, teşekkürler The Balconettes.

Sanki bir The Smiths parçası dinliyormuşsun gibi… Melodi neşe saçıyor ama sözler derinden yaralıyor. Bu film de tıpkı öyle; görselliği ve anlatım dili neşeli ve capcanlı, ama yaşananlar sinir bozucu ve üzücü. Masalsı bir havası var, fakat hissettirdikleri bambaşka. Tarif edemediğim bir ağırlık, bir burukluk çöküyor insanın üzerine. Ah be kızım Matsuko, nasıl bir bahtsızlığın içine düşmüşsün? İzlerken göz pınarlarım kurudu…

Watched on Saturday March 15, 2025.

Üzerine konuşulacak o kadar çok şey var ki, buraya ne yazarsam yazayım eksik kalacak gibi hissediyorum.

Lütfen bu hizmeti globale yayar mısınız?

Kieślowski, neden bu kadar büyüleyicisin?

Soğuk bir sabah. Ders bitmiş, kendimizi dışarı atmışız. Elimizde, dil yakan kalitesiz bir üniversite kahvesi. Lavazza otomatından alındıysa, geçmiş olsun; iki gün boyunca tat alma duyuların kaybolacak. Ama kahvenin tadı pek de önemli değil. Asıl mesele, o soğukta, ağır sigara kokuları arasında yapılan, anlamsız gibi görünen ama bir şekilde ruhuna dokunan sohbetlerde buluvermek kendini. Bazen aynı kafadan biriyle, bazen tamamen zıt biriyle… Bazen hemen bitsin istersin, bazen de hiç bitmesin. Ama her türlüsü güzeldir, çünkü sana yaşadığını hatırlatır.

Zamanla konuşmalara yeni yüzler eklenir. Zift gibi kahveni içtikçe soğuğu umursamaz olursun, ağır sigara kokusu başta mideni bulandırsa da bir noktadan sonra önemsizleşir. Ve en güzeli, sohbetin nereye varacağını asla bilememektir. Konudan konuya atlanır, laf lafı açar. Gün battığında, bu günlük muhabbetlerin çoğu unutulacaktır belki ama o anın sıcaklığı insanda kalır.

Mekânlar, kahveler, sigara paketleri, yüzler ve belki de ruh hâlleri zamanla değişecek. Ama önemsiz sandığımız bu küçük anlar hep var olacak. Belki de yaşamak, tam da bu sıradan anlardan, küçük detaylardan ya da bazen sadece bir kahve veya bir sigaradan haz alabilmektir.

Jarmusch, bu duyguyu ve galiba yaşamayı sevdiğimi hatırlattı. İyi ki var.

Bu soğukta yine içimiz ısındı. 🫠 Ama bir sorun var. Arada farklılıklar olsa da, bunun mektuplusunu, benzer tatta ama biraz daha acı ve daha sıra dışı olanını izlemiştim. Aynı puanı veriyorum, ama il mare benim için sanki bir adım daha önde gibi.

Bizim Doinel oğlan büyümüş de özgür bir kuş olmuş, ekmeğini taştan çıkartır hale gelmiş. Üstüne bir de aşık olmuş. Ama sanki bu aşk meselesinde biraz fazla ileri gittin be. Yani, tanımasam "Bu lavuk ne yapıyor?" derdim. Ve o son neydi öyle be. 🥲

Hükmederler, çünkü başka bir bok bildikleri yoktur. Tahtlarını sağlam tutmak için didinir, birbirleriyle dalaşır dururlar. Gözleri doymak bilmez, hep daha fazlasını isterler. Bunun için yapmayacakları pislik yoktur. Aslında yaptıkları tek şey, şu sikik tarih sayfalarını doldurmaktır. O sayfalarda adları iyi ya da kötü olarak geçer. Ama hepsi aynı bokun lacivertidir. O sayfalar kanla, zulümle, sefaletle yazılır. Üç beş kişi tarih sahnesinde yer edinecek diye milyonlarca insan acı çeker.

Bu sadece savaş meselesi de değil. Bazen açlıkla boğuşursun, bazen özgürlüklerin için didinirsin, bazen de sistemin çarkları arasında ezilirsin. Savaş bunun sadece en vahşi hâlidir. Şu siktiğimin tarih kitabını açtığında göreceğin ilk şey şudur: Savaş, birilerinin fikirleri hayatta kalsın diye, birilerinin tahtı sarsılmasın diye, bazıları servetine servet katsın diye yapılan boş bir dalaştır. Bu boş kavgaların acısını ise hep masumlar öder, acıyı hep onlar çeker. Anneler, babalar ve yaşamlarının en güzel çağında sefalete, savaşlara şahit olan masum çocuklar öder bazı şeylerin bedelini. Bazen yoksullukla sınanırlar, bazen yetimlikle, bazen çocuklarını kaybetmekle, bazen de savaşın yıllarca bedende bırakacağı yaralarla. Bu sikik tarih kitabının yazılı olmayan kuralıdır.

Sonra ne olur? Yıllar geçer, bu kavgalar unutulur. Aynı senaryo yeniden yazılır. Yeni savaşlar, yeni yıkımlar, yeni acılar eklenir. O sikik tarih sayfaları da kabarmaya devam eder. Günün sonunda bu kitabın da, içindeki yazıların da zerre önemi yoktur. Çünkü bu kitap, şu koca evrende toz zerresi kadar bile etmeyen bir gezegende, kendini dev aynasında gören aptalların boşuna ettiği kavgaların kaydından başka bir şey değildir. Ama acılar? Onlar baki kalır. Kimi zaman hak ararken, kimi zaman bir kan gölünün ortasında boğulurken yaşarsın o acıyı. Ve işin en boktan yanı, bu acılar asla unutulmaz.

Ghobadi, bu sikik tarih sayfalarından birinden acı bir kesit sunmuş bize. İnsan olanın buna duygulanmaması imkânsız.

Her çocuğun acı çektiği filmde bunu yazmaktan bıktım. Lilja 4ever, Kabakçığın Hayatı, Landscape in the Mist... Galiba o filmlerde de yazdım ama size de sarılmak istiyorum, çocuklar..

Watched on Friday February 28, 2025.

Karamsar, asi, umutsuz bir ruh; iyi bir şair, unutulmaz bir ses. Aynı zamanda şunu belirtmek lazım. Yaşadıklarıyla, içsel çalkantılarıyla ve hastalığıyla ortaya çıkan o göt kişiliği de pek sevilesi değil. Mükemmel diye bir şey yok sonuçta. Sesi güzel diye ya da müzikleriyle vakit geçiriyoruz diye adamın kişiliğini savunacak değiliz.

Bu arada, Stroszek’in finalini izlerken çok etkilenmiştim. Demek ki yalnız değilmişiz. Ian Curtis’in izlediği son filmin Stroszek olduğunu öğrendiğimde, bu hiç şaşırtmadı. Gerçi ben çoğu şeye optimist bakıyorum ama o ruh halinde olsaydım, kesinlikle Stroszek benim de son filmim olurdu.

Her neyse, Unknown Pleasures albümünü açmanın ve play tuşuna basmanın vakti geldi sanki. Dinlemeye kaçıyorum hemen.

Not: Tony Wilson’ın hayatını ve plak şirketi kurma serüvenini anlatan, Manchester’daki müzik endüstrisinden kesitler sunan 24 Hour Party People’ı izlemeyi hep erteliyorum. Filmde yine Joy Division, grubun daha sonra New Order’a dönüşümü ve Happy Mondays gibi İngiliz müzik endüstrisinin bir parçası olan gruplardan bahsediliyor. Burada Tony Wilson’ı görünce yine izleyesim geldi ama artık başka bir zamana.

Yalan yok, bu filmden pek bir beklentim yoktu. Sadece aşırı falafel yediğim bir dönemde adını ilgi çekici bulmuştum. İyi ki de öyle olmuş. Şu an, bu absürt güzelliğin benim için yapıldığını falan düşünüyorum.

Daha ilk saniyede çalan The Stranglers, Nick Cave esintileri, Danny'nin California Dreamin’ söylediği her sahne, Danny'nin Sartre hayranı olması ve Sartre alıntıları… Bunlar beni tavlamak için fazlasıyla yeterli sebepler. Ama dahası da var. Uzun zamandır bu kadar güzel diyaloglara sahip bir film izlememiştim. Buraya filmden alıntılar eklemek isterdim ama o zaman filmi izlemeyen biri için tüm olayı bozmuş olurdum.

Bakın, belki biraz abartıyorum ama sevdiğim pek çok şeye maruz kaldım ve içinde kendimi bulduğum çok sahne vardı bu filmde. Normalde 3.5 verirdim ama beni etkileyen bazı faktörler var, o yüzden galiba 4 veriyorum.

Bu sıralar aşırı sık dinlediğim bir şarkı var: The Modern Lovers – Hospital. Filmle belki alakasız ama orada şöyle bir kısım var: “Tüm günüm pastanelerde geçiyor, çünkü hayatımda tatlılık eksik.”

Bu kısım bana bazen ergence geliyor, bazen ise aşırı hoşuma gidiyor. Konumuza dönelim. Hayatımızda Andrew gibi tatlı insanların eksikliğini yaşıyoruz. Üstelik bu sadece aşk ile sınırlı olmayabilir. Çoğu şeyin tatlılığının eksikliğini hissediyoruz. Ve belki de bu eksikliği gidermek için kendimize yapay tatlılıklar arıyoruz. Bu film, o yapay tatlılıklardan biri olabilir. İnsan böylesine tatlı şeyleri izleyince zamanı durdurmak falan istiyor.

Bu arada, tatlı dedim diye bana güvenmeyin. Aşırı şerbetli şeyleri sevmem. Benim bahsettiğim tatlılık, bitter tatlılığı. Gerektiğinde gülümseten, gerektiğinde acıtan. Ne saçmalıyorum mk. Neyse... Andrew, sana aşık olmamak imkansız be kardeşim. Yine de senin gibi insanların gerçekten var olduğundan biraz şüpheliyim.

Şu noktada ne yazacağımı bilmiyorum. Aklımdan o kadar çok düşünce geçiyor ki… Galiba öncelikle, beni bu düşüncelerle yalnız bıraktığı ve bu güzelliği yaşattığı için Kore-eda’ya bir teşekkür etmem gerekiyor. Sinema her zaman benim için bir yol gösterici olmuştur. Gerçek olmasa bile, gerçekliğin güzel bir yansımasıdır. İnsanlığımı hatırlamak istediğimde, duygularımı hissetmek istediğim zamanlarda sinema her zaman yoldaşım olmuştur. Bunu bu filmle beraber daha iyi anladım.

Neyse, konumuza dönelim. Bu filmi izlemenin bana bazı noktalarda acı vereceğini biliyordum. Ama dün aile içinde yaşadığım bir tartışma sebebiyle, bu filmi izlemek için doğru bir zamanda olduğumu fark ettim. Yaşadığım olaylara benzer hikâyeleri izlemeyi, okumayı severim. Yalnız olmadığımı hatırlatırlar, olaylara farklı yönlerden bakmamı sağlarlar. Bu yüzden bu tarz filmler benim için bir rehberdir. O yüzden acı çekmekten ziyade, filmin sonunda üzerime hatta bir rahatlama geldi.

Bu noktadan sonra film hakkında konuşmuyorum. Sadece tüm duygularımı buraya dökmek istiyorum. Bu anda, bu düşüncelerin havada uçup gitmesini istemiyorum.

Ocak ayında, bir İzban durağında bekliyordum. Aklımda gündelik düşünceler vardı. Bir çığlık sesi duydum. İlk başta olayı kavrayamadım. Kalabalığın ortasına ilerledim. Raylara baktığımda, aklımdan zor sildiğim o görüntüler vardı. Herkes olayın şoku içindeydi. Daha sonra bizim yöndeki tren geldi. O trene o anda binmek oldukça zordu. Yakınımda tanımadığım bir insan ölmüştü ve 20-30 dakika sonra hayatıma devam edecektim. Trendeki insanlara kulak verdim. “Cennete girer mi, girmez mi?” tartışması yapıyorlardı. İçimden “Cidden mi?” dedim. Ben o an adamın yakınlarını düşünüyordum. Belki çocukları vardı, onu seven bir eşi vardı. Onların çekeceği acıları düşündüm. Daha sonra kendi yaram, yani abim aklıma geldi.

Bu olaydan sonra haftalarca beni saran düşünceler yüzünden uyuyamadım. İnsanlar bir şeyler anlatırken bile garip davranıyordum. Çünkü düşünüyordum. O adamı, abimi ve hayatı... Bunu atlatmak zor oldu. Çünkü insan, ister istemez geçmişe gidiyor. Bu sürede çok şey düşündüm.

Abimi kaybettiğimden beri bazı şeylerin eksik olduğunu bilirim. Annemin daha az güldüğünü, ona abimden bahsetmenin onu yaraladığını bilirim. 24 yıldır İzmir’deyim. Abimle İzmir’i gezdiğimiz zamanları hatırlarım. O mekanlarda dolaşmanın eskisi gibi zevkli olmadığını bilirim. Bu yüzden insanlara, “Bu şehirden sıkıldım artık.” derim. Abimin eksikliğini sayfalarca anlatabilirim. Olayın bu yönüne odaklanmak istemiyorum.

Evet, kayıplar derin bir acı, bir sessizlik bırakır. Ama bu, hayatın durduğu anlamına gelmez. Zaman, ne olursa olsun akmaya devam ediyor ve bazı şeyleri geride bırakmak gerekiyor. Ama o güzel, hatırlanması gereken anıları öldürmeden… Bunun bazı insanlar için zor olduğunu biliyorum. Özellikle anne veya baba iseniz.

Kendimi tanımıyorum. Kendimle alakalı bildiğim bir şey varsa o da hayata karşı, ne olursa olsun pozitif bakmam oldu. Özellikle abimin acısını atlattıktan sonra bazı şeylere karşı daha da pozitif olmaya başladım. Evet, çok ağlarım, çok şikâyet ederim ama hayata her zaman pozitif baktım. Tanıdığım özgür ruhlu adamın da buna böyle bakacağını biliyorum. Bu yüzden ona karşı uzun bir yas tutmadım. Beraber yürüdüğümüzü biliyorum. Beni bir yerlerden seyrettiğini biliyorum. Filmdeki kelebek gibi, bir yerlerde dolaştığını biliyorum.

Bu arada, bunu demeden geçemeyeceğim. Dedemi hiç görmedim ve küçükken buna üzülürdüm. Babam, dedemin bir kelebek olduğunu ve bizi ziyarete geldiğini söylerdi. Filmde benzer bir sahneyi görünce duygulandım.

Her neyse, abimin bu dünyanın her köşesinde yer aldığını biliyorum. Bazen yolda karşılaştığım bir kedi, bazen bir bulut, bazen ise bir kelebek. Belki de bir yıldız. Attığım her adımda beni izlediğini biliyorum. Bu yüzden, ne olursa olsun yas tutmuyorum. Ne olursa olsun gülüyorum. Etrafımdakilere neşe saçmaya çalışıyorum. Çünkü, abim benim mutlu olmamı isterdi. Bir olaya takılı kalmamamı isterdi. Bunun bilincindeyim. Bunun bilincindeyim fakat onu kaybettikten sonra değiştiğimin farkındayım. Artık bazı şeylere eskisinden daha da duyarlıyım. Çoğu şey artık benim için daha da kıymete bindi. Belki dünyayı değiştiremem ama kendi ufak dünyamın, kendi çevremin zarar görmesini istemiyorum.

Benim için her canlının kıymetli olduğunu biliyorum. Aralık 2000’de benimle beraber dünyaya gelen yeni dünya ağacının bir yaprağına bile zarar gelmesini istemem. Bazen ona sarılırım. Her sabah yürüyüşe cebimde mama dolu çıkıyorum. Bunları abimin yolladığını söylerim. Bazı günler benden önce mama veren biri var. Kıskanıyorum o kişiyi. Her neyse, geçen haftalarda cılız bir at gördüm. Koşa koşa markete gidip havuç aldım. Kulağına abim hakkında bazı şeyler fısıldamak istedim ama teper diye korktum. Havuçları yediği anda gülümsemeye başladı. Sineklere bile zarar veremiyorum. Bu zarar vermeme olayını biraz abarttım. Hatta, vegan olmaya çalıştım ama başaramadım. Bunları yapınca kendimi daha mutlu hissediyorum. Kimseye zararım dokunmasın istiyorum. Ne bileyim. Yeğenlerimi güldürmeye çalışıyorum. Uzakta olsalar bile onlara hediye almaya çalışıyorum. En küçüğü, Minel, abimi hiç görmedi. Ama Minel’i görünce abimin onu hediyelere boğacağını biliyordum. Geçen yıl Minel bizimleydi ve ona abimin yokluğunu hissettirmek istemedim. Bunların hepsini abim için yapmaya çalışıyorum.

Demek istediğim, küçük dünyamda her şeyin bir kıymeti var. Kimseye zarar gelsin istemiyorum. İnsan olsun, hayvan olsun, bitki olsun… Yaşamayı hak ediyorlar. Gülmeyi hak ediyorlar. Ne pahasına olursa olsun. Ne olursa olsun gülmemiz gerekiyor, bu acıtacak olsa bile. Tanıdığım en özgür ruhlu insan böyle düşünürdü kesinlikle.

Aynı zamanda, abimi kaybettikten sonra ve özellikle Ocak ayında yaşadığım o talihsiz olayın ardından şunun farkına daha da vardım: Hiçbir günü boşa harcamayın, zamanın kıymetini bilin. Bazen kendimizi çok gereksiz şeyler için hırpalıyoruz. Gereksiz yere kalbimizi kırıyoruz. Oysa yarının garantisi yok. Zamanı güzel anılarla doldurmak gerek.

Yaşlanana kadar birçok acı çekeceğim ama bunun yanında güzellikler olacak. Ve son ana kadar gülmeye, optimist kalmaya devam edeceğim. Hayatın her zerresinden zevk almaya devam edeceğim. Uzun zamandır bunu yapıyorum. Ufak şeyleri kafaya takmıyorum. Çünkü hayatın her anı kıymetli. Yarın ne olacağını bilemeyiz.

Bilmiyorum, insan ne kadar yaşar. 50-60 yıl sonra abimle yıldızlarda buluşacağım. Belki onunla hayatımı tartışırız veya ortaya bıraktığım gelecek nesilleri izlemeye dalarız. Bilmiyorum. Ama şu an hayatıma devam etmeliyim. Bu ne kadar zor olsa bile.

Bu kafada olduğumdan beri çoğu zaman aklımda abim olmuyor. Şu an onunla ilgili bu düşünceleri yazıyorum ama bir iki saat sonra gündelik hayatın akışına bırakacağım kendimi. Gülüp duracağım. Saçma şeyler düşüneceğim. Bunu biliyorum. Ama şunu bilmesini istiyorum: O her zaman kalbimde bir yerlerde. Arkadaşlarım bu konuları açmanın beni üzeceğini düşünüyorlar. Hayır, üzülmüyorum. Kalbim artık buna dayanıklı ve güçlüyüm. Bazı şeylere karşı artık barışığım.

Yazının başında bir tartışmanın döndüğünden bahsetmiştim. Ben hiçbir zaman abimin mezarına gitmedim. Ailem bu konu hakkında tartışıyordu. Kardeşlerim bu konuda ne düşünüyor bilmiyorum. Ona saygısızlık yaptığımı düşünüyor olabilirler. Bunu bir korku olarak yorumlamayın. Korkak bir insan değilim. Umursamaz, çabalamayan, sinir bozucu bir insan olabilirim ama hayatımın çoğu noktasında korkak olmadım. Sadece onlar gibi abimin öldüğünü düşünmüyorum. Ortalıklarda olmayabilir ama onun bizimle beraber yürüdüğünü biliyorum. Bazen bunu unutsam bile.

Bana bazı güzel şeyleri hatırlattığın ve doğru yolda olduğumu gösterdiğin için tekrardan teşekkürler Kore-eda.

Sabahtan beri Luna - Bonnie and Clyde dinliyorum. Şarkının büyüsüne o kadar kapılmışım ki, kendimi filmi izlerken bulmuşum. Neyse, ben dinlemeye kaçıyorum.

Uzun zamandır bu kadar tatlı, masumane ama aynı zamanda iç acıtan bir film izlememiştim. Başta biraz gereksiz uzun geldi, ama sonra mektupların hiç bitmemesini dilerken buldum kendimi. Biraz da gözyaşı… Nasıl bir masalın içine sürüklediniz bizi be.

Not: Tanrım, senden bir dileğim var. Bu filmdeki o karlı havayı istiyorum. 5-6 yıl sonra 30 yaşıma gireceğim ve insanın bu kadar sürede sadece birkaç kez kar görmesi normal mi? Artık bir kar meleği yapmak istiyorum.

Keşke benim de şöyle bir yeğenim olsa. Bazı şeyleri daha kolay atlatırdım. Dayı ve amcalarının kıymetini bilmeyen yeğenlerim var. O kadar hediye alıp yolluyorum, sevgimi gösteriyorum ama beni aradıkları, sordukları yok. Beni sadece noel baba falan olarak görüyorlar galiba. Yine de seviyorum onları.

Bu arada, filmdeki bowling sahnesine kalbimi bırakıyorum. Ve o şarkılara.

Bu ekonomide zombie olmak zor olurdu mk. Senin gibi yeni rakıyı dikemeyiz be zombie. İçtiğimizin hesabını yapıyoruz. Galata’da her gün beleş içki ısmarlayacak birilerinin olduğunu da sanmıyorum. Yani anlayacağın, senin gibi götü başı dağıtamazdık. Kıskandım.

Neyse, eski İstanbul’u bir nebze olsun görmek, Ali Rıza Bey’e rastlamak, eski Yeşilçam oyuncularını görmek değişik bir deneyimdi. Üstüne Solitude falan…

Sinema denilen bu illet sayesinde yıllardır berbat hikâyelere maruz kalıyorum. Bunalımdan çıkamayan insanlar, yıkık hayatlar, aşka olan inancı sarsan anlatılar, depresif ortamlar ve kasvetli hikâyeler hayatımızdan eksik olmuyor. Bunu neden kendimize yapıyoruz, bilmiyorum. Bildiğim tek şey, artık bundan sıkılmış olmam. (böyle dediğime bakmayın. iki gün sonra yine bu kuyuya düşerim. sigaradan yakınıp durmak ama onsuz yapamamak gibi.)

Bugün Twitter’da bir adam, "İntihar ettirecek cinsten, nevrotik filmler önerir misiniz?" diye sormuş. Merakıma yenilip yorumlara baktım. İnsanlar listelerce film önermiş. "Oha!" dedim içimden. Cidden, bu sadistliği neden kendimize yapıyoruz? Anlamıyorum. Üstelik bu sadece sinema ile sınırlı değil. Sevdiğim müziklerin bile çoğu depresif. Mesela, beni moda sokan parçalarla dolu bir çalma listesine göz attım; ritme odaklanmazsan, şarkı sözlerinin çoğu karamsarlıkla dolu. İyi ki genelde ritme odaklanıyormuşum.

Neyse, konumuza geri dönelim. Neslimiz duygu pornosuna, salya sümük ağlamaya bayılıyor. Bir zamanlar ben de seviyordum ama artık bu durum bir endüstriye dönüştü. Bunu seviyoruz diye önümüze sürekli acıklı hayatlar sunuyorlar. Açık konuşayım, yeter artık! Dramınızı da sikik buhranlarınızı da görmek istemiyorum. Bundan fazlasıyla bıktım ve karşıma sonunda farklı bir şey çıkmasını bekliyordum.

Ve nihayet, geldi.

Bundan sonra böyle hikâyelerle karşıma çıkın. Şu eşeğin yaşadıklarını izlemek, çoğu berbat dram filminden daha iyiydi ve gerçekten daha üzücüydü. Saatlerdir o eşek için üzülüyorum. (Diğerine üzülmüyorum artık.) Bir gün doğa yürüyüşlerimden birinde bir eşekle karşılaşırsam, dakikalarca ona sarılacağım.

Neyse, saçmaladım. M83 - Run Into Flowers’ı uzun zamandır dinlemiyordum. Eşeğe üzülürken dinleyeyim. Bu akşam tüm kadehler sevgili EO için!

Hayatımız arayışlardan ibaret. Tıpkı altın arayan bir simyacı, çölde suyunu arayan bir bedevi veya okyanusun derinliklerindeki küçük bir balık gibi bazı şeyleri arar dururuz. Bu bazen kendimizdir. Basit bir soruyu sormakla başlar: Ben kimim? Yıllarca bu soruya cevap aradım ama bulamıyorum. Başkalarının gözünde bir "sen" varsın, ama sen kendini buldun mu ki kendini tanıyorsun?

Artık bu soruya cevabım basit: Arayışlar içinde olan biriyim. Çok şey arıyorum. Kendimi arıyorum, doğru kişiyi arıyorum, doğru zamanı arıyorum. Bazen ise geçmişteki hatalarımı arıyorum. Olasılıkları düşünüyorum ve elimde sayısız paralel evren var. Sonuç olarak, hâlâ sorularıma bir cevap yok.

Seneler önce otobüste yaşlı bir amca bana "Sakın geriye bakma, daima ileri!" demişti. O zaman "Ne diyor bu lavuk?" demiştim. Şimdi onu iyi anlıyorum. Geçmişi aramak, geçmişteki hataları ve keşkeleri düşünmek bazen çok gereksiz oluyor. Önünde yaratacağın yeni bir çizgi var. Gelecek, her ne kadar korkutucu olsa da umut denen bir şeye tutunuyoruz. Bir gün kim olduğumu bulacağımı, Daniel Johnston’ın o şarkısında dediği gibi eninde sonunda o aşkın beni bulacağını, doğru kişiyi bulacağımı, huzur ve mutluluktan zıplayacağım o zamanları yakalayacağımı biliyorum.

Arayışlarım ne zaman bitecek veya yenileri eklenecek mi bilmiyorum, ama bildiğim tek şey var: Sorduğun sorulara yanlış yerde cevap arıyorsun. Arayışa devam et, ama geçmişte takılı kalma. 40’lı yaşlarına geldiğinde geçmiştekileri, geçmişteki hatalarını ve sayısız olasılığı düşünen biri olma. Cevap belli: Bir olasılık istediğin gibi oldu ve o pezevenk kopyan mutlu.

Akşam vakti elin Çinlisi bana bunları düşündürttü. Teşekkürler, küreselleşme. Ne olursa olsun, daima yüksek serotonin! Zaman hızlı geçiyor ve her saniyesi kıymetli. Takılı kalma orada, zamanına yazık.

Watched on Wednesday February 5, 2025.

Taxi Driver’ın Japonya şubesi gibi. Belki daha brutal, daha depresif ve daha deli. Pek tarzım değil ama bana neden önerildiğini anlıyorum. Komik değil.

evet, ne anlatıyorsan haklısın abi.

Sikik dertlerimizle boğuşuyoruz. Etrafımıza yaşadığımız o saçmalıkları haykırıyoruz. Hep bir şikayet içindeyiz. Mal mal depresyonların içine giriyoruz. Ne yaşadın ki, mk? Kendini bazı şeyler için şanslı saymalısın. Bu film bana bunu diyor.

Lilja ve Volodja’yı ve onların yaşadıklarını görünce bazı şeyler için şükretmeliyim diyorum. Daha sonra, gerçek hayatta nice Lilja ve Volodja'ların olduğunu ve belki de daha beterlerinin yaşadığını hatırlıyorum. Boğazım düğümleniyor. Çoğu duyguyu içinde tutan ben, bu yıl ilk defa ağlayabiliyorum. Bu sikik dünyaya lanet okumak bir fayda sağlamıyor. Çoğu şey için harekete geçmek istiyorsun. Ama bu sikik dünyada o kadar pis olay oluyor ki, hangisine karşı tek başına durabilirsin? Bilmiyorum. Üzücü olan bu; Olanlara şahit olmak, etrafında kötü şeylerin döndüğünü bilmek ve bir şey yapamamak.

Lilja 4-ever’ı belki de favorilerim arasına eklemeliyim. Çok film izledim ama insana bu kadar dokunan, harekete geçiren bir iş görmedim. O kadar dokunaklı ki... Öfkelenmemeniz, duygularınızın tetiklenmemesi imkânsız.

Saygıyla eğiliyorum.

Ne kafa ütüledin be çocuk! Rezalet olduğu için kopyalarını yaktığım video art ödevimde aynı konuyu konuşmadan, 1 dk'da anlatıyordum.

Tamam, saçmalamayı kestim. Güzel bir kısaydı. Gözüm bayram etti, beynim düşüncelere daldığından biraz ısındı. Yani, bir kısadan ne bekliyorsanız hepsi var.

maşallah bu yoldaş çocuklara, maşallah bu cool kedike

Landscape in the Mist, izlediğim en ağır ve üzücü filmlerden birisi öncelikle. Hele işin içinde çocuk varsa, o hikayeyi izlemek benim için çok zor oluyor. Buna en iyi örnek: Lilja 4-ever. Bilmiyorum, ağır veya yürek parçalayan film denildiğinde hep Manchester by the Sea gibi filmler öneriliyor. Güzel bir film ama açık olmak gerekirse, bir depresyonu seyretmek bana üzücü gelmiyor. Bu tarz hikayeler kesinlikle daha vurucu.

Angelopoulos şiir gibi anlatısıyla, Eleni Karaindrou ise besteleriyle yürek parçalayan, kasvetli bir iş ortaya çıkarmış. Angelopoulos ve Karaindrou yüzünden film boyunca Voula ve Alexandro'ya sarılmak istedim.

Teoman, keyifsiz ve düşünceli.

Hayatın, evin tüm yükünü taşıyan ve o hücrede mutsuz bırakılmış Antonietta ablaya üzülüyorduk. Sonra Gabriele çıktı ortaya; bir bakmışız, Gabriele'ye üzülür olmuşuz.

Doinel olmak zor. Çünkü büyük bir şehirde, sıkışık bir apartman dairesinde odasız bir çocuk. Doinel olmak zor. Çünkü bu daracık apartman dairelerinden birinde, mutsuz ve ilgisiz bir ailenin çocuğu. Doinel olmak zor. Çünkü doğruları söylese bile, hep birer yalancı olarak görülüyor. Doinel olmak zor. Çünkü ona hiçbir fayda sağlamayacak bir eğitim sisteminin içine bırakılmış.

Doinel, bir kafesin içinde aç bırakılmaya yüz tutulmuş bir kuş gibi. Film boyunca o kafesten kaçmaya çalışıyor, bileğine vurulan tüm prangalardan kurtulmak istiyor. Onun bu mücadelesine tanık olmak ise insanın yüreğini acıtıyor.

We control our thoughts which mean nothing, and not our emotions which mean everything.

dayı, midemi bulandırıyorsun daa

This review may contain spoilers.

bel fıtığı tedavisi için ilkel yöntemlerle rot balans yapan Uğur Yücel'i beklemiyordum açıkçası.

Bu cool abi ve onun hikayesini izlememe sebep olan Cowboy Bebop editçilerine teşekkür ediyorum. Normalde 3.5 verirdim, ama abimiz kedisini o kadar çok seviyor ki gecenin üçünde jazz eşliğinde mama almaya gidiyor. Gördüğüm en iyi film açılışı mk. Bu yüzden 4.

korsan cd'ci, la haine adı altında bana bu filmi satmış gibi hissettim. açıkçası memnunum bu durumdan.

bu kötü günde içimi ısıttın be teyzecim.

joker ile hayko cepkin'i bir arada gördükten sonra haykırıp durdum ve film hakkında bir şey düşünemedim açıkcası.

Biz, Almanya Acı Vatan'ı çektik. Almanlar ise Amerika Acı Vatan minvalinde Stroszek'i. Film, iyi hoş ama Herzog hakkında konuşacaklarım var.

Not: Filmlerin hoşuma gitmişti ama bir daha görüşmeyelim Herzog. Biliyorum, bu sektörde temiz bir insan bulmak çok zor. Herkesin bir defosu çıkıyor. Birisi, tacizci çıkıyor. Birisi, şiddet faali. Artık sektörde kimin defosu var diye araştırmaktan bıktım açıkçası. Dünyanın en güzel filmini çek istersen, senin ne kadar pislik bir insan olduğumu öğrendiğimde o filmin değeri gözümde düşüyor. Bu mantık bazılarına saçma gelebilir. Çünkü, mk sektöründeki herkesi kara listeye almamız lazım. Çok gözüme batanları izlememeye çalışıyorum. Örneğin, Polanski eşşeği. Bazende bu düşünceyi unuttuğum oluyor. Bu yaz, sırf Owen Wilson oynuyor diye Midnight In Paris'i izlemişim. Woody Allen eşşeği, isterse dünyanın en iyi aşk masallarını yazsın. Açıkçası midemi bulandırır. Ama o an nedense Owen Wilson için bunu tolere etmişim. Bu kurala mümkün oldukça uymaya çalışıyorum.

Gelelim, Herzog meselesine. Herzog, abimiz hayvanlara çok takıntılı birisi. Herzog'un şu ana kadar izlediğim tüm filmlerinde anlatısını oluştururken hayvanları hep bir araç olarak kullandığını gördüm. Açıkçası, Nosferatu'daki fare sahnelerini izlerken bu adam fazla gözüme batmamıştı. Bilmiyorum, belki de filmin açılışındaki o kediler bunu tolere falan etmiştir. Bugün, Kasper Ha'ı izlerken birkaç hayvan sahnesi beni biraz kuşkulandırmıştı ve adamın günahını almayayım diyordum. Stroszek'de bulunan tavuk dansı sahnesini izledikten sonra bu adamın hayvanlarla ilgili büyük bir takıntısı olduğuna emin oldum. Ve bunu her filmde kullanması aşırı rahatsız edici geldi.

Daha sonra Google'ladım. Ve Herzog'un çoğu filminde bir hayvan istismarı olduğunu keşfettim.

-Nosferatu'yu çekerken fareleri kötü şartlar altında tutması ve farelerin birbirini yemeye çalışması. Aynı zamanda fareleri boyamaya çalışması ve bu boyama işlemlerinde yarısını telef etmesi.

-Kasper Ha'da küçük çaplı kertenkele cinayeti.

-Stroszek'de tavuk dans etsin diye alttan ateş vermesi. Bunu Twitter'a yazsam büyük ihtimalle "sanki, tavuk yemiyor musun?" diye cevap alırım. Canlı bir hayvana işkence etmek ne mk.

- Even Dwarfs Started Small filminde sanatı için ölü domuz ile yavru domuzları besletmesi. Ve aynı filmde sikik anlatısı için canlı maymunu çarmıha bağlaması. Ne yapıyorsun mk. Ve bu filmde bunun daha fazlası var.

Bir tane deli, filmlerde hayvan istismarına dair bulduğu sahneleri bloguna atıyor ve filmleri derecelendiriyor. Even Dwarfs Started Small filminde buldukları: link. Bu da diğer Herzog filmlerinde buldukları: link.

-Game in the Sand filmini kim bilir neden yayınlamadı. Çeşitli iddialar var. 10-15 dakikalık kısa bir film. Konusu hakkında pek fazla detay yok. Ama 4 çocuk ve bir horoz etrafında dönen bir hikaye var. Ve bir noktada horoz, kafasına kadar kuma gömülüyor. Buradan sonra teoriler başlıyor. Bazıları, Herzog'un yavaşça horozu öldürdüğünü ve çocukların buna karşı tepkilerini çektiğini iddia ediyor. Bu kadar kansız mısın? be Herzog.

Sinema ve hayvanlar çok barışık bir ikili değil. Çoğu filmde, özellikle eski filmlerde hayvanlar bir araç olarak kullanılır. Andrei Rublev'deki at sahnesi veya bizden bir örnek olan Susuz Yaz'da anlatı için köpeğin öldürülmesi. Bunlar, günümüzde çok tepki çekecek şeyler. Herzog, belki de bunların yanında daha az suçlu kalıyordur. Bilemiyorum, açıkçası bunu her filminde yapması bana oldukça sadistik geldi. Sikik anlatısı için, birkaç dakikalık sahne için hayvanlara eziyet etmesi kabul edilemez bir şey benim için. Bunu neredeyse her filminde yapması ve hakkındaki okuduklarım kanımı dondurdu. Açıkçası, Stroszek'de veya Kasper Ha'daki o hayvan sahneleri olmasa da olurdu. Anlatıya bence o sahneler birşey katmıyor. Ve bence, Herzog'un o içindeki sadist için bir bahane o sahneler.

Hayvan istismarcısı olmasaydın filmlerin 4-4.5'luktu. Bunlardan sonra kırdım biraz. Çok göze battın. Her neyse, görüşmeyelim hocam.

hanzo ama alman. daha edebi ve daha hüzünlü.

Filmde o kadar fazla gerizekalı var ki, kimin daha fazla gerizekalı olduğuna karar veremiyorum. Her neyse, Alman babalar absürt ama bir o kadar duygusal bir iş yapmış. Lise 2'de, ilk Tarantino filmlerini izleyen ben, bu filmi şu anki benden daha çok severdi.

tamam, ilgi çekici bir konusu var. izlerken bunun sonu ne olacak merakı var mı? var. ama kocaman bir mehh. tanımlayamadığım bir olmamışlık, bir kopukluk var filmde.

bu arada, o final sahnesi ne öyle mk.

Watched on Monday January 6, 2025.

Watched on Sunday January 5, 2025.

Alman sezercik diyecektim ama ha keşke öyle olsaydın be Edmund. Hiç çoktan yüreğimiz parçalanmazdı.

Bu şaheseri zor şartlar altında, lümeni kısık sinemalarda kör olurcasına seyretmiştik.

Ben bununla geldim, bununla giderim. Gerekirse aç öleyim. Sağlam film kardeşim, ben onu yarım yıldır tanıyorum. Parayla bu sevgiyi satın alamazsın, duyguları alamazsın. Bu film bir defa kalbimize girmiş, kardeşim.

en sevdiğimiz temadır.

1. Last Night

   Bu türün en iyisi bence. Finali ise hafızamdan kazınmıyor.

2. Seeking a Friend for the End of the World

   Steve abi, siktir et komediyi. Cidden. Bu tarz filmlerde çok hoşuma gidiyorsun.

3. Perfect Sense

   Ewan McGregor ve Eva Green var. İzleyin işte mk.

4. Miracle Mile

   Saçma bir gidişatı var, tıpkı rüyalarım gibi. Bu yönüyle diğerlerine göre daha mizahi. Seveni de olacaktır, sevmeyeni de.

Ocak 2025. Almanca'yı halletmeye karar verdim. Bu yüzden, henüz izlemediğim ama izlemek istediğim Almanca filmlerle dolu karmaşık bir liste hazırladım. Yani kaos dolu bir liste.

Not: Fatih Akın ile dolu bir liste istemedim. Onu eklemiş sayın.

• Yesterday Girl
• Love Is Colder Than Death
• Katzelmacher
• The Bitter Tears of Petra von Kant
• Eight Hours Don’t Make a Day
• World on a Wire
• Ali: Fear Eats the Soul
• The Enigma of Kaspar Ha
• Kings of the Road
• Stroszek

...plus 61 more. View the full list on Letterboxd.

21 günlük maratonda Vampir vb. temalı filmlerin bokunu çıkartıyorum.

Araya dandik, konuyla tam alakası olmayan veya komediye kaçan filmler eklemiş olabilirim. Bunu akıl sağlığımı korumak için yapıyorum.

• Dracula
• Nosferatu
• Nosferatu the Vampyre
• Shadow of the Vampire
• Vampyr
• Dracula
• Bram Stoker's Dracula
• The Hunger
• Near Dark
• Only Lovers Left Alive

...plus 11 more. View the full list on Letterboxd.