İç güveysinden hallice, seviyesiz yorumlar.

Uzaklaşamadığın durumun içinde boğulmak, bunun da uzaklaşmayı gittikçe zorunlu kılmasının yıpratıcılığı, çözümsel yaklaşabileceğin bir çıkış yolu bile olmayışının yoruculuğu, yaşanmışlığın getirdiği ağırlık ve sürekli boğulmanın yarattığı ruhsal çöküntü, değişimin zorunluluğu ve aynı zamanda imkansızlığı
ve hepsinin üstüne bu mükemmel beyaz renk kullanımının verdiği bir yandan huzur, bir yandan da melankoli…
filmin tarifleri değişse de, hissiyatı herkes için baki kalacaktır muhtemelen…