“(…)
Özellikle ilk beş bölümde daha incelikli bir şekilde işlenen karakter arası çatışmalar ve Zehra’nın iç çatışması, son üç bölümde daha kitabi ve sembolik bir yere savruluyor, çatışmaların altı kalın çizgilerle çiziliyor. Belki bu nedenle ilk başta şehirle kurulan daha samimi ve karşılıklı ilişki, sonrasında aynı etkiyi yaratamıyor. Zehra Amasya’ya annesi Aylin’i görmeye giderken ilk defa Nesrin’in önünde başörtülü bir şekilde çıkıyor. Zehra sonrasında İstanbul’a geri döndüğünde, önceki bölümlerde daha başka şekillerde -belki daha karmaşık şekillerde- yaşadığı iç çatışmayı, başörtüsü…

“ (…)
Amerikalı siyah bir gencin hikâyesiyle başlayan film, karakterinin haksız yere gönderildiği ıslahevinde yaşadıklarına odaklanıyor. Edwood’la tanışmamızdan çok kısa bir süre sonra filmin ikinci odağı ve “bakış açısı” – ya da “görüş noktası”- olan Turner’la tanışıyoruz ve karşılıklı bir bakışa geçiyoruz. Ara ara ise Edwood’un 1988’deki ve bugünkü haline gidip geliyoruz. Parçalı bir yapısı olan anlatı, zamanda ve mekânda gidip gelerek çoğunlukla çağrışımlar üzerine kurulu bir kurgu tercih ediyor. Tüm filmi, bir şeyi hatırlar gibi ya da bir rüya-kâbus…

Çok kalbimi kırdı bu film, bizi bize bu kadar iyi anlattığı için 💔 Hikâyeden ve olaylardan bağımsız bir his bu arada, nedir tam bilemiyorum. Anlatmayı deneyeyim: Julie'nin tüm o duraksamaları, çelişkileri, kendine dair hem kibri hem şüphesi, önündeki yüzlerce hayattan hiçbirini seçememesi... Sonunda o hayal edemediği hayatın kendi kendine, Julie'nin yaşadığı her şeyin ve karşılaştığı herkesin bir birleşimi olarak kuruluvermesi. Seçim yaptığını düşündüğü anlarda geride bıraktıklarının aslında hep onunla kalması. 'Kafamda bir ses olarak yaşıyorsun, ara ara seninle konuşuyorum' -…

Ne kadar 'küçük' bir film. Sözüyle, bakışıyla, anlatısıyla, küçücük... Gerçekten de bir çocukluk anısını hatırlamaya çalışır gibi - olduğu kadar gerçek, olamadığı kadar hayal. Hatırlayanın da, hatırlananın da artık bir yabancı olduğu, uzak bir geçmişe bakmak gibi. Çocukluğu hatırlarken hafızanın yetmediği yerde, fotoğraflar ve videolar anıların yerini alır bazen. Kendimizi bir film gibi dışarıdan izlediğimiz bu kayıtlar zihnimizde yer eder. Anılardaki biz değişirken, kayıtlardaki ise değişmez, aynı kalır, yatıştırıcı bir etkisi vardır. Sophie'nin ve filmin hatırlamaya kamera kayıtlarıyla başlaması biraz…