Maybe freedom begins with remorse.

İşte sinema, işte görüntüleme sanatı. Diyaloglara boğulmadan da bir şeylerin anlatılabileciğini gösteren son uzun metraj Béla Tarr filmi. Her sahnesi muazzam bir sinematografi. İnsanı büyülüyor. Sadece rüzgârın uğultusuyla bile kıyameti yaşatıyor. İyi ki varsın Béla, iyi ki bu filmleri çektin.
Sinemada toplumsal olaylar anlatılsın tabii ki, ama böyle vasat bir şekilde mi? Oyunculuklar ilkokul tiyatro düzeyinde sanki. Diğer taraftan bir toplumsal sorun böyle yüzeysel ve ana bağlamından saptırılarak mı anlatılmalı? Kapitalizmi, erkek aklamak için kullanmış neredeyse.