karate kid'in gitarlı versiyonu, hem de gene Ralph Macchio'lu.
Ralph bey bu sefer bir karateciye değil, blues sanatçısına tövbesini bozdurup çekirgesi oluyor.
filmin sonunda da Steve Vai ile muhteşem bir gitar düellosu var. bizim kuşakta o sahneyi LimeWire'dan indirip, koşa koşa gitarına davranan kişi sayısı az değildir.
tüm yorumlarım ikilemli.
senaryonun ortaya attığı icat çok iyi ama icatı icrasıyla ilgili tam emin değilim
bi noktadan sonra anlamını kaybeden bi motivasyonu var ama izletiyor da.
film haddinden fazla uzun, sona gelince "bu kadar uzun olmasına gerek yoktu" diyorsunuz ama yarıda da bıraktırmıyor.
kesinlikle güzel film ama "izleyin lan harika" değil, öven de gömen de abartıyor bence
nedense bazı filmler "dur lan bu ara hiç izlemedim" filmleri. bi de benim sarhoş filmleri listem var, onu da buraya yapıcam zaten sarhoşken izlemeyi sevdiğim filmler.
elektrik olarak Little Miss Sunshine'a çok benziyor, "birbirini sevmeyecek kadar bile tanımayan iki kardeş, durup dururken spontane bir yola baş koyuyor"
hiçbir karakter çok iyi değil, çok kötü de değil. tam tıkırında. insan insanı yolda tanırmış zaten.
