Bazen biraz sessizlik isteyip odaya çekildiğim zaman, aslında ne kadar büyük bir lükse sahip olup bu seslerden uzaklaşmaya çalıştığımı zaman zaman unutuyorum. Bu durumları kayıp yaşamadan genellikle anlayamıyoruz. Bu tabii ki umursamamak anlamında değil. Sadece her insanın anlaşılmak istediğini sürekli hatırlamamız gerekiyor.
Klişe gibi olacak fakat kısa film çoğu uzun metrajlı filmden çok güzel. Bu kadar etkili olmasını beklemiyordum.
İletişim yeteneği ailesi tarafından umursanmayan Libby’nin bir bakıcı sayesinde deyim yerindeyse hayata tekrar tutunduğunu görüyoruz.
Biraz özensiz bir yazı oldu fakat aklıma ne geldiyse yazdım.
