İlk olarak filmden beklentim, filmi izlemeden önce de, filmin ilk 40 dakikasına kadar da çok yüksekti ama ilerleyen senaryoyla beraber kopukluklar yaşadım hikayeden.

Yalnız biri olmak pek isteyeceğiniz bir şey değil. Aslında pek seçtiğiniz bir şey de değil. Ne için yaşadığını, ne için yemek yediğini bilmeden yaşamak bazen yalnızlıktır. Ya da bir günden keyif alamamak. Bazen en güzel anınızı kimseyle paylaşamayıp anlatamamak.

Ryan Gosling’i izlerken, ne hissettiğini bilemediğiniz bir karakteri görüyorsunuz. Sanki ne yapmak istediğini bilmeyen ve sadece iyi yaptığı…

Yazacak çok fazla şey düşündüm ama bir türlü toparlayamadım. Pek yeterli olacağını da düşünmedim. Hele böyle zamanlarda hatırlatmaktada fayda var buraya yazarken tekrar bi okudum sizde bi tekrar okuyun.

Ey Türk gençliği! Birinci vazifen; Türk istiklalini, Türk cumhuriyetini, ilelebet muhafaza ve müdafaa etmektir.

Mevcudiyetinin ve istikbalinin yegâne temeli budur. Bu temel, senin en kıymetli hazinendir. İstikbalde dahi seni bu hazineden mahrum etmek isteyecek dâhilî ve haricî bedhahların olacaktır. Bir gün, istiklal ve cumhuriyeti müdafaa mecburiyetine düşersen, vazifeye atılmak için içinde…

Ben, kesinlikle şu aşk filmlerindeki “imkânsız aşk” mantığını anlayamıyorum. Yani illa her şeyi zorlaştırmaya, olmayacak bir şeyi olacakmış gibi göstermeye gerek var mı? Hikâyeyi normal bir şekilde işleyip, bir sonuca ulaştırmak gayet mümkün aslında. Ayrıca romantik bir atmosfer yaratacağız diye illa fantastik unsurlar katmak da şart değil.

Demek istediğim şu ki: Kimse, metroda bir dergide gördüğü bir şeye kapılıp, birlikte olduğu 20 kişiyi tek tek arayıp peşlerine düşmez. Böyle bir psikoloji yok. Ha, diyebilirsiniz ki “Bu mantıkla film izlenir mi?”…

Şimdi öncelikle şunu söylemek istiyorum bazı filmleri izlerken hani en başlarda tartarsınız ya, filmin ağırlığını ve kalitesini hemen anlarsınız. Heh, işte bu film o kadar dengesiz ki, insan mal gibi kalıyor. Hani birkaç tane klişe bulunmuş, üstüne de birkaç farklılık serpiştirilmiş; sonra da “hadi çekelim, nasıl olsa bir şey olur” denmiş resmen.

Sydney Sweeney olmasa asla izlenmeyecek bir film; o kadar klişe bir "aşkımsı" hikâye ki. Yani, zorla aşk sokmuşlar ama aşk bile değil.

Oyunculuklar da çok basit. Hani Cuma…