Sanki oldu bittiye getirilmiş, çekmek için çekilmiş. Önceki serilere kıyasla ne yaratıcılık var ne de özgün bir senaryo

Bir birlikteliğin başlama sebebi, uzun bir yolculuğun ardından o birlikteliğin bitiş sebebi olarak karşımıza çıkıyor. Max, Ingeborg’u gezegenleştiriyor(ilahlaştırıyor); güneş gibi.

Onun üstünde, ona ihtiyacı var, onu keşfetmek istiyor ama yaklaşamıyor. Max tek başına bu gezegenleştirmede bu kadar başarılı olamaz. Ingeborg da gerçekten bir güneş. Gizemini koruyor, ışıl ışık ve sıcacık.

Max’ta bilinmeyene duyulan merak yerini bilinmeyene duyulan öfkeye bırakıyor. O mesafeye dayanamıyor. Güdüsel davranarak güneşi söndürmek istiyor. Kıskançlıkları bu yüzden. Biraz da geleneksel bir kafası var pek tabii. 
Aklı selim davransa, mutluluğu bulabileceği biri vardı belki karşısında.

Max, Ingeborg’u da ilişkiyi de öldürmeyi seçti ama ölende hiç mi suç yok?..

Yusuf; bir otel köşesinde, daha ne olduğunu bile kavrayamadan üç kişinin hayatını yıkıp geçen bir aşk zincirine dahil olmuş halde buluyor kendini. Tüm bu kişilerin hayatında uzunca bir süre geçirmiş olmasına rağmen çok basit bir bilgiyi bilme bilmemesi, (Zagor'un gerçekte kim olduğunu bilmemesi) yani o kadar içinde olup da hala bu kadar dışında kalmış olmasının tezatlığı çarpıyor insanı.
Belki de masumiyet budur.
Bilmemektir.